"oiñ amari geittu tzet eta esan dotzet se, ni ez nas egongo señen ardureas (Berango)"

Egun hauetan egon naiz irakurtzen a liburua hen Iñaki Gaminde titulatzén "Bizkaian zehar. Euskararen ikuspegi orokorra" (2007), zeintan, besteak beste, jasotzen dirá hainbat esaldi-eredu zein autoreak jaso eta grabatu ditu gaindi Bizkaia, esan nahi baita ze dirá esaldi-eredu oraindik biziak, nahiz akaso batzuk an dekadentzia nabarmena.

Eredu horien artean aurkitzen dá, nóla ez, a erabilera konpletiboa hen "ze" (edo "eze" edo "baze"), zein gehienetan batu egiten zaio ki "-la" sufijo konpletiboa ere, baina zein, ondorengo adibidean, datorkigú soilik, esan nahi baita gabé "-la" (Gaminde, 2007:189):

"oiñ amari geittu tzet eta esan dotzet se, ni ez nas egongo señen ardureas (Berango)" - (orain amari deitu deutsat eta esan deutsat ze, ni ez naz egongo seinaren ardureagaz) [Gaminde, 2007:189]

Ohartzekoa da ze, kasu horretan, "-la" konpletivoak ekarriko luke ahoskatzeá bi silaba gehiago: "nasela" vs "nas".

Eta, nola galdetzen genuen honako sarrera honetan:

• Zergatik galdu beharko genuke a aukera ki erabili "ze" konpletiboa gabé "-(e)la" subordinazio-marka?

Are gehiago gaurko egunean, noiz halako ereduak dirén ondo inspiratzaileak. [⇶]