"...gabe" vs "gabé..."

Argi denez, idaztean ez dira jasotzen matiz foniko guztiak zein agértu noiz mintzatzen, baina gutxienik saiatu beharko ginake evitatzen idazmolde nabariki anbiguoak, zein izan litezken ondo oztopagarriak ki gozátu irakurmena. Horrela, tresna prepositibo bat irakurtzen dugunean, demagun "gabe..." (ikus aurreko sarrera), ez genuke izan behar dudarik burúz bere izaera prepositiboa, ez dadin konfunditu kin bere kide postpositiboa, alegia "...gabe", zeinen dekodifikazioa (interpretazioa) izanen litzakén oso bestelakoa.

Halako desanbiguazioa (artén postposizio bat eta forma bereko preposizioa) egin liteké, adibidez, arartez "-eta" partikula indartzailea, zek seinalatzen du tresna horren izaera prepositiboa, eta ez postpositiboa.
Halako desanbiguazioa orobat (eta akaso hobeki) egin liteké erabiliz partikularen forma ez-ohikoak soilik prepositioki, halatan ze forma horiek berezituko lirake an erabilera prepositiboa, gure kasuan adibidez "gabetanik..." edo "gabetarik...".

Halako soluzioek, ordea, nahiz beté euren funtzio desanbiguatzailea, luzeagotzen duté partikula prepositiboa (gehituz silaba bat edo bi), eta batzuetan interesa dakiguke laburtasuna, esan nahi baita "gabe..." bere horretan mantentzea. Kasu horietan, zein izan ahal dirén arau, desanbiguazioa aisa egin daiteke erabilíz azentu ezberdintzaile bat: "gabé...", zek sinpleki ziurtatzen du tresna horren izaera prepositiboa. [613] [>>>]