Benetako arazoa ez da artifizialtasuna, baizik zurruntasun sintaktikoa

Euskara batu estandarraren arazoa ez da bere artifizialtasuna, ezta bere naturaltasuna ere: azken buruan artifiziala oposatzen da ki naturala, eta natural-natural irudituko zaigu edozer zein egon, edo iruditu, normalizatua.

Ez, euskara batu estandarraren arazo nagusia, berdin nola beste edozein hizkuntza (sintaxi) nagusiki-buruazkenaren arazo nagusia dá bere zurruntasun sintaktikoa, zein den perzibitzen nagusiki an kontextu elebidun buruazken-burulehenak (flexibilizazio lexiko-fonetikoak ez dirudi batere zaila).

Esan bezala, euskara batu estandarrari kendu zaizkio mendeak e-flexibilizazio sintaktikoa, zeinekin halere oraindik beharko zuen askoz flexibilizazio sintaktiko gehiago afin aukeran izan potentzia sintaktiko burulehena. Hain da sintaktikoki zurruna euskara batu estandarra.

Bide horretan beharko dira baliatu euskararen baliabide historiko funtzional guztiak, are ezkutuenak ere, hala nola euskararen mekanismo sintaktiko sortzaile guztiak ere, eta hori ez da hain erraza, nahiz ez den hain zaila ere. Soilik behar da analisi argia, gogoa eta giro egokia. [⇶]