Amuriza (2012): "Soluzioa ez litzateke forma zailak eta luzeak dekretuz eliminatzea, [baizik] forma errazago eta praktikoagoak aukera[n ematea], erabilerak erabakitzeko"

Jarraituz kin Xabier Amurizaren Zazpi ebidentzia birjaiotzarako (2012:173), hona hemen nóla bideratu ahalko zirén proposaturiko adizki alternatiboak (edo beste batzuk) an euskara batua: 

Soluzioa ez litzateke, noski, forma zailak eta luzeak dekretuz eliminatzea. Hizkuntza batek denentzat izan dezake bere gune oportunoa. Iradokitzen ari naizen bakarra da (eta hau ere ebidentzia bat iruditzen zait) forma errazago eta praktikoago hauena aukera onetako bat izan daitekeela.

Bestalde, bi aditz laguntzaile sinonimoek bizikidetza baketsuan iraun dezakete [ari da gain "ezan" eta "egin"], erabilerak erabakitzeko utziz euskaldungoa norantz lerratzen den, ala bien jarraipena hobesten duen. Bata eliminatzen bada (euskara batuan, esan nahi dut), ez dago modurik erabilerak ezer hauta dezan. [Amuriza, 2012:274]

Eta gauza da ze ezin egon ninteke adosago. Dudagabe, horixe da prozedimendua: aukerak eman, eta praktikak esanen. [⇶]

Amuriza (2012): "...sekula erabiliko ez dituen (eta inork ez darabiltzan) formetara aldatzea."

Jarraian doa orrialde oso bat ti liburua e Xabier Amuriza titulatzén Zazpi ebidentzia birjaiotzarako (2012:173), non ikertzaile zornotzarra mintzo da gain "ezan" eta "e(g)in" aditz lagutzaileak:

Amurizak aztertzen du euskal aditza ti ikuspuntu funtzionala, eta aurkitzen ditu diferentzia  nabarmenak arten "ezan" adizkiak respektu "egin"ekoak, zeinen formak izaten dirén ondo laburragoak, halako moldez non "egin"eko forma horiek normaltasun handiz erabiltzen dira an euren esparrua (hain normal nola "emon dogu"), bitarten besteak, "ezan"ekoak nekez entzuten diren inon ere.

Horrek berriro agerian uzten digu a inportantzia e aspektu funtzionalak nola, kasu honetan, pisu fonikoa, noiz aztertzen erabilera, eta ondorioz, a inportantzia e aspektu funtzional horiek noiz aukeratzen forma batuak, izan ere:

Ez dirudi logika oso praktikoa forma batzuk guztiz ohiki eta naturalki darabiltzan euskaldungoaren erdia beharturik aurkitzea sekula erabiliko ez dituen (eta inork ez darabiltzan) formetara aldatzea. [Amuriza, 2012:273]

Ez, ez dirudi logika oso praktikoa. Areago, dirudi desbide itzela. [⇶]

Bilatu edota eratorri behar dirá aukerak, aditzean ere: gintzaioke, zeniozke-zeniokez, litzake,...

Atzo aipatzen genituén Amurizak 2010ean egindako bi galdera zein ari diren eskatzén, oihuka ere, erantzun landu bat ganik Akademia, zein baita esateá ganik gure autoritate linguistikoak. Liburu berean (Euskara batuaren bigarren jaiotza 2010), aurreraxeago, Amurizak egiten zituén galdera eta komentario gehiago respektu nóla joan bideratzen berak planteatutako arazo horiek. Adibidez (2010:142):

Bilatu edota eratorri behar dirá aukerak, aditzean ere: gintzaioke, zeniozke-zeniokez, litzake,...

Amuriza (2010): "..., ikasleen eta hiztunen buruak alferrik apurtzeko ez bada?"

Atzo komentatzen genuén nóla egon daitezkén (eta bádiren) lanabes ia inpraktikableak (ikus "Zertako nahi dugu adizki bat baldin ez bada funtzionala?"), hala nola ere lanabes erlatiboki errazagoak (ikus "Sistema errazagoak aukeran") zein, hala ere, ez diren zértan izan erabilterrez (ikus "'zenizkigukete' ere, behin agertzen da").

Hortaz, gogoratu behar dugú nóla Xabier Amurizak (2010) ezin hobeto planteatu zituén ondorengo bi galderok (an Euskara batuaren bigarren jaiotza 2010:102):

Alegia:

• Zertarako dira sekula erabiliko ez ditugun aditz-paradigma amaigabe horiek, ikasleen eta hiztunen buruak alferrik apurtzeko ez bada?

• Zer egin genezake nahitaez erabili beharrekoak diren, baina zuzen eta erraz erabiltzerik lortu ezin dugun beste aditz-forma amaigabe horiekin? 
  
  [Xabier Amuriza, Euskara batuaren bigarren jaiotza, 2010:102] 

[⇶]

Amuriza (2012): "Objektu plurala aditzetik kanpora"

Atzo komentatzen genuén Txopik planteatutako aukera ki emán adizki guztiak an euren versio singularra, alegia, bagé objektu-konkordantzia plurala (jakina, noiz ere egoki den). Puntu horretaz, Xabier Amurizak hauxe zioen an bere "Zazpi ebidentzia birjaiotzarako" (2012:181):

Hortxe: "euskaldun asko eta eskualde bat baino gehiago dira oso aspalditik, erdararik ia inork ez zekienetik, esaten datozenak: emon daigun eskerrak Jaungoikoari; babak egosita jan dot; emoiok goraintziak neure partez, eta abar eta abar". [⇶]

Amuriza (2010): "Luzera bakarrik balitz, gaitz erdi. Okerrena, beharbada, bere zailtasun labirintikoa da"

Gilenek jarraitzen du (ikus Gilenen mezu osoa hemen):

Hori esanda, egia da luzetxo gertatzen dela euskal aditza erdarazkoaren aldean, batez ere orainaldian (justifikatzen dute = justifican), baina egia da halaber ez dela hain luzea beste aldi batzuetan (justifika dezan = para que justifique).

Ikus zér zioen Xabier Amurizak an bere Euskara batuaren bigarren jaiotza (2010:106) noiz konparatu gaztelaniazko elkarrizketa luze bat, eta berak egindako euskal itzulpena:

Euskarazko testuan 880 silaba zenbatu ditut. Erdarazkoan, 656. Bietan egin beharreko sinalefa guztiak eginda atera ditut kopuruak. Zenbakiak ehunekora ekarrita, 100-75 proportzioa irteten da. (...) Badakit hizkuntza bataren eta bestearen esakuntzak ezin direla mekanikoki konparatu, baina, gutxi gorabehera, proportzio horretatik eskapatzerik ez dago. (...)

Alde horren erantzule nagusia aditz perifrastikoa dugu. Eta zer esanik ere ez, euskaraz hain ugari diren bi elementuko aditzak direnean. Lloras-llorabas-llorarías, respiras-respirabas-respirarías, huyes-huías-huirías... Euskaraz: negar egiten duzu-negar egiten zenuen-negar egingo zenuke, arnasa hartzen duzu-arnasa hartzen zenuen-arnasa hartuko zenuke, ihes egiten duzu-ihes egiten zenuen-ihes egingo zenuke... [Xabier Amuriza, 2010:106]

Esan nahi baita ze, konparazio jakin horretan, %25eko diferentziaren erantzule nagusia litzaké... aditza.

Edonola ere:

Luzera bakarrik balitz, gaitz erdi. Okerrena, beharbada, bere zailtasun labirintikoa da. [Xabier Amuriza, 2010:102]

[⇶]

"murriztu" eta "murriztaile" dirá hitz ederrak, eta funtzionalak

Ez da dudarik ezen hitz internazionalak izan behar dirá zutabe inportante bat an euskal lexikoa. Horrela, orri hauetatik behin baino gehiagotan defenditu ditugu hitz internazionalak, zein iruditzen zaizkigu pilare kultural eta komunikatiboak, oso kontuan hartu beharrekoak. Baina, horrek ez digu ahanzterazi behar ze báda beste zutabe sendo bat an euskal lexikogintza, zein den euskararen lexiko historikoa, nondik hartu edota garatu litezke hainbat aportazio eder eta funtzional.

Horixe izan zen kasua an "garatu" hitza bera (gorago erabili duguna), zein garatu baitzen erabiliz erro historiko bat ("gara") eta mekanismo propio eta universal bat (zabalkuntza semantikoa), amaitu zelarik nagusitzen gain "desarroilatu" edo "developatu" internazionalagoak. Eta gu, kasu horretan, argiki posizionatzen gara aldé hitz garatu hori (zehazki "garatu") respektu hitz internazionalago horiek, zein dirén ondo luzeagoak: 3 aurká 5 silaba: kontuan har bedi ze estruktura sintaktiko buruazkenetan bereziki komeni dirá hitz labur edota laburtuak.

Eta antzera gertatzen zait kin "murriztu" respektu "(er)restringitu" [3 aurká 4 (edo 5) silaba]. Ikus nóla hasten den OEHren sarrera:

murriztu.

Tr. Documentado al Norte desde Etcheberri de Ziburu, tbn. se encuentra en autores meridionales desde aprox. 1930. La forma más usual es murriztu ; hay morrotxtu en Etcheberri de Ziburu, morroiztu en Olabide y morroztu en Urkidi (in Onaind MEOE 746), Orixe, Goenaga e Ibiñagabeitia (Virgil 62; en los tres últimos, sólo con el significado de 'ramonear'). En DFrec hay 21 ejs. de murriztu, meridionales.

1. (V-gip; H), murristu (V-gip), morroztu, morroxtu (H, que cita EZ Eliç ). Ref.: Iz ArOñ (murrístu); Elexp Berg.
Disminuir, reducir; restringir. " Saria, neurria murriztea " H. " Murrístu da, se ha disminuido (el pienso). Murrísketan baxuasak bedarrak " Iz ArOñ. " Tabernarien irabazixak pe dezente murriztu die aspaldixan " Elexp Berg. " Asko murriztu jako illia " Ib. v. 1 murritu.

nondik, bistan denez, "murriztaile" ez litzaké baizik ondorio ederki ekarri bat afin kalifikatu erlatibo murriztaileak, zeintzuk justuki egiten dute hori: murriztu, edo nahigo bada restringitu. Ez da esan beharrik ze "restriktibo" ere iruditzen zaigú aukera egokia: kasu honetan, gainera, 4 aurká 4 silaba (ikus atzoko sarrera).

Esan nahi baita ze hitz horiek guztiak ez dira inkonpatibleak, eta ondo erabil litezke, eurak edo euren derivatu edo erroak, an ber pasarte edo esaldia. Halaxe egiten du adibidez Amurizak noiz, justuki kritikatúz Euskaltzaindiaren hiztegia, dioen ondorengoa an elkarrizketá titulatzen "Euskara batuko hiztegiak zirriborro rustikoak besterik ez dira":

“Oraintsu, Euskaltzaindiaren Hiztegia kaleratu du Euskaltzaindiak berak. Egia esan behar badizut, dezepzio handia hartu dut. Hobeto esanda, beste dezepzio bat. Lehendik sarean zegoen Hiztegi Batuatik milaka hitz kendu dituzte. Hurrengo bertsioan sartuak izango direla agintzen dute, baina orain… falta dira! Niretzat, Hiztegi Batua bera ere oso murritza eta irizpidez restriktiboa zen. [Amuriza, 2012]

eta, salbatuz distantziak noski, hala egin genuen guk ere noiz, sarrera honetan, idazten genuen ondokoa referitua ki, justuki, erlatibo restriktiboak eta explikatiboak:

Juan Garziak ere aski opako ditu bere betaurreko teorikoak, zeren soilik halako betaurreko itsutzaileak izanki esan daiteke ezen "-n" erlatibo esplikatiboa da kalko okerra eta, beraz, zuzentzekoa. Eta, ez gaitezen ahaztu: Garziaren lege berri horren azken helburua da ager dadin ongi zerrendatua an kodea on gure zuzentzaileak (hezkuntzakoak edo ez) afinda azken hauek aplikatu ahal dezaten nola bailiran kode penala.

Kurioski, Juan Garziaren estilo-liburuak badu oniritzia ganik Euskaltzaindia (han esaten da: Juan Garzia Garmendiak prestatu du eta Euskaltzaindiak egokitzat jo du). Horrela, nola edo hala, Euskaltzaindia ari da onartzen ikuspegi berri bezain murriztaile hori, zein ez doan norabide onean (izan ere, bai Euskatzaindiak eta baita EHUko estilo-liburuak, biek ere eta hitz berberekin gainera, dute onartzen nóla "-n" atzizki erlatiboa izan ahal den bai restriktibo eta bai esplikatibo).

Kode zaharrak ez, Euskaltzaindiak bai, eta zuzentzaileek. [Balbula, 2005]

Eta kontua da ze "murriztu" eta "murriztaile" dirá hitz ederrak, eta funtzionalak. Ikus ondorengo sarrerak ere:

• Behar da jarrera irekia, behar dira aukerak

• "erradiografia" vs "radiografia"

• Behar dira aukerak

Lexikogintzak ere landu behar ditu aukera eta mekanismo guztiak. [⇶]

Amuriza (2010): "Partikula batek konpon dezake dena."

Aurreko sarreran irakurtzen genuen nóla Xabier Amurizak (2010) planteatzen zuén hori-arazo sistematikoa zein dén gertatzen noiz, diskursoan arituta, agertzen zaigún izen bat (edo izen-sintagma zabalago bat) zeini nahi diogun lotú, segituan, esaldi osagarri bat zeházten izenaren edukia:

Ederto bizi naiz, itxaropenagaz ... ez naizela piztuko!  [Amuriza, 2010:52]

Amurizak berak (2010) jarraian planteatzen digu nondik etor liteken soluziobidea: 

Partikula batek konpon dezake dena. EZEN izan daiteke bera. "Ederto bizi naiz itxaropenagaz ezen ... ez naizela piztuko!". Partikulak argitu, iragarri egiten du ondorengoa. "Oraindik ere baikortasunean bizi dira ezen noizbait zerbait ikusi ahal izango dutela". Egia da, esaldi laburretan, partikula gabe ere balitekeela argitasunik ez galtzea. "Oraindik ere baikortasunean bizi dira, noizbait zerbait ikusi ahal izango dutela". Egia da, baita, esan daitekeela: "Noizbait zerbait ikusi ahal izateko baikortasunean bizi dira oraindik ere". Baina esaldiek oso itxura eta espresio ezberdina dute. [Amuriza, 2010:53]

Errepikatuko dút: "Oso itxura eta espresio ezberdina". Bukatzeko, gelditzen naiz kin esaldia ezen "partikula batek konpon dezake dena". [⇶]

Amuriza (2010): "Ederto bizi naiz, ez naizela piztuko ... itxaropenagaz". Orduan, itxaropena da markatzen dudana, eta ez zen hori nik nahi nuena.

Aurreko sarreran gogoratzen genuen ze euskaraz erabili dirá estrukturak nola:

•  "esperantzaz-ezen..."
•  "esperantzarekin ezen..." 

Xabier Amuriza ere mintzo zaigu buruz estrukturá "...-tzeko itxaropenagaz" an bere "Euskara batuaren bigarren jaiotza" (2010):

Zer gertatzen da, ordea, gure "atzekoz aurrerako sintasi" zorioneko hori inbertitzen denean, behar delako, komeni delako, edo, soilki, halaxe egiteko kapritxo literarioa dugulako? Esaterako: Ederto bizi naiz pizteko itxaropenagaz. Baina orain esan nahi dut: Ederto bizi naiz, itxaropenagaz ... ez naizela piztuko!  [X. Amuriza, 2010:52-53]

Segituan, Amurizak azpimarratuko digu nóla esaldi-bukaerak dirén oso inportanteak:

Bistan da sorpresa gisan, indargarri gisan, edo kapritxo soil gisan, ez naizela piztuko" perpaus menpeko hori azkenerako utzi nahi dudala. Ez du balio esan diezadaten: "Ba, esaik: Ederto bizi naiz, ez naizela piztuko ... itxaropenagaz". Orduan, itxaropena da markatzen dudana, eta ez zen hori nik nahi nuena. Eta gainera, ordena horretan esan beharko zen: "Ederto bizi naiz, piztuko ez naizen ... itxaropenagaz". Ez dago zertan eztabaidatu. Sintaxiaren inbertsioak, jarduera literarioan batez ere, oso garrantzitsuak dira,... [X. Amuriza, 2010:52-53]

eta orobat nabarmenduko digu nóla behar diren baliabide funtzionalak: 

..., eta euskaraz baliabide funtzionalak eta naturalak behar ditugu, sortzen diren premiak edo gurariak (edo kapritxoak, soilik) betetzeko. [X. Amuriza, 2010:52-53]

Ikus, honetaz, sarrera hau ere: ⇶ Behar da jarrera irekia, behar dira aukerak

[⇶]

Amuriza: "Alde horren erantzule nagusia aditz perifrastikoa dugu"

Xabier Amurizak, behinda detektatú diferentzia silabiko nabarmenak arten euskara eta gaztelania (elkarrizketa luze honetan diferentzia horiek ibiliko zirén an proportzioá 100-75), diosku ze:

Alde horren erantzule nagusia aditz perifrastikoa dugu. Eta, zer esanik ere ez euskaraz hain ugari diren bi elementuko aditzak direnean: Lloras-1lorabas-llorarías, respiras-respirabas-respirarías, huyes-huías-huirías. Euskaraz: negar egiten duzu-negar egiten zenuen-negar egingo zenuke, arnasa hartzen duzu-arnasa hartzen zenuen-arnasa hartuko zenuke, ihes egiten duzu-ihes egiten zenuen-ihes egingo zenuke... [Amuriza, 2010:106]

Eta bai, akaso hor agertzen zaizkigu bi erantzule nagusiak on diferentzia silabikoa arten euskara eta gaztelania (aparte utzitá ze biek ere erabiltzen dituzté erlatiboki silaba gehiago zein adibidez inglesak, bestaldetik silaba horiek izanki sinpleagoak eta arinagoak):

• Adizkien luzera: arnasa hartzen duzu-arnasa hartzen zenuen-arnasa hartuko zenuke.
• A erabilera hon konposizioa noiz sortzen hitzak (eta aditzak): arnasa hartu, eskularruak...

Eta gauza da ze euskararen proportzio silabiko erlatiboki handiago hori respektu gaztelania (silaben konplexutasuna litzaké antzekoa bietan, hala nola silabako abiadura ere) dá bihurtzen benetako arazo noiz dén metatzen gain arazo konparatibo guztiz larriena, zein ez den baizik hitz-ordena buruazkena, zeintan dén gertatzen ze silaba kopuruak dirén ondo relevanteak. [⇶]

Amuriza: "Gaztelaniarekiko erlazioa frantsesean handitu egingo litzateke, eta ingelesean zer esanik ere ez"

Amurizak, an bere Zazpi ebidentzia birjaiotzarako (2012:198-199), dú gogoratzen 100-75 proportzioa zein atera zitzaion (Euskara batuaren bigarren jaiotza, 2010:103) noiz konparatú silaba-kopuruak an euskarazko elkarrizketa luze bat respektu silabak an gaztelaniazko itzulpena (autoreak zúen aipatzen silaba-abiadura ere). Eta gauza da ze, segituan, Amurizak komentatuko du nolákoa litzaken euskararen proportzio hori respektu inguruko hizkuntzak:

Gaztelaniarekiko erlazioa frantsesean handitu egingo litzateke, eta ingelesean zer esanik ere ez. Susmoa daukat katalana ere gaztelania baino laburrago dela. Hala ere, oro har, gure inguruko hizkuntza garatuen artean ez da aterako gorabehera handiegirik,...[Amuriza, 2012:198-199]

Sarrera honetan nahi genuen azpimarratu zé ondo uztartzen diren Amurizaren hitz horiek eta  Pellegrinok eta bestek lortutako emaitzak, non justuki inglesak erakutsí informazio-abiadura ondo handiena, eta non, oso gutxigatik izanda ere, frantsesak dún erakusten informazio-abiadura handiagoa zein gaztelaniak (ez dira agertzen datuak respektu katalana edo euskara an artikulua on Pellegrino et al.):

Baldin konsideratú soilik silaba-kopuruak (edo, gauza bera dena, informazio-densitatea), mantendu eginen dá ber ordenazioa arten inglesa, frantsesa eta gaztelania. [⇶]

Amuriza: "Euskarazko testuan 880 silaba zenbatu ditut. Erdarazkoan, 656."

Xabier Amurizak dio an bere Euskara batuaren bigarren jaiotza (2010:103):

Euskarazko testuan 880 silaba zenbatu ditut. Erdarazkoan, 656. Bietan egin beharreko sinalefa guztiak eginda atera ditut kopuruak. Zenbakiak ehunekora ekarrita, 100-75 proportzioa irteten da. Horrek esan nahi du erdarazko testua esaten hiru ordu laurden behar duguna euskarazkoan ordubete beharko genukeela, abiadura berdinean.

Badakit hizkuntza bataren eta bestearen esakuntzak ezin direla mekanikoki konparatu, baina, gutxi gorabehera, proportzio horretatik eskapatzerik ez dago. Konparazioa hizkuntza bakoitzaren abioaren eta kadentzien arabera zorroztuko bagenu, seguruenik, aldea erdararen alde handituko litzateke. [Xabier Amuriza, 2010:106]

Konsideratuz proportzio hori: 100-75 (nahiz kalkulatu den an elkarrizketa luze bat, eta akaso beste kontextu komunikatibo batean ezberdina izanen zen), eta kontuan hartuz ze gaztelaniaren silaba-densitatea zén 0,63 (eta horrek esan nahi zuela ze noiz gaztelaniak izán 100 silaba, vietnamierak erabilikó 63), euskararen proportzioa litzaké 63 respektu 133, esan nahi baita (63/133=) 0,47, zein dén bajuxeagoa zein densitatea hen japoniera (0,49).

Bestalde, baldin silaba-abiadura ez balihoa aldé gaztelania (nola Amurizak komentatu), baizik inkluso apur bar aldé euskara, halan euskarak izanki, adibidez, ber silaba-abiadura zein japonierak an Pellegrino et al. (hots, azterketa horretako altuena: 7,84 silaba segunduko), kasu horretan ere, euskararen informazio-tasa (informazio-rate) edo, finean, informazio-abiadura litzaké gutxi gorabehera berdin zeinda japonierarena (0,74), zein, ikusi dugunez, dén erlatiboki ondo baxua, edo bestela esan, esanguratsuki baxuagoa respektu aztertutako beste hizkuntzak. [⇶]

Eider Rodriguez: "...; gero norberak egin dezala nahi duena..."

Zioen Eider Rodriguez-ek hemen (2015) [aipatu dugú hemen eta hemen ere]:

«Ez dut Altonagaren liburua oraindik irakurri, baina Xabier Amurizaren tesiak interesgarri askoak iruditzen zaizkit, batez ere pragmatismoaren ikuspegitik, eta euskal hiztunok ez gara superheroiak, eta ez dugu izan nahi. Iruditzen zait bai Altonagak eta bai Amurizak a priori epikarik gabeko hizkuntza baten aldeko apustua egiten dutela; gero norberak egin dezala nahi duena hizkuntza horrekin. [Eider Rodriguez an deklarazio batzuk ki Felix Ibargutxi, 2015]

Bai, aukera sintaktiko potenteak eskura egon behar dira, eta gero norberak egin dezala nahi duena aukera sintaktiko horiekin. [⇶]

Amuriza, Irigoien, BERRIA, ...

Egon naiz irakurtzen zér esaten dan an bloga on Xabier Amuriza, eta han irakurri ahal izan dugú ondorengo komentarioa (ganik Antton Lesaka) burúz azken liburua on Xabier Amuriza:

--Gogorki kostatzen ari zait irakurtzea

Eta arrazoiak sujeritzen ditu:

--Idazteko modua: "Bello Gallico" edo Julio Cesar-en "Galiako Gerra kronika" latinezkoa iduritzen zait neri, idazteko moduan. Esaldi luze-luzeak, konplexuak, sujetoa hasieran eta aditz nagusia bukaeran...

Nik planteatuko nuke ariketa bat ki Antton Lesaka (hala nola ki beste edozein irakurlé on liburua ti Xabier Amuriza): pasa ditzala esaldi zail horiek a gaztelania edo frantsesa (adibidez aurreneko 30 esaldi nekezak), eta kasu bakoitzean konpara ditzala jatorrizko esaldia eta haren itzulpena. Gero idatzi dezala hemen, edo non nahiago duen, bere konklusioa.

Arazoá ez dira esaldiak eurak, arazo dá euren estruktura. Esaldi horiek berberak eramaten baditugu a estruktura progresibo-koherente-irekia, orduan ez dugu izanen arazo berezirik te ulertu esaldi horiek.

Jakina, problema ez da partikularra on Xabier Amuriza. Problema da orokorra on guztiak zein diran exigenteak kin euskara, eta orokorrean kin hizkuntza. Hizkuntzari zerbait gehiago exigitzen zaionean ...

Atzo bertan Erramun Gerrikagoitia zúen publikatu post bat non zuen jasotzen textu-zati bat ganik Joan Mari Irigoien, zeinen hasiera zen hau:

Markes jauna liberala zen, baita haren familia ere, eliz ondasunak salgai jarri zituen Mendizabal ministroaren desamortizazioaren garaian aberastua.

Esaldi hori ez da ondo irakurtzen, ez da ondo ulertzen (ez gara sartuko an analisi detailatua). Orain, itzul dezagun literalki esaldi hori a gaztelania:

El señor marques era liberal, y también su familia, enriquecida en tiempos de la desamortización del ministro Mendizabal, que puso en venta las posesiones de la Iglesia.

Esaldia ez zan txarra, nola ahal dugun konprobatu noiz irakurtzen itzulpena.

Arazoa zan eta da estrukturala, eta da nabarmentzen noiz-ere zerbait gehiago eskátu ki hizkuntza: nahikoa da textua bihurritu dadin pixka bat. Ikus gaurko titular nagusia na egunkari BERRIA:

Israelek ez du bete giza laguntza Gazan sartzeko agindutako hiru orduko etena

Esaldia ez da hainbesterako (titular bat baino ez da), baina hor dauzkagu, jada ondo agerian, euskararen estuasunak (zein baitira sintaxi buruazkenaren estuasunak). Itzul dezagun hóri titularra a gaztelania:

Israel no ha cumplido el alto el fuego de tres horas acordado para introducir ayuda humanitaria en Gaza.

Ez dugula ikusi nahi? Hori beste arazo bat da. [152] [⇶]

Norabide prepositiboa: zein bestela?

Xabier Amurizak diotso ki Erramun Gerrikagoitia:

... , hik [esan nahi baitu: Erramunek], gauza askotan, arrazoi handiak izan arren, idazkera prepositibo horrek zeharo desorientatzen najok. Askatasunaren janduntzat ondo ikusten joat, baina ez jakiat, ba, hizkuntzari hortik asko lagundu leitekionik.

Lehenengo begiratuan, gure idazkera honek irudi luke lar diferentea respektu ohiko eredua, ez da dudarik. Hortaz, ez da arraroa Amurizari edo edonori eredu hau txokante eta desorientagarria iruditzea.

Gauza da ze eredu horrek ez duela erakutsi nahi bihar-goizerako jarduna, baizik-eta adierazi nahi duela norantza bat, hain zuzen ere adierazi nahi du norantz jo beharko luke euskarak baldin nahiko baleza gainditu estuasun estrukturalak ze dúten mugatzen bere ahalmen komunikatiboa. Azken buruan, norantza horrek nahi du erakutsi helburu bat, zein beharko genuken iritsi atzen prozesu bat.

Edonola ere, nahiko nuke argi utzi ze euskararen estuasun estrukturalak jaiotzen dira ti bere estruktura postpositiboa, eta hortaz, haiendako soluzioak soilik etor litezke ti evoluzioa on eredu postpositibo hori dara eredu askeago eta irekiago bat, zein soilik izan liteke eredu prepositiboagoa (uler bedi "prepositibo" hori an zentzu estruktural zabala). Ez dago beste soluziobiderik, ez dago beste norantzarik. Ez bada irabazten euskara irekiagoa, estuasunek hortxe iraunduko dute. Hori da norantza: bidea urratsez urrats egin behar da, baina beti norabide horretan.

Adibide baterako, Amurizak berak aipatu du berriki ezen euskarak arazo estrukturalak ditu, eta adibidetzat eman du estruktura relatiboa. Amurizak dú eskatzen soluziorik, eta nik proposatu nahi diot soluziobide bat: "ze" eta "zein" tresnak, euskararenak baitira.

Gainera, zénbat eta prepositiboagoa (irekiago ) izan estruktura orokorra, zénbat eta tresna prepositibo gehiago izan, háinbat nabariagoa litzake bi relatibo prepositibo horien potentzialitatea (izan ere, potentzialitate komunikatiboa on estruktura guztiz pospositiboa dá ondo mugatuagoa ezi potentzialitatea on estruktura guztiz prepositiboa). Edonola ere, soluzioaren oinarria hortxe dugu, guztiz eskura ("ze" eta "zein"). Zergatik ez dugu bultzatzen?

Beraz, kontua da ze eredu hori ez da, bere horretan, bihar goizerako, baizik helburu bat zein beharko litzaken irabazi gradualki; eta edozein kasutan nahi du erakutsi norabide bat, zein baita ezinbesteko norabidea baldin euskarak iritsiko badu gradu diskursibo konparagarria (zein baitá orohar efizientzia eta, finean, eraginkortasuna) kin gradua zein dugun gozatzen an gure beste hizkuntzak. [⇶] [150]

Amuriza: ... estrukturetan eta lexikoan dauzkagu problema nagusiak, ...

Xabier Amurizak hemen ("Mahai-inguruan: bertsolariak ere itzultzaile" non ari baitira Xabier Amuriza, Xabier Payá, Koldo Tapia, Karlos del Olmo, 2007):

Maila gorago batean, helduen mailan nabil ni; umeen nailan oraindik problemak sortzen badira egin dezakek umeen mailara egokitu eta infantilidade bat egitea barkatu liteke; baina helduen mailan ezin dugu horrela konpetitu, eta estrukturetan eta lexikoan dauzkagu problema nagusiak, ...

Beste aipu bat:

Eta orduan, hor, gure hizkuntzak, bai hitzen sorreran, bai esaldien sorreran, bai aditzean, batez ere, hau ere, hau oso tramankulu handia da beste hizkuntzekin konpetitzeko. Ezin da.

[141] [⇶]

Bai idatzian eta baita mintzatuan ere

Mintzatuan jarduna informalagoa izaten da, askotan, respektu idatzia; ez da egoten exijentzia-gradu berbera, ez da eskatzen hainbeste koherentzia nola idatzian, ez dira gauzak hain zehazki esan behar, hainbesteraino non mintzatuan askotan intuizio lauso batekin konformatzen gara, eta gainera, hizketan existitzen da bestelako komunikazioa ere: keinuak, ... baina, guztiarekin, ez da dudarik ze, mintzatuan ere, baliabide informatiboagoak erabilita informatibokiago mintzatuko garela (horixe Pernandoren egia!).

Berdin ere nola ez den dudarik ze baliabide pausatuagoekin modu pausatuagoan mintzatu ahalko  garela, askoz hobeto kontrolatuz zer esaten/esanen dugun; berdin ere nola ez den dudarik ze baliabide ahaltsuagoekin xehetasun gehiago eman ahalko dugula, modu errazagoan; berdin ere nola ez den dudarik ze baliabide irekiagoekin modu askeagoan mintzatu ahalko garela; eta, labur esateko: askoz hobeki.

Zioen Xabier Amurizak an elkarrizketa bat:

Telebistan jendea hizketan ari denean, analizatzen duzu edozein tertulia, eta zenbat gauza geratzen diren esan gabe euskarazkoetan, eta zenbat esaldi geratzen den airean, zenbat adjektibo urri, zenbat kontzeptu urri… Eta erdaraz, berriz, nola esaten dituzten…

Eta hala da, zeren hala behar du: gehiago edo gutxiago nabarituko da, ezkutuagoa edo ageriagoa izanen zaigu, baina ez da dudarik ze baldin hiztun batek maila berean ezagutzen baditu hizkuntza regresibo bat eta hizkuntza progresibo bat, orduan hiztun horrek hobeto (eraginkorrago) adieraziko ditu bere ideia minimoki konplexuak an hizkuntza progresiboa eziez an hizkuntza regresiboa (zenbat-eta exijentzia-gradu handiagoa, orduan-eta diferentzia handiagoa, bai idatzian eta baita mintzatuan ere). [16] [⇶]