Akaso hasiko zen erabiltzen 2. personako ez-alokutiboa an 3. persona ere ("ak sittuen") arrén ezberdindu 3. personako ez-alokutibo regularra ("ak ittuen") ti 2. personako alokutibo regularra ere, formalki berdina
Galdetzen genuén atzo:
Baina, zéin izanen zen, adibidez, 3. persona singular regularra? Ba, justuki hau:
- hak *∅ - e - i - tu - e - n > eituen > ituen
non soilik falta zaigún gehitzea bustidurá (palatalizazioá) zein "i-" soinuak hizkera horretan eragiten duén gain ondorengo "-t-" soinua (zein bilakatzen dén "-tt-") arrén eta izan daigún gure 3. personako forma regularra:
- hak *∅ - e - i - tu - e - n > eituen > ituen > ittuen
eta bide beretik doa 2. persona regularra:
Goiko paradigma realean, ordea, 2. personako "sittuen" hedatu da ki 3. persona ere, baina zergátik? zéin izan zitekén arrazoia zergatik gertatu zén ordezkapen hori an textuinguru konkretu hori?
- zuk *z - e - i - tu - e - n > zeituen > seituen > situen > sittuen
Hortaz, zergátik ez da mantendu "ak ittuen" regularra? Ezin esan seguru, baina akaso hizkera alokutiboak izan leikén zerikusirik: gauza da ze 3. personako forma ez-alokutiboa ("ak ittuen") bát zetorren kin 2. personako alokutibo bat:
- "ak ittuen (ez-alokutiboa) = "ik ittuen" (alokutiboa)
eta orduan akaso hasiko zen erabiltzen 2. personako ez-alokutiboa an 3. persona ere ("ak sittuen") arrén ezberdindu 3. personako ez-alokutibo regularra ("ak ittuen") ti 2. personako alokutibo regularra ere, formalki berdina:
- "ak sittuen (ez-alokutiboa) = "suk sittuen" (ez-alokutiboa)
nahiz egia den ze horrela sortzen dá anbiguetate eratorri bat arten 2. eta 3. persona ez-alokutiboak,
- suk/ak sittuen
zein, momentuz bederen, ez den ebatzi:
1 Comments:
Bai, ceuc gura doçun modura!
Baina ez da!
Argitaratu iruzkina
<< Home