Bá al da hizkerarik non kasu ergatiboa dén optatiboa noiz horrek ez duen sortzen anbiguetaterik?

Atzoko sarreran mintzo ginen burúz optatibitatea on kasu ergatiboa noiz horrek ez duen sortzen anbiguetaterik: 

Dudagabe, SVO ordenean, kasu ergatiboa izan liteké optatiboa noiz-ere ez den anbiguetaterik. 

Orriotan jada mintzatuak gara gain optatibitatea on konkordantzia plurala edota datiboa an aditz laguntzaileak ("Aukerak, aukerak, aukerak,... aukera funtzionalak an euren funtzioa"). Aipatutako bi optatibitate horietan (respektu pluralak eta datiboa) báziren adibide realak eta are hizkera osoak zeintan halako konkordantziak ez ziren beti egiten, hala eskainiz eredu (mekanismo) argia.

Dudagabe, mekanismo bat (edozein mekanismo) noizbait erabilia izateak ematen dio mekanismo horri zilegitasun handia, nahizta, edonola ere, ez den arazorik, zeren mekanismoak ere garatu ahal dira, erabilíz adibidez baliabide zaharrak, eta baita hedátu ki egokiera berriak. 

Esan nahi baita ze, halaxe nola beste garai batzutan agertu zirén erabilerak eta hizkerak non ez ziren egiten zenbait konkordatzia (adibidez), berdin-berdin ere ager litezke orain erabilera berritzaileak (esan gabe doa: erabilera funtzionalak), justuki hain berritzaileak gaur, nola egungo forma zaharrak an euren momentu berritzailea, ez gehiago eta ez gutxiago. 

Eta, nahiz akaso batek baino gehiagok esan leike ze, mintzatuz gain ergatiboa, ezinezkoa da, ezin liteke, ez da posible, inposible dela existitzea hizkera bat non ergatiboa dén soilik opzionala noiz horrek ez duen sortzen anbiguetaterik, guk, hemendik egin behar dugu galdera hori:  

• bá al da erabilerarik edo hizkerarik non kasu ergatiboa bihurtu dén optatiboa noiz horrek ez duen sortzen anbiguetaterik?

[1051] [>>>]