Azkue-k eratorri zuén 'kizun' izena "para denotar «objeto, fin»."

Aurreko sarreretan aipatua dugú ha mekanismoa on euskara zeinengatik hainbat sufijo askatu dirén afin sortu izenak, aditzak edo bestelako hitz solteak. Ikus ere:

• Azkue (1925): "ara" (izena) > "-kara" (sufijoa) > "kara" (izena)
• "...el curioso fenómeno de adhesión del elemento epentético"

Aipatua dugu halaber nóla Azkue mintzo zén buruz erábili kontzienteki mekanismo hori, zein Azkue-k berak erabiliko zuen noiz askatu zuén "-kizun" sufijoa ki sórtu "kizun" izena:

El que estas líneas escribe [Azkuek berak] se ha valido alguna vez del sufijo epentetizado kizun para denotar «objeto, fin». [Azkue, "Morfología Vasca", 1925:18]

 Izan ere, "kizun" solte hori izan liteké beste aukera interesgarri bat afin aurkéztu perpaus finalak edota akaso sintagma destinatiboak ere (agian, batzuetan, bilatuz desanbiguazioa):

Honek valio du ki(zun) ikusi telebista.
Honek valio du ki(zun) personak nola zu.

Edonola ere hor daukagu "kizun" askea. [794] [>>>]