Mitxelena (1990): "Nombres que se habían convertido en simples sufijos han vuelto a hacerse autónomos, aunque con semblante distinto."

Mintzatzen ari gará, azken sarreretan, burúz flexibilitateá zeinekin, euskaran, elementu askeak (nola izenak edo postposizioak) bihurtu ahal dirén sufijo, eta baita sufijoak elementu aske (nola izenak, adjektiboak edo postposizioak), jarráiki prozesu bat zeini Azkue-k deitzen zión el curioso fenómeno de adhesión del elemento epentético. Prozesu hori ez da baizik euskararen mekanismo bat, zein askotan erabili den, eta zein, jakina, gehiagotan ere erabil liteken baldin egoki ikusiko balitz.

Mitxelena-k ondorengoa zioén buruz aukera horiek an bere "Fonética histórica Vasca" (1990):

Nombres que se habían convertido en simples sufijos han vuelto a hacerse autónomos, aunque con semblante distinto. [Mitxelena, FHV, 1990:116-117]

"-(k)izun" sufijoak, kasu, eman ditú hiru aldaerok (ikus hemen, hemen eta hemen):

• "kizun" izena,
• "aizun" adjetiboa ,
• "izun" adjetiboa,

erakutsiz posibilitateák zein eskaintzen dituén horrek mekanismo linguistikoak. [798] [>>>]