Larramendi (1745): "ezautá au, edo hori, salbu haur edo hori, lecat au edo hori"

Mitxelena-k, an bere jada aipatutako "Contra Lekobide" (1986), zúen aipatzen ondorengo textua on Larramendi an bere "Diccionario Trilingüe" (1745):

Hor, autore andoaindarrak erabiltzen dú "ezautá..." prepositiboa arrén esan justuki "excepto..." an ondoko adibidea:

..., ezautá au, ...  (alegia: ...., excepto esto, ... )

non, bestalde, salbuespenaren osagarria dén hain laburra nola "au". Naturaltasun osoz. [1128] [>>>]

"salbu...", "salbu-eta..." versus "'...salbu" antzera nola "kin...", "kin-eta..." versus "...kin"

Aurreko sarreran aipatzen genuén "an" inesiboa, baina berdin ere aipa geinkén "kin" edo "kin-eta" soziatiboa, zein den a protagonista on Erramun Gerrikagoitia-ren blogeko azken sarrera (ikus "Gradu communicativoac gradualqui jarriac"), dioelarik:

Iracurten dugu gaur an Gara hau titularra:

Hezkuntza ministro frantsesak ezkerra muturreko islamismoarekin lotu du.

Beste possibilitate informativoqui hobea zatequen hau: 

Hezkuntza ministro frantsesak ezkerra lotu du muturreko islamismoarekin 

edo baita honela edo honelatsu:

Hezkuntza ministro frantsesak lotu du ezkerra kin muturreko islamismoa 

[Erramun Gerrikagoitia]

Azken esaldi horretan sinpleki erabiltzen ari dá "kin..." aurreratua, zeinen evoluzioa tika postposizioa ki atzizkia ia gertatu baita aurrén gure begiak:

kide + n > kiden > kien > kin

eta zein ikusi dugún aski independenteki aglutinatua ki izen singular edo plural absolutiboak, alternatúz... (ikus [772])

... kasu absolutiboa eta genitiboa noiz gauzatzen euren aglutinazioa ki izena. Esan nahi baita ze, nola genioen hemen, adibidez "kin" soziatiboa lotu izan dá kin absolutiboa ere:

"kin" soziatiboa, gainera, ager daiteke loturik ki absolutiboa, nola an Landuchioren hiztegia (1562):

Vere personeaquin
Oyñaquin çapaldu
Gozoquin
[adibideok atera dira tikan "Euskal morfologiaren historia": Azkarate-Altuna, 2001:105]

nahiz, orokorkiago, agertzen da loturik ki genitiboa, osatuz "...-re kin" = "...rekin"... [Balbula, 2019]

Larramendi-k, an bere "El imposible vencido" (1729), jasotzen dú, pluralerako, ondorengo aglutinazioak, zein, antzera ere, joan bide litezkén solterik (ikus an edizioa on 1853):

acquin—con los, con las.
acgatic—por los, por las.
acgabe—sin los, sin las.
etan—en los, en las.

[Larramendi, 1729, tikan edizioa on 1853:2]

nahiz sigularrean eramaten dú genitiboa:

aréquin—con el, con la;
agátic—por el, por la.
agábe—sin el, sin la.
án, eán, agán—en el, en la.

[Larramendi, 1729, tikan edizioa on 1853:2]

Alternantzia absolutibo-genitibo horrek erakusten dú "kin" atzizki aglutinatu bat, aski independentea, zein, nola genioen gorago, antzera idatz litekén solterik, printzipioz postpositiboki:

laguna kin, lagunak kin

baina, dudagabe, dena gelditzen da prest afin, nahi edo behar izanez gero, egín jauzi prepositiboa:

kin laguna, kin lagunak

Beti ere, aukeran.

Eta eredurik (edo mekanismorik) ez da falta. Hortxe dugu adibidez, hori eredua on "salbu..." edo "salbu-eta..." versus "...salbu", zein erabiltzen ari dirén gabén arazorik batere, normal-normal. Eta bide beretik erabil litezké baliabideak nola "kin..." edo "kin-eta..." versus "...kin". Antzera ere nola "baizik..." edo "baizik-eta..." versus "...baizik" adibidez. 

Akaso batzuentzat izanen zén "un extrañamiento, una sorpresa discursiva", baina gauza da ze sorpresa diskursibo hori izanen zén eraikitzailea, irekitzailea, garatzailea. [1060] [>>>]