Satrustegi (1962) buruz Luzaideko adizki batzuk: "T = K"

 Atzo mintzo ginen buruzki berdintasuna te "-(t)e" eta "-(k)e" aditz-morfemak an forma eta balioa:

Gure analisian, ordea, hala "-(t)e" nola "-(k)e" izanen zirén ber partikula signifikantea: "-e" (zein litzaken ber "e-" indefinitua zein dagoen an "e-kar", "e-kar-r-i" edo "l-e-kar" > l-e-kar-k-e", azken horretan, bikoiztua postpositiboki) kin bi soinu epentetiko (betegarri) ezberdin: "-t-" eta "-k-", osatuz "-(t)e" eta "-(k)e", zein bái izanen ziren berdinak an forma eta balioa.

Diferentzia bakarra izanen zén zéin konsonante epentetiko erabiltzen den ("-t-" ala "-k-"), zein momentu eta leku bakoitzean resolvituko den segun faktore basikoki zirkunstantzialak, izan ere finean bi konsonante epentetiko horiek soilik dirá betegarri fonetikoak, non :

T = K (Satrustegi, 1962:195)

nola erakusten zigun Jose Maria Satrustegi-k an ondorengo artikulua gain hizkera te Luzaide ("Bordel'en mintzaira", 1962:195-196):

Gaur nola, itxura guztien arabera, lehen, "-(t)e" eta "-(k)e" ez daukate diferentziarik an balioa, eta euren forma erabakiko zén zirkunstantzialki, aráuz kontu fonetikoak, dialektalak, tenporalak, ... [>>>]