Emaitza hori oso desegokia izanki (azpi supuesto sinpleak), bai Hawkins-ek eta baita Ferrer-i-Cancho-k ere, beharko dituzte supuesto gehiago (eta aski fortzatuak) arrén lortu euren helburu enpirikoak

Bukatzen genuen gure atzoko sarrera esánez ze, supuesto sinpleak eginda, hala Hawkins nola Ferrer-i-Cancho amaitzen ziren proposatzen praktikoki ber eredua xedé modelatu prozesamendua on hitz-ordenak (Hawkins) edo euren on-line kostu memoristikoa (Ferrer-i-Cancho), nahiz printzipioz abiátu ti kontzeptualizazio ezberdinak:

Nahiz, printzipioz bi ereduok abiatzen dira ti kontzeptualizazio diferenteak (bata erábiliz a-kontzeptua on CRD, eta bestea néurtuz a-luzera on dependentzia sintaktikoak (nola ikusi ahal den gorago), biak amaitzen dira egiten praktikoki gauza berbera an kontextu sinple hori: alegia, konpútatu distantziak artén S eta V, eta arten V eta O, eta batu distantzia horiek, nahiz bádiren bi diferentzia an konputo horiek:

• Hawkins-enean distantzia horiek duté unitate bat gehiago zeren distantzian konputatzen da hasierako elementua ere (Ferrer-i-Canchoren ereduko 2ko distantzia bihurtuko dá 3koa an Hawkins-en eredua).

• Hawkins-enean erlatibizatu egiten dira distantzia horiek respektu IC kopurua an nodo bakoitza (S eta VP) afin lortu portzentajeak, baina konparazio honetan bi nodoetako kopuru horiek beti dirá 2 (ikus beheragoko zenbakitzaileak), eta ez dute eraginik gain ordena. 

Esan nahi baita ze, Hawkins-en portzentaje horiek ateratzen dira ti:

• VSO, VOS: (S CRD) 2/2  + (VP CRD) 2/3 = 5/6 = %84
  

• SVO, OVS: (S CRD) 2/2  + (VP CRD) 2/2 = 4/4 = %100

• SOV, OSV: (S CRD) 2/3  + (VP CRD) 2/2 = 5/6 = %84

non horiztutako 2 eta 3 horiek dirá Ferrer-i-Canchoren ondorengo 1ak eta 2ak zeini gehitu zaie unitate bat:

• VSO, VOS: D1 = 1 + 2 = 3
  

• SVO, OVS: D2 = 1 + 1 = 2

• SOV, OSV: D3 = 2 + 1 = 3
  

Kontextu sinple horretan, Hawkins-en eredu sinplifikatua (ikus gorago) bat dator kin eredua ganik Ferrer-i-Cancho (2014) an bere ordenazioa arten hitz-ordenak.

Bestalde, genioén herenegun ze, emaitza horietan...

... , alde batetik, 

• ordena batek izanen du ber portzentajea zein bere alderantzizkoa,

eta bestetik,

• ordena aditzerdikoak dute lortzen portzentaje altuagoa zein ordena aditzmuturrekoak.

Modu horretan, ordenazio osoa geldituko litzaké honela:

 SVO = OVS > SOV = VOS = VSO = OSV

zein den are desegokiagoa zein goragokoa afin azáldu Tomlin-en maiztasun sinkronikoak.

Eta gauza da ze justuki ezegokitasun hori azpimarratzen genuen noiz, jarrai-ki Ferrer-i-Cancho, heldu baiginen ki ber rankina, nola irakurri ahal dugun an ondorengo textua ti "Emaitza hori ez da oso hurbilketa fina ki evidentzia enpirikoa":

Amaitzen genuén atzoko sarrera adíbidetuz nóla konputatuko litzake ha kostu memoristikoa ti prozésatzea SOV, eta kalkulatuz kostu hori an beste 5 ordena posibleak artén S, O eta V (an eredua ganik Ferrer-i-Cancho, 2014):

Adibidez har daigun SOV: hor batu beharko genuke ha distantzia artén V eta S, zein izanen litzakén 2 zeren tartean dagóen beste dependente bat: O, kin-eta distantzia artén V eta O, zein izanen litzakén 1 zeren tartean ez dagoen batere dependenterik, halan ze, bide beretik:

• Ordena aditzlehenak (VSO, VOS): D1 = 1 + 2 = 3
  

• Ordena aditzerdikoak (SVO, OVS): D2 = 1 + 1 = 2

• Ordena aditzazkenak (SOV, OSV): D3 = 2 + 1 = 3
  

Ikusten denez, minímotuz kostu hori, aditzerdiko ordenak gailenduko liraké gain aditzlehenak eta aditzazkenak, zeinen memori kostua litzakén minimoa (2) respektu beste lau ordenenak (3). Interesgarriki, funtzio horrek, berez, ez du ezberdintzen artén SVO eta OVS.

Beste adibide baterako, har daigun SVO, non V eta S elkarren ondoan dauden (distantzia = 1), berdin nola V eta O (distantzia = 1), halan ze hitz-ordena horren memori kostua litzaké: 1 + 1 = 2.

Funtzio horrek ez soilik ez du ezberdintzen artén SVO eta OVS, nola genioen atzo, baizik ze, bestalde, ez du ezberdintzen artén beste lau ordenak (VSO, VOS, SOV, OSV), zein, irizpide horren arabera, izanen lirake berdin efizienteak ti ikuspuntu memoristikoa, lauak ere berdin.

Hor, adibidez SOV, zeinen munduko maiztasuna izan dén eta oraino dén altuena (nahizta, dakigunez, diakronikoki jaisten ari den, halan ze VO jada bihurtu dén maizago zein OV), eta OSV, zeinen maiztasun erlatiboa hurbiltzen den ki zero, biek ere agertzen dira kin ber memori kostua an euren prozesamendua ganik jendakiak. Izan ere, funtzio horretatik lortuko genituzké honako lehentasunak artén hitz-ordenak:

SVO = OVS > SOV = OSV = VSO = VOS

noiz, askoz egokiago, espero behar genuken ze horiek 3 ordenak non sujetua agertzen den ondórenda objetua (OVS, OSV eta VOS) izan litezén zuzenean zailagoak (orokorki prozesagaitzagoak) zein beste hiru ordena posibleak (non sujetua kokatzen dén aurrerago zein bere objetua: SOV, SVO eta VSO). Labúrbilduz esan behar dugu ze funtzio hori (eta bere emaitza) ez da oso hurbilketa fina ki evidentzia enpirikoa.

Horregatik, bai Hawkins-ek eta baita Ferrer-i-Cancho-k ere, beharko dituzte supuesto gehiago (eta aski fortzatuak) arrén lortu euren helburu enpirikoak: Hawkins-ek azáldu Tomlin-en maiztasun sinkronikoak, eta Ferrer-i-Cancho-k azáldu nóla SVO lehenesten den ki beste ordena guztiak an bere zama memoristiko arinagoa. [1464] [>>>]