Coupé et al. (2019): "..., excluding pauses longer than 150 ms,..."

Itzul gaitezen orain ki experimentua hen Coupé, Mi Oh, Dediu eta Pellegrino (2019), non, genioenez, parte-hartzaileek burutu behar zituztén irakurrali batzuk (behin textuak jada ulertuak eta landuak izanda). Eta gauza da ze, autoreek, noiz konputatú irakurraldi horien iraupenak, kendu dituzté pausa erlativoki luzeak (esan nahi baita, luzeagoak zein pausa tipikoa), baina ez dituzte kendu pausa tipikoak edo erlativoki laburrak:

For each recording, we extracted the duration [in seconds, excluding pauses longer than 150 ms, i.e., longer than typical phonemic silences... [Coupé, Mi Oh, Dediu eta Pellegrino (2019)]

Hortaz, baldin grabazio batean topatú pausa bat luzeagoa zein 150 ms (milisegundu), eta hortaz erlativoki luzea, deskontatuko zutén denbora hori ti iraupena hen irakurraldia, baina baldin topatú pausa bat hen 149 ms, orduan ez zuten kenduko, hola geldituz erlativoki laburragó horixe zein hasieran zén ondo luzeago (pausa luzeago horrek, behin kenduta, konputatuko luké zero, bitarten laburragoak, bertan utzita, konputatuko luké 149).

Gainera, pausa luzeago horiek (>150) izan lezaketé arrazoi linguistikoren bat, antzera nola pausa laburragoek ere izan lezakete eurena, eta ez dirudi egokiá soilik konputatzea pausa ertain eta laburrak, pasatuz luzeenak ki izán laburrenak (behin kenduta).

Kentzen hasita, akaso autoreek kendu beharko zituzten pausa guztiak, edo denei emán iraupen tipikoa (150 ms). Gure ustez, ordea, egokiagoa izanen zen iraupenak ez ukitzea, eta gero aztertu nóla banatuta dauden pausa horiek guztiak arten hizkuntzak, zeren banaketa horretan ere egon liteké informazio interesgarria. [⇶]