'zu- > z-' noiz itsasten den an modu proklitikoa (aurretik) ki estruktura verbalak

 Herenegungoan genioén:

Atzokoan mintzo ginen burúz bi "-e-" horiek zein agertzen an "zuk zenekarren/zenekartzan", esanez ze, finean, biak ere izanen liraké ber "e" partikula zaharra (adierazten baitzuén nolabaiteko indefinizioa edo indeterminazioa). 

Bestalde, aurreko sarrera batzuetan saiatu gara justifikatzen nóla bi "e" horien arteko "-n-" hori izan ahal dén soinu desanbiguatzaile bat zein sortzen den ti mekanismo fonetiko konkretu bat. Hortaz, izanen genuke: 

• zenekarren / zenekartzan

non elementu pronominal bakarra izanen litzaké hasierako "z-" hori, adieraziz "zu" (hasieran referitua i "zuek").

Gauza da ze:

zu- > z-

noiz itsasten den an modu proklitikoa (aurretik) ki estruktura verbalak. Dio Domene-k (2001):

Todos los prefijos personales vascos proceden de los pronombres personales que les corresponden, mediante la pérdida de su vocal /i/ o /u/ al unirse a la estructura verbal de forma proclítica (CF = i > ∅ , u > ∅), con la única excepción del prefijo de 3.ª persona d-, ... [Domene, 2011:173]

Horrela, "zu" izenordea bilakatzen dá "z-" prefijoa, eta "ni" izenordea bihurtzen dá "n-" prefijo verbala. [1956] [>>>]