Atzoko sarreran jasotzen genuen nóla Koldo Zuazok zioen ze,
oinarrian, euskara batua ez dá baizik bersio
osotu bat e-euskara e-ze mintzo da an Gipuzkoako
Beterria, zein, bistan denez, dén
dialekto bat, eta zein, esan gebe doa, izanen den
berdin dialektala nola beste edozein dialekto. Hortaz, zergátik egozten zaio etengabe ki euskara batua
artifiziala izatea? Zein da
zehazki arazoá?
Galdera horri erantzuteko xedez, hasiko ginaké desberdintzen
euskara batua eta
euskara (batu) estandarra, zein normalean
sinonimotzat hartzen diren (guk ere hala egiten dugu), baina zein, batzuetan eta helburuaren arabera, ezberdindu ahal diren, nola adibidez eginen baitugu kasu honetan.
Hortaz, euskara
batua litzaké euskará e-ze betetzen ditu
arauak e-Euskaltzaindia, zein
ez diren hainbeste nola uste izaten den, eta zein, gehien bat referitzen dira ki
ortografia eta aditzak, nola zioen berriki Irene Arrarats-ek (ikus
sarrera hau):
Aurreiritziak aurreiritzi, euskalki guztietako hitz, esamolde eta joskera guztiak estandarraren parte dira, batuak ortografiaren eta aditz-paradigmen bitartez markaturiko jokalekuaren barrenean. [Irene Arrarats, Berria, 2018-9-15]
Euskara (batu) estandarra, aldiz, izanen litzake euskará zein egin den
estandarra,
normala an gure
kazetaritza,
testugintza eta
literatura, esan nahi baita hóri euskara e-ze, arrazoi bategatik edo bestegatik,
dén nagusiki erabiltzen.
Finean,
ekinaren ekinez, eguneroko
batu estandar nagusi hori dá
perzibitzen nola balitz batua, baina batua
ez da hori, edo hobeto,
ez da soilik hori, eta areago,
askoz gehiago behar luke. [
⇶]
Etiketak: e, estandarra, eze, Zuazo