Burúz silabak, silaba-kopuruak, soinuak...

Genioen hemen ze:

Bestalde, hitzak argiki ezberdindu beharko lirake euren artean, halatan ze, kontuan izanda ze soilik egoten dira vokal eta konsonante gutxi batzuk, hitz guztiak ezingo dira izan monosilabikoak salbú noiz erabili elementu tonalak zeinen konplexutasuna ezin dugun baloratu. Hortik segitzen da ze, zenbat eta vokal eta konsonante gehiago izan hizkuntza batek, hainbat laburrago izan ahalko dira bere hitzak (aparte utzita, esan bezala, hizkuntza tonalak), nahizta bestalde, zenbat eta vokal eta konsonante gehiago izan, egonen da tendentzia ki ager daitezen vokal, konsonante eta hitz antzekoagoak (gutxiago diferentziagarriak) edota esateko konplexuagoak, zeinen argitasuna eta zailtasuna ezin dugun baloratu.

Hortaz, ikus daigun, Pellegrino et al.-ek aztertutako hizkuntza horietan, zénbat silaba ezberdin egin litezken (2011):

Konprobatzen dugu ze, bitárten inglesez egin litezkén 7.931 silaba diferente, japonieraz sor litezké 416, zeinekin, bistan denez, soilik eratu ahalko dirá 416 hitz monosilabiko, gehienez ere (txineran, ez da konsideratu silaben aspektu tonala). Autoreek, gainera, egiten dute balorazio bát on konplexitate silabikoa, oinarritua an zénbat konsonante agertzen dirén an silabak (#const/syl).

Hor ez dira baloratzen, adibidez, soinuak eurak, euren diferentziagarritasuna, euren hurbiltasuna, edota euren zailtasuna edota gogortasuna (adibidez, r bikotza dá gogorragoa zein r samurra). Japonieraz, adibidez, existitzen dirá 5 vokal, zein diren justuki berberak zein dirén an gaztelania edo euskara, oso argiki diferentziagarriak eta, esango genuke, ondo ahobetegarriak (silabak dirá tipikoki CV edo V). Ikus hemen:

The Japanese language has only 5 vowels: a, i, u, e, o. They are terse vowels, pronounced clearly and sharply. [Namiko Abe, 2017]

Eta hor egon daitezké faktore foniko-expresiboak zeinen efektua (adibidez noiz esán biraoak) ezin dugun baloratu. [664] [>>>]

"ni en pintura" versus "begiko zikina baino gehiago"

Gilenek, noiz zehazten esapide idiomatikoak ti hemengo textu bat (hango komentario batean), dú aipatzen, lehenik, ni en pintura, zein, dudarik gabe, dá oso esapide erabilia noiz nahi den adierazi ze zerbait ez dago batere artén gure lehentasunak. Google-en, adibidez, esalmolde horren hainbat eta hainbat erabilera daude, agertzen delarik an tituluak e-abestiak, titular periodistikoak...

Baina, zergátik erabiltzen da hainbeste? Ba-ze ederki betetzen du bere helburu komunikatibo-expresiboa. Har dezagun honako titular periodistikoa (Sport egunkaria):

Dani Alves no quiere que le toque el Barça ni en pintura 

edota beherago, textuan:

Dani Alves lo tiene claro: no quiere medirse al Barça ni en pintura.

Esapide horrek ahalbidetzen dú esaldia bukatzeá indartsu, expresiboki indartsu, jarriz indar eta intonazio berezia gáin azken hitz gako hori: pintura, behin harako bidea ondo prestatuta. Azken buruan ni en pintura esapide idiomatiko indartzaile bat da, zeinekin nabarmendu nahi dugun noráino heltzen den gure desgogoa.

Euskaraz, adibidez "Esamoldeak eta esapideak" blogean ematen zaigú ondorengo esapidea nola baliokidea ti "no querer ver (a alguien) ni en pintura":

Begiko zikina baino gehiago ez ikusi nahi

Ikus dezagun:

Dani Alves-ek begiko zikina baino gehiago ez du Barça ikusi nahi. 

Ez du indarrik. Areago, nekez ulertzen da. Jarrai dezagun:

Dani Alves-ek begiko zikina baino gehiago ez du ikusi nahi Barça.

Ez dabil.

Dani Alves-ek ez du ikusi nahi Barça begiko zikina baino gehiago.  

Hobeto, baina oraindik lekutara dago ti efektibitatea on "ni en pintura". Esan nahi baita ze esapide hori ez da hor, ezta orohar ere, bereziki eraginkorra, ez du bukaera ona, ez du bukaera indartsua, ez semantikoki, ezta intonazionalki ere.

Ulertzen da, hortaz, esapide horren erabilera urria, eta, beraz, ez izatea oso ezaguna, eta dirudienez, ez arrazoi nagusiki soziolinguistikoengatik, baizik arrazoi nagusiki expresiboengatik, zein diren arrazoi expresibo berberak zeingatik erabiltzen ditugun antzeko esapide are sinpleagoak nola:

... ni por nada

edo landuagoak nola:

... ni a mil años luz 

edo landuagoak bezain zatarragoak nola:

... ni por el forro de los cojones

edo landuagoak bezain sortzaileagoak nola:

... ni harto de melocotón

Esapide idiomatiko burulehenak (berdin nola beste edozein estruktura burulehen) dirá irekiak, jarraituak, progresiboak, errazki moldagarriak, eta tipikoki lehertu egiten dira an azken hitza, emanez ki esapidea moldagarritsun expresibo bat zein ezin lortukó bestela. Ezin bestela. [336] [>>>]

Esapide burulehenak an sintaxi burulehenak: expresiboki (eta informazionalki) efektiboagoak

"Esamoldeak eta esaerak" blogean irakurri ahal dugu ondokoa (ez dut aurkitu nork idatzi duen):

Erregistro ez-formalerako ezinbestekoak ditugu esamoldeak, hizkuntzari bizitasuna emango badiogu; eta metaforak, konparazioak, ironia, hiperbolea… erabiltzen dira horiek sortzeko.

Inguruko hizkuntzen eragina handia denez, askotan erdal esamoldeek euskarazkoak ordezkatzen dituzte, gazteen artean bereziki, adierazkorragoak direla iritzita ["Esamoldeak eta esaerak" bloga]

Hala registro formalen nola informalean inportanteak dira esapide idiomatikoak, baina informalean dudarik gabe bihurtzen dira ezinbesteko. Eta hor, dioskue goragoko aipuan, askotan erdal esamoldeek euskarazkoak ordezkatzen dituzte, gazteen artean bereziki, adierazkorragoak direla iritzita.

Eta gauza da ze, berdin nola, oro har, ulergarritasunaren aldetik hobe izaten den kokatzea esaldi bukaera-bukaeran informazio rhematikoena, ezustekoena edo xehetuena (normalean azpiosagarri sintaktikoki aski sakon bat), zein hobeki deskodifikatuko baita noiz hartarako bidea ondo prestatu dugun kin informazio referentzial gutxiago rhematikoa (normalean sujetua, aditza eta osagarri ez hain sakonak); era berean ere, expresibitatearen aldetik hobe izaten da kokatzea esaldi bukaera-bukaeran zati expresiboena, zein den horixe non jarri nahiko genuken indar edo intonazio expresibo berezi eta esanguratsuena (agresibitatea, umorea, ironia...), halan ze, bukaera horretan, aurreko bidea ondo prestatuta eta beste interferentzietatik libre, ahal dezagun expresatu eta interpretatu gure azken intentzioa modurik efektiboenean.

Hori dela ta:

• Alde batetik, sintaxi burulenak izanen dirá, oro har, bai informazionalki eta baita expresiboki ere potenteagoak, izan ere defektuz uzten baitituzte bukaeran esaldiko azpiosagarri sakonenak, zein izaten baitira mezuaren gako informazional eta expresiboak, zeinen zerbitzura osatu baita esaldi osoa.
• Bestaldetik, esapide burulehenak eurak ere izanen dirá, oro har, efektiboagoak ze esapide buruazkenak (esan nahi baita kasu honetan expresiboagoak edo adierazkorragoak), zeren bukaerarako utzi ohi dute hitz expresibo gakoa, zein, posizio horretan, expresatu eta interpretatu ahalko da askoz modu emankorragoan ezi posizio aurreratuago batean, non inkluso bere ulermena bera egon ahal den kolokan.

Horregatik, oro har, esapide idiomatiko burulehenak izaten dirá adierazkorragoak eta landuagoak zein euskararen esapide buruazkenak, eta hori ez da iritzi bat nola beste edozein iritzi, baizik ideia teorikoki eta enpirikoki ondo fundamentatua, areago, dá ideia bat teorikoki eta enpirikoki hobeki fundamentatua zeinda beste edozein azalpen alternatibo, eta hori da gehiago ze iritzi bat, dá zientzia. [330] [>>>]

Hizkera idiomatiko adierazkorrena, hizkera zatarra baita, ia ez da existitzen euskaraz, ezta japonieraz ere

Gilen-ek, noiz koméntatu honako sarrera non konparatzen genituén gaztelaniazko eta euskarazko  prosamolde periodistiko aski ezberdinak, dio ze bi hizkuntzetako prosa-moduen arteko diferentzia diskursiboa datzá nagusiki an erabilera diferentea on hizkera idiomatikoa, zein gaztelaniaz litzakén oparoa, bitartean ze euskaraz litzakén inexistentea:

Nire ustez, alde handiena hizkera idiomatikoan dago, zeina, inexistentea izanik lehen testuan, parrastaka ageri baita bigarrenean

Gilen-ek berak ematen digu definizioa on hizkera idiomatikoa:

Lenguaje formulaico o idiomático, a menudo con un sentido metafórico o figurado, que puede incluir expresiones hechas de diversa índole: fórmulas rutinarias, locuciones, expresiones idiomáticas, refranes, etc."

Hizkera idiomatikoan biltzen dirá esapide guzti horiek zein, izanki aski partikularrak an hizkuntza bakoitza (eta horregatik idiomatikoak edo idiosinkratikoak), ezin izaten diren literalki itzuli ki beste edozein hizkuntza. Esapideok modu askotakoak izan daitezke, halan ze hizkera idiomatikoan kabitzen dira tika esapiderik expresiboenak, nola diren biraoak edo esapide iraingarriak, harik esapide askoz ere deskriptiboagoak, non ez den nabari balio expresibo berezirik.

Zentra gaitezen orain an esapide idiomatiko adierazkorrenak, zein bildu genitzake azpi izendapena on hizkera zatarra: ez da dudarik ezen halako esapide zatarrak mila aldiz gehiago erabiltzen dira gaztelaniaz ezi euskaraz (edo inglesez ezi japonieraz), eta areago, erabiltzen direnean izaten dirá mila aldiz konplexuagoak, landuagoak eta eraginkorragoak. Eta kontua da ze horren azpian aurkitzen dá nagusiki arrazoi sintaktikoa, zeinek bere versio burulehenean errazten baitu sorrera eta erabilera eraginkorra on esapide indartsuak bezain moldagarriak, bitartean ze sintaxi buruazkenak kritikoki baldintzatuko baitu hala sorrera nola erabilerá on halako esapideak.

Esan nahi baita ze arrazoi nagusia ki azaldu zergátik euskaraz ia ez den existitzen hizkera zatar hiperadierazkorra ez da kulturala edo soziolinguistikoa (azken buruan extralinguistikoa), baizik intralinguistikoa, eta hain zuzen ere sintaktikoa.

Adibidez, gaztelaniaz daukagu familia bát on esapide idiomatikoak zein hasten dirén ti "me cago en...", zein diren ondo moldagarriak aráuz hiztunaren helburu komunikatibo zehatza: hasiz ti forma laburrenetik nola "meca!", eta amaituz an forma luzeagoak eta sortzaileagoak nola adibidez "me cago en tó lo que se menea!", zein arazorik gabe segi litekén luzatzen eta personalizatzen harik iritsi helburu expresibo askoz exigenteagoak ezi erabiliz sintaxi buruazken itxia. 

Gainera, zenbat eta expresiboagoa izán esapide bat, hainbat inportanteagoa izanen da erabiltzea ordena burulehena afin maximizatu expresibitate hori, eta are gehiago noiz esapidea den luzeagoa eta akaso barnén prosa landu bat. 

Esan nahi baita ze hitz-ordenak baldintzatuko du expresibitateá on esapide idiomatikoak hala nola ere, eta ondorioz, euren sorrera eta garapena, eta jakina, euren erabilera handiagoa edo txikiagoa, bereziki noiz izán luzeak eta integratuak an prosa landua, non arazo informatiboek eurek  (alegia, ulertzeko arazoek, aparte utzita arazo expresiboak) jada ematen baitute nahiko lan. [328] [>>>]

Ordena progresiboa: expresiboki moldagarriagoa

Diozu, Gilen:

Ildo beretik, uler daiteke ezen "Hi haiz putakumea!" esaldian akzentu nagusia edo enfasia "puta-" elementuan dagoela, eta fokua dela "putakumea".

Bai, hala uler daiteke. Eta nik nioen ze ordena progresiboan (are progresiboagoan), errazago eta indartsuago fokaliza daiteke indarra an "puta" hitza:

"Tu eres (un) hijo de ... puuuta!"

edo

"Tu eres (un) hijo de (la) ... grandisima puta"

zeren "puta" hitz final hori eman ahal dá bakartuagoa, hola emánez beste joku expresibo bat (adibidez, "puta" hitz final horrek ametitzen ditú adjetiboak nola erabilitako "grandisima" hori).

Eta antzeko zerbait da gertatzen kin "hi haiz (...) putakumea!"  respektu "hi putakumea haiz!" regresiboagoa: alegia, bukaerako fokua ahal dala errazago bakartu, indartu, konplementatu... ("hi putakumea-haiz!" horretan ez legoke pausarik arten "putakumea" eta "haiz", dena batera esango litzake).

Gauza da ze hori guztia ez da soilik gertatzen an irainak, baizik aplikagarria dala an edozein diskurso.

Ordenamendu progresiboa da, oro har, expresiboki moldagarriagoa (apárte izan potenteagoa...) afin emán bai mezu informatibo neutroak eta bai mezu enfatikoagoak ere. [194] [⇶]

Adjetibo indartzaileak: you are a son of a fucking bitch!

Erantzunez ki Gilen, respektu bere komentarioa an aurreko sarrera.

"putasemea" edo "hijo de puta!" dirá:

Inglesez: "song of a bitch!" ("song of a bitch": 118.000.000 emaitza an Google)
Frantsesez: "fils de pute!"
Italianoz: "figlio de puttana!"

Inglesez esan ahal dá "bitch's son" ere, zein den erabiltzen erlatiboki oso gutxi ("bitch's son": 11.300 emaitza an Google) justuki zeren den askoz gutxiago expresiboa, askoz gutxiago moldagarria expresiboki. Gainera batzutan doa integraturik an expresioak nola:

"son of a bitch's son"

eta inkluso aurkitu dugú:

"son of a bitch's son of a bitch" 

Gero, aparte, dauzkagu adjetibo indartzaileak (ez baitira zértan izan kalifikatiboak), nola "fucking" edo "la grandisima", zein, horiek bai, hobe doazén aurré izena zein nahi duten indartu: kasu horietan iraina ez dá, izatekotan, hori adjetibo indartzailea, baizik geroko izen indartua (adjektiboa eta izena emanen dira gabén pausa, osatuz unitate interpretatibo bat, aski modu sintetikoan) .

Alegia, oso ezberdinak dirá "fucking son" ("bloody son", "damn son") eta "son of a bitch", eta biak ere batera eman daitezke:

you are a fucking son of a bitch! ("fucking son of a bitch": 16.700 emaitza an Google)

eta orobat indartu daiteké "bitch's son" (zein dan gehiago nola etiketa edo denominazio sintetiko bat):

you are a fucking bitch's son! ("fucking bitch's son": 79 emaitza an Google)

baina, iraintzekotan, askoz indartsuagoa izanen da baldin indártu "bitch" an amaiera:

you are a son of a fucking bitch!  ("son of a fucking bitch": 1.070.000 emaitza an Google)

Bestalde, oso ezberdinak dira "putain de fils" eta "fils de putain" edo "fils de pute". Eta biak ere batera esan daitezke:

tu es un putain de fils de pute!

Oso ezberdinak dira "fottuto figlio" eta "figlio de puttana".  Eta biak ere batera esan daitezke:

sei un fottuto figlio de puttana!

Gaztelaniaz ere, ez da berdin: "puto hijo" eta "hijo de puta". Eta biak ere elkarrekin eman daitezke:

eres un puto hijo de puta!

Baina, askoz indartsuagoa da hau:

eres un hijo de la grandísima puta!

non "grandisima" dén indartzaile horietako bat. Eta are gehiago beste hau:

eres un puto hijo de la grandísima puta!

non erabili dirén bi indartzaileak batera. [192] [>>>]

¿Zergatik da gutxiago expresiboa "putasemea" ezen ez "hijo de puta"?

Aurreko sarreran Txopik zún planteatzen gaia on hizkuntz nahasketa, eta nik, horren harira, nabarmendu nahi nuke ze erabilera horren gako nagusia (nahiz ez den bakarra) bilatu behar da an expresibitate erosoa, expresibitate potente, direkto, eraginkor eta noranahikoa. Era berean azpimarratu nahi dut ze expresibitate eroso eta noranahiko hori dago guztiz lotua kin hitz-ordena. Explikatuko naiz.

¿Zergatik da gutxiago expresivoa "putasemea" ezen ez "hijo de puta"? Ikus:

"Hijo de puta eta entzuten duzu sasikumea.. y a dónde vas?"

“Da como que suena mejor erderaz. Azkenien los tacos que dice… euskeraz
zer esan biozu… Putakumia naiz (ez daz antzekorik). Puto cabrón putakumia
baino hobeto sonetan dau”.

"Txillixo eitteko erderaz hobeto eitten da”. (alegia: Oihu egiteko...)

(Gazteak, musika eta euskara. Arrasateko gazteeen iritziak: 2011)

Eta gauza da ze "hijo de puta" da esanguratsuki expresiboagoa ze "putasemea" zeren esaldi (sintagma) labur horren climaxa dá "puta" hitza (eta ez "semea"), eta baldin climax hori bukaeran badoa, isolaturik, bertan zentratu ahal dá indar guztia, lortuz expresibitate maximoa eta ezin finagoa:

hijo de puta!

Eta areago ere isolatu daiteke esaldi-tontor hori:

hijo de ... puta!

Eta inkluso luzatu "puta" hitz hori, edo jolastu kin enfasi-molde diferenteak:

hijo de ... puuuuuuta!

Desefektu bera da areagotzen noiz gehitu aditza. Ez da berdin esatea:

putasemea da!

edo

es un hijo de puta!

Eta zér esanik ez:

oso puta handiaren semea da!

eta

es un hijo de la grandísima puta!

Bukaerako aditzek areago zailtzen dute esaldi-bukaerako climax kontrolatuak, batzuetan bihurtuz ia deskripzio, hori zein, printzipioz, nahi zan iraina. [191] [⇶]

... direktoagoa, errazagoa...

Nik uste posible dela beste modu bat ki lotu hitzak, zek errazten du diskursoa, emanez askatasun expresibo gehiago, eta zein ez dagoen hain urruti nola akaso ematen duen (azken hau, jakina, da nire inpresio personala). Ikus hurrengo aipua ga Luis Aspiazu (filosofia-irakaslea baita an Arrasateko Arizmendi ikastola), zek egin zuen ikerketa bat non biltzen zirén a inpresioak on gazte arrasatearrak burúz euskara an textuinguru musikala ("Gazteak, musika eta euskara. Arrasateko gazteeen iritziak"):

Arrasatear gazteek, ordea, ez dute hain erraz ikusten musika estilo hori euskaraz egitea. Azken aipuak kontrakoa adierazten badu ere, salbuespena da, gehienek ezintasun nabarmena ikusten baitute musika mota batzuk euskaraz egiteko eta bereziki punk-rock musika. Erdaraz potenteagoa, direktoagoa eta errazagoa omen. Euskaraz imajinaezina, batzuentzat eta oihu egiteko gaztelaniara pasatu beharra ikusten dute. Zailtasun honen zergatia ere nahikoa argi utzi dute gazteek: euskararen egokitasun eza. Gazteen ustez euskarak ez du gaztelaniaren egokitasunik. Eta egokitasun ezagatik nahiago dute gaztelania erabili. Errazago sartzen omen zaie gaztelaniaz. Gertuago eta ulerkorragoa egiten zaie. (2011, 50 or.)

Honá mezua ti gazte bat:

“Euskeraz askoz ere agresibitate gutxiago duke. Da más suave. Hitz konkretuak ez badira erabiltzen… Erderaz eitten dozu esaldi bat eta esaldi baten sartzen dozu pillua gauza. Ahal zarena kejau, ahal dozuna esan. Euskararako biher dozu kantziño luze bat esateko Eskorbutok esaten duena minutu baten, euskaraz behar dozu lau minutu. Errezago kaptatzen dozu mezua, zuzenago… Soinua ere hobeto geratzen da. Zaila da esplikatzia. Nik esango nuke más directo y concreto. Eta más agresivo. Hitzak te calan más. Más fuerte. Ez da berdina esatea vete a la mierda edo joan pikutara. No sientes la mierda. Hijo de puta eta entzuten duzu sasikumea.. y a dónde vas? Zaila da topatzea euskeraz kantziño agresibo bat”.

Arazo guztiak ez dira sintaktikoak, baina sintaxia dá islatzen edonon ere. Izan ere, koherentzia diskursiboak dákar berekin askatasun eta aukera expresibo handiagoa. Ez dut uste sintaxi regresiboak laguntzen duenik afin normaliza dadin erabilerá on euskara artén gazte eta ez-gazteak. Eskaini behar dirá aukera sintaktikoak zeinekin bete daitezén behar linguistikoak on gaur egungo gazteak (eta ez-gazteak). [177] [>>>]