Mitxelenak, guk dakigula, ez du proposatu "*e-izan" (nola agértu an Lakarraren aipua) ezpada "*e-iza-n" (kin azken "-n" hori zatitua)

 Genioén herenegun:

Atzo bukatzen genuén gure sarrera esánez:

Hortaz, Mitxelenaren analisian, *e-iza-n > izan forma horren erroa litzaké "iza".

Berrikiago, Lakarra-k (2018) proposatu dú "*e-i-zan" ordezta Mitxelenaren "*e-iza-n":

 ... (mejor, *e-i-zan). [Lakarra, 2018:133]

non "i-" hori (an "*e-i-zan") ez litzakén errokoa, baizik ze izanen litzaké beste prefijo bat, ezberdina ti "e-", bitárten Lakarra-k kokatzen duén azken "-n" hori (ti "*e-i-zan") barné aditz-erroa, eta ez kanpó, nola egin zuén atzoko Mitxelena-k (1961) an bere zatiketa aski ezberdiná "*e-iza-n". Horrela Lakarra-k lortzen dú kokatzea bere erro hori ("zan" an "*e-i-zan") barné bere eredu orokorrá i-CVC.

Gaur soilik azpimarratu nahi genuke ze  Mitxelenak, guk dakigula, ez du proposatu "*e-izan" (nola agértu an Lakarraren aipua) ezpada "*e-iza-n" (kin azken "-n" hori zatitua), nola ikusi ahal genuen an hemengo sarrera:

No hay razón para pensar que en protovasco faltara e- en esos radicales: es mucho más simple suponer que *e-iza-n, etc., han dado regularmente izan, etc. [Mitxelena, 1981:105-106]

Hortaz, Mitxelenaren analisian, *e-iza-n > izan forma horren erroa litzaké "iza".

Esan nahi baita ze Mitxelenaren proposamenean azken "-n" hori ez zen izanen errokoa. [1962] [>>>]