astelehena, urtarrila 15, 2018

Opari linguistikoak

Luis Lauzirikak zuen erizten (hemengo komentario batean) ""eze syntaxia ez dela zertan "pixkanaka" developatu"", eta zuen galdetzen: ""Zergatik ez "bat batean"?"".

Ahalko balitz egun batetik bestera developatu syntaxi bat, esan nahi baita, desdoblatu bere bide regresiboak afin ahalbidetu bide progresiboak ere, nik nuke sinatuko inmediatuki (tu irabazi abantaila guztiak hon estruktura syntaktiko irekiak). Baina realitate linguistikoa ez ohi da aldatu egun batetik bestera, baizik gradualki eta pixkanaka.

Horrek, jakina, ez dakar begira gelditzea, lo gozoan. Kontrara, behar da proaktibitatea, eta oso bereziki behar da proaktibitatea (ezen ez reaktibitatea) hon aktore linguistiko nagusiak, zeinen aktibitate kontzientea aldé aukera estruktural progresiboak dá izanen ezinbestekoa. Proaktibitate hori joan beharko litzateke zabaltzen bidea, zein gero, denborarekin, izan beharko litzateke berrestua zatio erabilera konsolidatu bat.

Horrela, nahikoa litzateke Ibon Sarasola batek edo Atxaga batek edo Juan Garzia batek erabiltzea ez dakit zein estruktura progresibo (hala nola "afin(da)..." edo "buruz(ta)..." edo "ordezta...", edo "arte(a)n(da)...", edo beste edozein estruktura edo aldaera) afinda biharamunean beste guztiok izan aukeran estruktura hori (hasieran registro landuagoetan batez ere) bai eta bere abantaila komunikatibo guztiak.

Halako erabilera puntualak bai ahal direla eskaini egun batetik bestera, eta noiz agertu, denok ulertu behar genituzke eskaintza horiek nola opariak, opari linguistiko ezin baliotsuagoak, zein beharko genituzke aztertu, landu eta, bere kasuan, gorde nola harribitxiak. []

Etiketak: , , , ,