'Kizun': «Sustantivación del suf. '-kizun'» (OEH)

Zioen atzo Josu Lavinek ze "kizun" soltea dagér an Orotariko Euskal Hiztegia. Ikus dezagun [OEH]:

kizun.
(Sustantivación del suf. -kizun). Objeto, fin; quehacer. "Objeto, fin" A Morf 13 K).

Bakoitzak bere kizuna buruz ikasita gero, [...] agertokian igitzen ere asi bear genuen. A Itzald II 73. Berezko desirkunde bat ezin dagoke zerik gabe, objetu edo kizunik gabe izan. Vill Jaink 113. Nondik ote datorkio yoran ori, kizunik eta sustarrik gabeko egarri ori? Ib. 125. Gure almenen aitorra ta lekukotasuna ezetsi ezkero, non dukegu gure ezagueraren kizuna? Zait Plat 121 (v. tbn. 39).

(Tema nudo, uso pred.). Por hacer, por conseguir.

Itxaropena iltzen du lillura itzaltzeak; itxaropena piztu, ordea, "kizun" geratzeak. Txill Let 102.

[OEH]

Aipatzekoa, era berean, Txillardegiren azken erabilera predikativo hori:

"kizun geratu"

zein den ber estruktura nola 

"khoi izan"

zubererazkoa, zein aipatzen genuén hemen. Dá justuki beste erabilera bat non "kizun" sufijoa askatzen den. [⇶]