Amuriza (2010): "Ederto bizi naiz, ez naizela piztuko ... itxaropenagaz". Orduan, itxaropena da markatzen dudana, eta ez zen hori nik nahi nuena.
Aurreko sarreran gogoratzen genuen ze euskaraz erabili dirá estrukturak nola:
[689] [>>>]
- "esperantzaz-ezen..."
- "esperantzarekin ezen..."
Zer gertatzen da, ordea, gure "atzekoz aurrerako sintasi" zorioneko hori inbertitzen denean, behar delako, komeni delako, edo, soilki, halaxe egiteko kapritxo literarioa dugulako? Esaterako: Ederto bizi naiz pizteko itxaropenagaz. Baina orain esan nahi dut: Ederto bizi naiz, itxaropenagaz ... ez naizela piztuko! [Amuriza, 2010:52-53]Segituan, Amuriza-k azpimarratuko digu nóla esaldi-bukaerak dirén oso inportanteak:
Bistan da sorpresa gisan, indargarri gisan, edo kapritxo soil gisan, ez naizela piztuko" perpaus menpeko hori azkenerako utzi nahi dudala. Ez du balio esan diezadaten: "Ba, esaik: Ederto bizi naiz, ez naizela piztuko ... itxaropenagaz". Orduan, itxaropena da markatzen dudana, eta ez zen hori nik nahi nuena. Eta gainera, ordena horretan esan beharko zen: "Ederto bizi naiz, piztuko ez naizen ... itxaropenagaz". Ez dago zertan eztabaidatu. Sintaxiaren inbertsioak, jarduera literarioan batez ere, oso garrantzitsuak dira,... [Amuriza, 2010:52-53]eta orobat nabarmenduko digu nóla behar diren baliabide funtzionalak:
..., eta euskaraz baliabide funtzionalak eta naturalak behar ditugu, sortzen diren premiak edo gurariak (edo kapritxoak, soilik) betetzeko. [Amuriza, 2010:52-53]Ikus, honetaz, sarrera hau ere: "Behar da jarrera irekia, behar dira aukerak".
[689] [>>>]
0 Comments:
Argitaratu iruzkina
<< Home