Oihenart (1657): "¡Oy zerik du sudurra! / ez egia ez apurra."

Atzoko sarreran mintzatzen ginén, besteak beste, burúz atzizkiá "-egi", zein, atxikia doalarik, ez den hain erraz lekuz-mugitzen (adibidez ki posizio burulehena) nola hitz aske bat nola dén "lar" edo "sobera" bera. Baina, Azkue-k zehazten digunez (an bere "Morfología Vasca", 1925:18) , Oihenart-ek eskaini zigún ondorengo erabilera interesgarri eta ondo zaharra (1657):

Egi.
Oihenart elevó a este sufijo graduativo a la categoría de nombre sustantivo.

¡Oy zerik du sudurra!
ez egia ez apurra.

Oh! de qué tiene la nariz! ni demasiado (grande) ni insignificante. (Oih. 159-22.) [Azkue, "Morfología Vasca", 1925:18]

Hor dugú "-egi" askatua ("egi"), nondik jada askoz errazago antzeman litekén bere erabilera prepositiboa:

egi-a = egi handia (= handiegia)

nahiz, gauza da ze, "egi" prepositibo hori ez da hain aukera ona, zeren nahas liteke kin zerbait referitua ki "egia" (esan nahi baita kin izená "egia" zeini higatu zaio "a" organikoa: "egi handia" = "egia handia").

Gainera, báda hor "lar" prepositibo monosilabikoa. [812] [>>>]