Eta hasierako "z-" pronominal hori jatorriz ez zen izanen baizik pluralgile moduko bat

Atzokoan genioén:

Atzokoan mintzo ginen burúz bi "-e-" horiek zein agertzen an "zuk zenekarren/zenekartzan", esanez ze, finean, biak ere izanen liraké ber "e" partikula zaharra (adierazten baitzuén nolabaiteko indefinizioa edo indeterminazioa). 

Bestalde, aurreko sarrera batzuetan saiatu gara justifikatzen nóla bi "e" horien arteko "-n-" hori izan ahal dén soinu desanbiguatzaile bat zein sortzen den ti mekanismo fonetiko konkretu bat. Hortaz, izanen genuke: 

• zenekarren / zenekartzan

non elementu pronominal bakarra izanen litzaké hasierako "z-" hori, adieraziz "zu" (hasieran referitua i "zuek").

Gaurkoan soilik gogoratuko dugu ze hasierako "z-" hori (adieraziz "zu"), jatorriz ez zen izanen baizik pluralgile moduko bat, antzera nola "za", nola genioén an sarrera titulatzén:

• "-zu" eta "-e" modifikatzaileen esanguretako bat izan zitekén pluralizatzailea, zeinekin sortu zirén izenorde pluralak
  

..., "-za > -z" konsidera liteké adverbio moduko pluralizatzaile bat, eta "-zu" horrek jatorriz adieraziko zuén nolabaiteko pluralitatea, zein gero aplikatuko zitzaion ki 2. personako izenorde plurala. 

Esan nahi baita ze "zenekarren / zenekartzan" izanen genuké:

• hasierako "z-" pronominala,  jatorriz adieraziz nolabaiteko pluralitatea

• bi "-e-" jatorriz adierazizi nolabaiteko indefinizioa edo indeterminazioa.  

• tarteko "-n-" bat, bilátuz desanbiguazioa ti "zuk zekarren/zekartzan" zaharragoa.

Horrela deskonposatuko litzaké hasierako "z-e-n-e-" hori. [1955] [>>>]