Azkuek eratorri zuén 'kizun' izena "para denotar «objeto, fin»."

Aurreko sarreretan aipatua dugu a-mekanismoa hen euskara zeinengatik hainbat sufijo askatu diren afin sortu izenak, aditzak edo bestelako hitz solteak. Ikus ere:

• Azkue (1925): "ara" (izena) > "-kara" (sufijoa) > "kara" (izena)
• "...el curioso fenómeno de adhesión del elemento epentético"

Aipatua dugu halaber nóla Azkue mintzo zén buruz erabilí kontzienteki mekanismo hori, zein Azkuek berak erabiliko zuen noiz askatu zuén "-kizun" sufijoa afin sortu "kizun" izena:

El que estas líneas escribe [Azkuek berak] se ha valido alguna vez del sufijo epentetizado kizun para denotar «objeto, fin». [Azkue, Morfología Vasca, 1925:18]

Akaso "kizun" solte hori izan liteké beste aukera interesgarri bat afin aurkeztu perpaus finalak edota sintagma destinativoak (agian, batzuetan, bilatuz desanbiguazioa):

Honek valio du ki(zun) ikusi telebista.
Honek valio du ki(zun) personak nola zu.

Edonola ere hor daukagu "kizun" askea. [⇶]