Argi denez, idaztean
ez dira jasotzen matiz foniko guztiak zein agértu noiz mintzatzen, baina gutxienik saiatu beharko ginake evitatzen
idazmolde nabariki anbiguoak, zein izan litezken
ondo oztopagarriak ki gozátu irakurmena. Horrela, tresna prepositibo bat irakurtzen dugunean, demagun "
gabe..." (ikus
aurreko sarrera),
ez genuke izan behar dudarik burúz bere izaera
prepositiboa, ez dadin konfunditu kin bere kide postpositiboa, alegia "
...gabe", zeinen dekodifikazioa (interpretazioa) izanen litzakén
oso bestelakoa.
Halako desanbiguazioa (artén postposizio bat eta forma bereko preposizioa) egin liteké, adibidez, arartez "
-eta"
partikula indartzailea, zek seinalatzen du tresna horren
izaera prepositiboa, eta ez postpositiboa.
Halako desanbiguazioa orobat (eta
akaso hobeki) egin liteké erabiliz partikularen
forma ez-ohikoak soilik prepositioki, halatan ze forma horiek
berezituko lirake an erabilera prepositiboa, gure kasuan adibidez "
gabetanik..." edo "
gabetarik...".
Halako soluzioek, ordea, nahiz beté euren funtzio desanbiguatzailea,
luzeagotzen duté partikula prepositiboa (
gehituz silaba bat edo bi), eta
batzuetan interesa dakiguke
laburtasuna, esan nahi baita
"gabe..." bere horretan mantentzea. Kasu horietan, zein izan ahal dirén
arau, desanbiguazioa aisa egin daiteke erabilíz
azentu ezberdintzaile bat: "
gabé...", zek sinpleki ziurtatzen du tresna horren izaera
prepositiboa. [613] [
>>>]
Etiketak: azentuak, gabe, intonazioa, silabak