Eta bi aukera postverbalei (SVO kin O neutroa edo enfatikoa) gehitu behar dizkiegu bi aukera preverbalak (SOV kin O neutroa edo enfatikoa)

Atzokoan eta herenegun saiatu gara hurbilketa bat egiten ki doinua zein erakusten dutén esaldi enfatiko eta neutro postverbalek (SVO), eta gaur soilik gogóratu ze bi horiei gehitu behar deutsegu bi aukera preverbalak (SOV), alegia kin azentu enfatiko edo neutroa an objetu preverbala (mendebaldeko "deutsegu" familiko aditz-formak ere aukeran erabiliko genituzke adiéraziz singularra eta plurala). Honela ematen genituen lau aukera horiek an gure sarrera hau:

• Azentu diskursibo horrek, aukeran, argi uzten du ze esaldiaren parte rhematikoena agertzen dá aurrerago zein aditza

Genioen atzo ze:

Bihar gogoratuko dugu nóla geldituko liraken esaldi horiek kin azentu diskursiboa.

Hauek ziren atzoko lau esaldiok:

Patxik ESNÉA edan du (enfatikoa)

Patxik esnéa edan du (neutroa)

Patxik edan du ESNÉA (enfatikoa)

Patxik edan du esnéa (neutroa)

halan ze, idatzita kin azentu diskursiboa geldituko liraké honela:

1.: Lehenengo biek ez lukete eramango azentu ortografikorik:

Patxi esnea edan du.  

2.: eta azken biak, aukeran, eraman ahalko lukete azentu ortografikoa an aditz laguntzailea erákutsiz (aurrerantzako) norabide rhematikoa:

Patxik edan dú esnea.

Hain sinple: azentu horrek, aukeran, argi uzten du ze esaldiaren parte rhematikoena bilatu behar dá aurrerago zein aditza, eta ez atzerago. Azkenik esan ze azentuak ez du desberdintzen artén azentu neutroa eta azentu enfatikoa.

Erabiliz hemen ere atzoko eta herenegungo notazioa (non ezberdintzen genituen azentu printzipala eta sekundarioak, hala nola ere bukaerako beherako intonazioa bidéz azken puntua), honela geldituko liraké bi SOV ordenamendu horiek:

Patxìk ESNÉA edan du. (enfatikoa)

Patxìk esnéa edan du. (neutroa)

non berriro ere, bi esaldi horien arteko ezberdintasun estandar bakarra aurkituko litzaké an intensitatea on azentua, enfatikoagoa an bata, eta neutroagoa an bestea, halan ze mugako kasuetan ez genuken jakingo ondo ezberdintzen artén bata eta bestea. [2416] [>>>]

Ixaka Lopez Mendizabal (1913): "amar eta bat dira amaika eta idazten da 11"

Jarraituz kin atzoko referentzia ki aritmetika-liburua ganik Ixaka Lopez Mendizabal publikatuá an 1913, konprobatzen dugu ze autoreak ez du arazorik ki idátzi adibidez:

9 ta 9 dira 18 [Lopez Mendizabal, 1913:18]

nola ikusi ahal dén beherago:

Autoreak erabiltzen dú SVO ordena noiz nahiago duen, adibidez an bere lehenengo orrialdea (liburuko 3.a):

Bat, idazten da 1 [Lopez Mendizabal, 1913:3]

Gero, 4.enean idatziko dú:

Bat eta bat bi dira ta idazten da 1 [Lopez Mendizabal, 1913:4]

eta 7.enean:

amar eta bat dira amaika eta idazten da 11 [Lopez Mendizabal, 1913:7]

Ariketetan ere bi ereduak aurkitzen ditugú:

2 ta 2 dira 4 [Lopez Mendizabal, 1913:8]

eta:

2 ta 2 - 4 dira [Lopez Mendizabal, 1913:9]

non antzematen dugún ze garbizalekeria sintaktikoa ez zen oraindik oso aurreratua, ez behintzat hain aurreratua nola dagoén egun.

Bide batez, SVO ordenean, aukeran oso erabilgarria iruditzen zaigú idaztea azentua an aditza:

9 ta 9 dirá 18

erakutsiz norántza bideratu behar dugún gure atentzio diskursiboa. Halako azentuak ere harribitxiak dira zat euskara, zeren ahalbidetzen duté idazkera gidatuago eta argituago bat, zuzenean erákutsiz idazlearen intentzioa, harago ti kontextua, zein batzuetan ez datekén hain argia. [2147] [>>>]

"hak *∅ - e - du - e - n > eben", "guk *g - e - du - e - n > geben" edo "zuk *z - e - du - e - n > zeben"

Galdetzen zuén atzo Josu Lavin-ek:

Nondic sorthuac dira, bada, genuen, genituen eta gintuen adizquiac?

Abiapuntu ezberdinak har daitezke ki azaldu nóla agertu ziren adizki horiek. Gehienetan, egonen zirén 3 fase nagusi:

• OVS fasea

• SOV reinterpretazioa

• "z-" prefijoa garatu ahal da an 3. personak, sórtuz ajuste orokor bat

Gainera kontuan hartu behar da ze hizkera ezberdinetan gerta zitezkén bilakaera ezberdin samarrak, nahiz finean denak ere aski antzekoak.

Hortaz gogora daigun honako sarrera: 

• [1989] Lafon (1954): "...on trouve dans le sous-dialecte biscayen de Salinas des formes archaïques comme 'geben' "nous l'avions", de '*g-e-du-e-n'" ..."

Atzokoan aipatzen genituén mendebaldeko hizkerak nola bereziki konserbatiboak an zenbait aspektu (beste batzuetan izan dirá berritzaile):

Esan nahi baita ze "z-" ez da 3. personako elementu pronominala, baizik "∅-".

Eta azken forma regularrago horiek mantendu al dira nonbait? Bai, mantendu dira an mendebaldeko hizkerak, zein konsideratzen dirén konservatiboenak.

Ikus daigun ondoko pasartetxoa tik herenegungo artikulua ganik Lafon ("Comportament syntaxique, structure et diathese du verbe basque", 1954), non autorea mintzo dén gain Leintz Gatzagako hizkera nola konserbatibo horietako bat, bederen an bere aditz-forma batzuk, zein izanen zirén bereziki zaharrak:

On a en v. labourdin genduen et en biscayen genduan "nous l'avions", avec préfixe d'agent gen-. Mais on trouve dans le sous-dialecte biscayen de Salinas des formes archaïques comme geben "nous l'avions", de *g-e-du-e-n, en regard de neben "je l'avais", eben, "il l'avait", où le préfixe d'agent est g-, non gen-. [Lafon, 1954, berrargitaratua an 1999:546]

Bai, oso interesgarriak dirá forma horiek, zein Lafon-ek zatitzen dituén honela (jarráiki "*g-e-du-e-n"):

• nik *n - e - du - e - n > neben

• guk *g - e - du - e - n > geben

• hak *∅ - e - du - e - n > eben

eta non, gainera:

• zuk *z - e - du - e - n > zeben

• zuek *z - e - du - e - e - n > zeuen

• haiek *∅ - e - du - e - e - n > euen

"-a-n/-e-n" bikotea alde batera utzita, dena guztiz regular.

non Lafon-ek aipatzen ditú adizki arkaiko batzuk zein jada egonen zirén an SOV fasea. Ikusten dugunez, adizki horiek zatitu ahal dirá guztiz regularki, naturaltasun osoz, kin "n-e-", "g-e-" edo "z-e-", non lehenengo morfemak adierazten dú sujetua, eta bigarrenak denbora indeterminatu bat (ez presentziala). [2096] [>>>]

Baina lehio hori ez da probablea

Txopi-k galdetzen zuén atzo:

Beraz Euskarak du izan preposizioak? Ahal da hau demostratu? Ta baldin bada demostratzen, zertaz ez erabili kin naturalitate osoa? [Txopi] 

Denoi gustatuko litzaiguke izatea lehio bat nondik zuzenean ikusi nóla mintzo zirén euskararen erabiltzaile zaharrak, hala nola ere indoeuroparraren erabiltzaile zaharrak, adibidez noiz adar linguistiko horiek hasi ziren ezberdintzen ti enbor orokorragoak (ikus: "Bakker-ek buruz Blevins-en hipotesia ezen hizkuntza indoeuroparrak eta euskara izan ahal dirá ahaideak: 'The proposal has to be taken seriously, and a scholarly and open debate should take place'"), edo hurbilago, orain dela 5.000 urte, noiz, uste denez, hasi baitzén Neolitoa an Europako bazter hauek, baina, zoritxarrez, lehio hori ez da probablea. Horretaz mintzo ginen an gure ondoko sarrera, baita erántzunez ki Txopi:

• "... halan-ze material prepositiboak aurki daitezke an posizio postpositiboak eta alderantziz."
  

Seguruena, inoiz ez dugu jakinen nóla mintzo zen euskaraz orain dela 5000 edo 3000 urte, hizkuntzak ez baitu uzten arrasto zaharrik (esan nahi baita, ez-idatzia) salbu an bere morfologia, nondik hizkuntzalari diakronistak, nola den Lakarra, saiatzen dirén berreraikitzen ustezko estruktura zaharrak. Jakina, berreraiketa horiek izan ahal dirá diskutigarriak, halan-ze egon daitezke berreraiketa ezberdinak, nahiz oinarrituak an ber evidentzia morfologikoa. 

eta beherago:

Laburbilduz: gure ustez, kontu inportanteena ez da ea Lakarraren teoria guztiz zehatza den an bere detaile guztiak, baizik ideia eze sintaxiak alda daitezke aráuz baldintzak eta beharrak zeintan mugitu behar diren euren erabiltzaileak, halan-ze material prepositiboak aurki daitezke an posizio postpositiboak eta alderantziz. Eta gaur egun baldintzak dirá litezken exigenteenak, halatan-ze guztiz beharrezkoa da eskura izatea teknologia sintaktiko efizienteena eta efektiboena azpi baldintza orokorrak, zein dirén orohar baliabide prepositiboak. Bide horretan Lakarren lana iruditzen zaigu oso interesgarria, oso aportazio handia.

halaber hauxe genioen an "Hala estrukturak nola mekanismoak, euskararen ondare":

Euskaran ez daude soilik preposizio berreraikiak zein lotzen diren kin gaur egungo baliabide postpositiboak, baizik-ere preposizio historikoak (hots, preposizioak kin konstantzia idatzia) zein halaber lotzen dirén kin gaur egungo postposizioak ere, eta zeinen bilakaera gertatu dén jarrai-ki euskararen beraren mekanismoak (zein, esaten dugunez, dirén hain propialak nola universalak).

Eta gauza da ze hala baliabide guzti horiek nola euren sorrerako mekanismo sintaktikoak pertenitzen dirá ki euskararen ondarea, nondik joan beharko litzaké osatzen (bidéz erabilera) aukera prepositibo zabal eta potente bat, nola gaur egun behar den. Horrá aukera prepositibo bat, aterea ti euskararen mekanismo sortzaile bat:  

• "beldurrez(-eta) gal(du) beren dirua" = "beren dirua galdu beldurrez"

Bai, hala estrukturak nola mekanismoak, euskararen ondare, eta eskura. [1816] [>>>]

... halan-ze material prepositiboak aurki daitezke an posizio postpositiboak eta alderantziz.

Zioén Txopi-k herenegun:

Lakarrak esaten duena egia bada, aukera euki behar genuke preposizioak erabiltzeko, ...

Seguruena, inoiz ez dugu jakinen nóla mintzo zen euskaraz orain dela 5000 edo 3000 urte, hizkuntzak ez baitu uzten arrasto zaharrik (esan nahi baita, ez-idatzia) salbu an bere morfologia, nondik hizkuntzalari diakronistak, nola den Lakarra, saiatzen dirén berreraikitzen ustezko estruktura zaharrak. Jakina, berreraiketa horiek izan ahal dirá diskutigarriak, halan-ze egon daitezke berreraiketa ezberdinak, nahiz oinarrituak an ber evidentzia morfologikoa. 

Guk, adibidez, askoz probableagoa ikusten dugú OVS zahar bat (zentratua an objetu oso kontextualak) nondik, gero, aisa derivatuko litzaké egungo SOV/SVO, ordezta ikúsi SVO zahar bat, edo are VSO zahar bat, nola proposatzen dutén Lakarra-k edo Gómez-Sainzek (1995). Zeren, adibidez, gure ustez aditz aurreko material hori guztia "e-", "i-", "da-" edo "la-" ez lirake (hasieran behintzat) baizik adverbio edo aditz-modifikatzaile modukoak, zein, akaso gerora, baita instalatuko liraké an aditz-morfologia postpositiboa (batzutan epentizatuak) an funtzio modifikatzaile ezberdinak nola genitibo antzekoa, datibo antzekoa, pronominal antzekoa edo modal antzekoa. Eta gerora ere, morfologia postpositibo hori bihur liteké material prepositibo argia, nola an kasua on "(k)i", gure ustez epentizatua, zeinen erabilera postpositiboak bide emanen zuén ki preposizio potentzial argi bat (nola an "da kar ki gu").

Laburbilduz: gure ustez, kontu inportanteena ez da ea Lakarra-ren teoria guztiz zehatza den an bere detaile guztiak, baizik ideia ezen sintaxiak alda daitezke aráuz baldintzak eta beharrak zeintan mugitu behar diren euren erabiltzaileak, halan-ze material prepositiboak aurki daitezke an posizio postpositiboak eta alderantziz. Eta gaur egun baldintzak dirá litezken exigenteenak, halatan-ze guztiz beharrezkoa da eskura izatea teknologia sintaktiko efizienteena eta efektiboena azpi baldintza orokorrak, zein dirén orohar baliabide prepositiboak. Bide horretan Lakarra-ren lana iruditzen zaigu oso interesgarria, oso aportazio handia. [1720] [>>>]

Passamaquody: beste hizkuntza algonkiar bat erlazionatua kin Ojibwa

Chistianson-ek (2002) aipatzen ditú beste hizkuntza batzuk erlazionatuak kin Odawa-Ojibwa (zein pertenitzen dirén ki hizkuntz familia algonkiarra), hala nola Passamaquody hizkuntza:

jarraian koméntatuz ondorengo ikerketa ganik Bruening (2001) gain hizkuntza horren hitz-ordena:

Gaur interesatzen zaigu nabarmentzea nóla erlatiboki gutxitan agertzen dirén esaldi transitiboak (direktoak edo inversoak) kin sujetua eta objetua explizituak, esan nahi baita ze, lagin horretan bederen, esaldiak ondo sinpleak izaten dira, baina noiz agertu bi osagai horiek explizituki, gehien-gehienetan agertuko dirá an estilo direktoa:

Regarding the inverse, Bruening found that it was used far less frequently than the direct, so much so that frequency counts were unreliable. [Christianson, 2002:76]

eta gehien-gehienetan agertuko dirá an ordena SVO:

Bruening noted that few sentences occurred with more than one overt NP [sujetua edo objetua], but when they did, 79% (49/62) occurred in SVO order. [Christianson, 2002:76]

izánki beste bost ordenen maiztasunak oso baxuak (altuena: VSO kin %6):

The other orders occurred with the following frequency: SOV (5%. 3/62). VSO (6%. 4/62). VOS (5%. 3/62). OVS (3%. 2/62). OSV (2%. 1162). [Christianson, 2002:76]

orohar berriro erakutsiz ze, noiz agertzen dirén sujetua eta objetua, hizkuntza algonkiarren ordena erabiliena izaten dá SVO. [1707] [>>>]

Christianson (2002): "... and one word order (SVO) occurred far more frequently than would be predicted by question type alone."

Aurreko sarreretan egon gara saiatzen deskribatzen zéin den Ojibwaren hitz-ordena maizkoena:

• Dryer-en kontaketa informalean, SVO ordenaren maiztasunak sobera bikoizten dú hurrengo ordenarena, zein dén VOS

• Dryer (1997), aipátuz datuak on Proulx (1991): "Both my counts and Proulx's show SVO considerably more frequent, ..."

aurkítuz ze, printzipioz sorpresiboki, hitz-ordena hori ez den izaten VOS, nola agertzen zén an Tomlin (1986) jarráiki Rhodes-en komunikazio personal bat (ikus sarrera hau):

Ojibwa VOS

baizik-ze askoz maizago agertzen zaigú SVO ordena. Eta emaitza horixe agertzen da an azterketa ganik Christianson (2002), non agertzen zaizkigun honako datuok (2002:96-97):

Christianson-ek berak interpretatzen dizkigu datu horiek esánez:

Verb form varied predictably according to question type, and one word order (SVO) occurred far more frequently than would be predicted by question type alone. [Christianson, 2002:96-97]

horrela konfírmatuz emaitzak on Proulx (1991) eta Dryer (1997). Hortaz, bádirudi ze, genioenez sorpresiboki, SVO ordena ageri dá askoz maizago zein beste edozein ordena an Ojibwa hizkuntza. [1699] [>>>]

Givón (1979): "... the synchronic characteristics of syntactic structures cannot be understood without some reference to the diachronic processes which gave them rise."

Atzoko sarreran jartzen genuen gure atentzioa gain dimensio diakronikoa on munduko hitz-ordenen maiztasunak, zein ezinbestez konsideratu beharko da baldin ulertu nahi badugu datu horien sakontasun eta esangura osoa. Zentzu horretan mintzo zén Givón (an bere "On understanding grammar", 1979) bidéz hitz hauek:

... the synchronic characteristics of syntactic structures cannot be understood without some reference to the diachronic processes which gave them rise. [Givón, 1979:235]

Aipu hori jasotzen genuen barnén beste aipu bat ganik Hoeks (2016), non  azken autore horrek berriro azpimarratzen zuén ber ideia: ha inportantzáa on dimensio diakronikoa noiz aztertzen evidentzia enpirikoa gain hitz-ordenak. Beherago agertzen da Hoeks-en aipu osoa, barnén gure sarrera titúlatzen:

• Hoeks (2016): "From the fact that the change into SOV has (almost) never occurred in recent history (Givón, 1979; Newmeyer, 2000), it might be claimed that ..."

zeinen eduki osoa gogratu nahi dugún:

Hoeks (2016) dú jotzen justuki an gakoa: Ez dira soilik azaldu behar nóla banatzen diren gaur egungo maiztasunak artén hitz-ordenak (hori ere, esan gabe doa, aztertu behar da), baizik ere maiztasun diakronikoak, esan nahi baita, horiek ze dúten erakusten zéin izan diren joera evolutibo nagusiak artén hitz-ordenak eta zéin baldintzetan gertatu dirén mugimendu horiek. Hori informazio klavea da an afera hau (zein baita ondo zentrala), eta ezinbestez eman behar zaio tratamendu egokia:

Bai, ...

From the fact that the change into SOV has (almost) never occurred in recent history (Givón, 1979; Newmeyer, 2000), it might be claimed that there exists no preference for SOV word orders. [Hoeks, 2016]

Bai, orobat behar da ikuspegi dinamikoa, evolutiboa, diakronikoa, zein den Hoeks-en (2016) lanaren bizkarrezurra.

Bai, ezinbestez. [1676] [>>>]

Mundu-mailan, OVS ordena balitz sinkronikoki maizkoa eta diakronikoki gerota maizkoagoa, hori bái izanen litzake erakusle argia on joera bat buruzki kokatu informazio berria lehenago ze informazio zaharra

Dryer-ek (1980:175) atzo eskaini zigún argumentazio bat zein zen oinarritzen an bi premisa afinda iritsi ondorio bat:

... if there is a universal tendency for new information to occur in clause-final position, and if sentential NP's tend to be new information, then one would expect that sentential NP's would tend to occur in clause-final position. [Dryer, 1980:175]

nahiz gero zabaltzen zituén zenbait duda gain demostrabilitatea on premisa horiek:

Neither of the premises of the explanation are demonstrably true. [Dryer, 1980:175]

Hortaz, eta Dryer-en lehenengo premisari eutsiz, ezin liteke demostratu ze existitzen da ...

... a universal tendency for new information to occur in clause-final position, ... [Dryer, 1980:175]

Beherago, Dryer-ek zehazten dú:

Furthermore, Creider (1975) and Tomlin and Rhodes (1979) present evidence that the tendency for new information to occur late in sentences may not be universal. Tomlin and Rhodes argue that the opposite tendency exists in Ojibwa. [Dryer, 1980:175]

Baina, galdetzen dugú:

Noláko hitz-ordena izan beharko luke hizkuntza batek zek erakusten du tendentzia argi bat ki eman informazio thematikoa (zaharra) ondórenda informazio rhematikoa (berria)?

eta erantzuna dá:

OVS

Izan ere, O objetuak erakusten dú tendentzia argi bat buruzki izán rhematikoa barnén esaldia (eta are parte rhematikoena), bitárten S sujetuak erakusten dú tendentzia argia buruzki thematikotasuna (gaiti arrazoi diskursiboak, zein doazen bihurtzen gerota inportanteagoak azpi baldintza eta behar gerota orokorragoak). V aditza, bere aldetik, izaten dá rhematikoa baina gutxio rhematikoa ze bere osagarria, zein, esan dugunez, izaten baita esaldiko parte rhematikoena.

Eta zéin da munduko egoera on OVS sintaxiak? Zéin da ordena horren egoera sinkronikoa eta, are esanguratsuago, zéin da bere joera diakronikoa? Horretaz mintzo ginen an gure sarrera titúlatzen:

• OVS sintaxiak ez dira soilik 'much more common' an 'small language families', baizik-ze soilik ematen dira an 'small language families'
  

zein jarraian gogoratzen dugun osorik:

Herenegun ikusten genuén nóla Dryer-ek (2011) zúen ematen argudio kualitatibo bat referitua ki SOV sintaxiak (SOV is much more common in small language families) ...

... suggesting that there was a time a few thousand years ago when SOV was by far the most common word order in the world [Dryer, 2011]

eta atzo gogoratzen genuen ze Lehmann-ek (1992) zúen aportatzen nolabaiteko datu osagarri bat: nóla hizkuntzak zein gehien zabaldu diren geografikoki zehar mundua dúten izaten SVO ordena (inglesa, gaztelania, portugesa, arabea edo txinera). 

Eta gauza da ze ber argudioa zein Dryer-ek aplikatú ki SOV, aplika ahal zaio ki OVS, zeintan, munduan zehar, soilik agertzen zaigu 11 hizkuntza an WALS Online datu-basea (editatua ganik Haspelmath an Dryer bera), guztiak ere oso gutxi zabalduak geografikoki an leku eta bizi-baldintza bereziki prokliveak ki isolamendu linguistikoa, nola izan ahal den Amazonia. Adibide argigarria dá Uranina hizkuntza, zeintaz mintzatu ginen an sarrera titulatzén "XK3: Sujetua urjenteena, edo akaso aditza, baina ia inoiz ez objetua": 

Gauza da ze halako OVS hizkuntzetan mezuak derrigor izanen dira oso laburrak, eta gehienetan sujetua eta aditza izanen dirá aski kontestualak (ia esan gabe doaz), eta keinuak (informazio gestuala) oso inportanteak. Esan nahi baita ze halako hizkuntza bat izanen da tipikoki oso hizkuntza hurbila ti kontestua, oso "ahozkoa" (oso gutxi literarioa), oso gestuala, oso sinplea.

 

Eta, realitatean, nón bizi dira OVS hizkuntzak?, zéin baldintzatan bizi dira? Aukera dezagun bat: Uranina, eta ikus dezagun, gaingiroki bada ere, zéin ote diren baldintza horiek:

Bistan da: oso hiztun gutxi, Amazonia inguruan, polisintetikoa, ... Akaso, horrelako hizkuntzak izanen zirén askoz frekuenteagoak an garai oso zaharrak, noiz mezuak ziren oso laburrak, oso adierazkorrak, oso zuzenak, noiz ordena ia berdin zen. Pensatzekoa da hala izanen zela, eta hasiera ona da hori, baina gaur egun halako sintaxiek ez dute etorkizunik: hain da mugatua ordena hori.

Bestalde, OVS ordena dá oso sensiblea respektu behar komunikatiboak, horrela izanki oso inestablea, nola genioen an sarrera titulatzen: "OVS ez da ordena egonkorra, baizik oso inestablea":

Edonola ere, gauza da ze OVS hitz-ordena, izanik ere aski argudiagarria an sorrerá on hizkuntza guztiak (akaso an hizkuntza zahar-zahar primigenio bakarra), ez da ordena egonkorra, baizik oso inestablea, izan ere, komunikazio-beharrak igo ahala, sujetuak hartzen doáz gerota paper diskursibo handiagoa, oinarrizkoagoa, eta esaldi-hasierara pasatuko lirake, emanez SOV hurrenkera. Horrela daukagu ze, egun, munduko hizkuntza gehien-gehienek kokatzen duté, normalki, sujetua an esladi-hasiera.

Hortaz, OVS ordena oso inestablea izanik (jotzen du buruzki SOV), gertatzen da ze, periodo historikoan, soilik ezagutzen dira OVS sintaxi gutxi batzuk (oso baldintza berezietan), hala nola ze agertzen zaizkigu SOV protoestruktura asko, praktikoki hizkuntza guztietan, zein denborarekin eta presio komunikatiboa medio ari diren bihurtzén SVO (gutxi gora behera, hizkuntza guztien erdia dá jada SVO).

Kontua da ze bádira ordenak zein askoz probabilitate handiagoz existituko dira noiz hizkuntzak ari diren sortzen (nola OVS edo SOV bera) eta zein, bestalde, mantenduko dira baldin ez bada indar nahikorik arrén alda daitezen. OVS oso inestablea izanik, soilik gelditu da an area oso bereziak (nahizta joera handia izán aldé bihurtu SOV). SOV aldiz askoz estableagoa da, baina hala ere behar komunikatiboak handitzean, eta aukera evolutiboa badu, báditu arrazoiak ki bihurtu SVO (nahikoa litzake SOVO desdoblatua), zein den sintaxi-modu efektiboena azpi baldintza eta behar orokorrak.

Mundu-mailan, OVS ordena balitz maizkoa sinkronikoki, eta gerota maizkoagoa diakronikoki, hori bái izanen litzake erakusle argia on joera bat aldén kokatu informazio berria lehenago ze informazio zaharra. Baina ez da hori evidentzia enpirikoa, baizik justu kontrakoa: SVO dá ordena bakarra zein ari den erakusten tendentzia diakroniko argia aldén izan gerota maizkoagoa azpi baldintza gerota orokorragoak. [1665] [>>>]

Sinpleki zeren komunikazioa oinarritzen da an logika (tekniko-komunikatibo) universala

 Aipatzen genituen atzo ondorengo hitzak on Viktoria Albert hizkuntzalaria (2019): 

There is a general consensus that the right-branching SVO word order [hau da: SVO ordena non osagarriak garatzen dirá progresiboki aurrerantza] is universally preferred over an SOV order. [Albert, 2019]

Et galdetzen genuén:

Eta zergátik izango litzake ... universally preferred...?

Ba, sinpleki zeren komunikazioa oinarritzen da an logika (tekniko-komunikatibo) universala, zeinen printzipio orokorrena dén koherentzia: koherentzia sintaktikoa, koherentzia interpretatiboa, eta koherentzia intonatibo-expresiboa; nondik gero segitzen dirén hain ondorio inportanteak nola irekitasun diskursiboa edo potentzia handiagoa. 

Eta gauza da ze orohar:

• "The right-branching SVO word order" dá nabarmenki koherenteagoa ze bere alderantzizko kidea azpi baldintza komunikatibo orokorrak.
  

• "The right-branching SVO word order" dá nabarmenki potenteagoa ze bere alderantzizko kidea azpi baldintza komunikatibo orokorrak.

• "The right-branching SVO word order" dá nabarmenki irekiagoa ze bere alderantzizko kidea azpi baldintza komunikatibo orokorrak.
  

• "The right-branching SVO word order" dá nabarmenki jarraituagoa ze bere alderantzizko kidea azpi baldintza komunikatibo orokorrak. 
  

• "The right-branching SVO word order" dá nabarmenki efizienteagoa ze bere alderantzizko kidea azpi baldintza komunikatibo orokorrak.
  

• "The right-branching SVO word order" dá nabarmenki efektiboagoa ze bere alderantzizko kidea azpi baldintza komunikatibo orokorrak.  

[1630] [>>>]

Albert (2019): "There is a general consensus that the right-branching SVO word order is universally preferred over an SOV order"

Dio Viktoria Albert hizkuntzalariak (2019): 

There is a general consensus that the right-branching SVO word order [hau da: SVO ordena non osagarriak garatzen dirá progresiboki aurrerantza, burulehena] is universally preferred over an SOV order. [Albert, 2019]

Eta zergátik izango litzake ... universally preferred...? Bihar saiatuko gara erantzuten. [1629] [>>>]

Bai, agertzen zaigu Seber Altube ezezagun bat

 Zioen atzo Josu Lavin-ek:

Bicain ari çara!
Altube berria ikusten ari baicara.

Anitz esker, Josu. Hortaz, gogora daigun jarraian zenbait sarrera gain hitz-ordena:

• Altube-k ez zuen esan ze esaldia bukatu behar zen kin aditza: "Los miembros de oración no inquiridos pueden colocarse antes del inquirido, o después del verbo, o distribuídos en ambos sitios; ..." (Altube, 1929, 14)

• SVO absolutiboa: ordena bat zein ez den normalean aipatzen an Altuberen eredua
  

• Oso interesgarriki, Altubek ezberdintzen dú arten galdegai opositiboak eta absolutiboak, non galdegai absolutiboak dagozki esaldi absolutiboak (gure interpretazioan, neutroak, informatiboak)

• Altube (1929): "Las frases de ese género (las absolutivas ...) debieran permitir cierta mayor libertad que las oposilivas en la ordenación de sus términos; ..."   
  

• Pentsa daigun an SOV esaldi transitibo bat non aditza eta objetua dirén informazio berri bakarra, eta non ez dagoen arrazoirik ki aukeratu bata edo bestea nola foku markatu
  

• Altuberen esaldi absolutiboak (neutroak) konposatu beharko lirake nola hóriek non galdegaia dén aditzaren kualitate afirmatiboa
  

• Altube (1929): "Y como las partículas Ez y Ba van siempre prefijadas a la flexión verbal, es decir, preceden a ésta, queda por ello cumplimentado el único precepto obligatorio (§ 11) en cuanto a la posición, ..."
  

• Altube, buruzta estrúktura: "Ez dira etorriko": "En épocas anteriores es posible (asi opinamos nosotros) que esta fórmula fuera extraña a la lengua, ..."
  

Eta ondoko hauek gain baliabide prepositiboak:

• Harribitxi bat: Seber Altube, defendituz eta erabiliz 'aurre-ezarkinak' (baliabide prepositiboak)
  

• Altube (1951): oinarrizko referentzia bat
  

• Altube (1951) vs. Altube (1929): BALDIN (argitzailea + expresivoa)
  

• Altube (1951) vs. Altube (1929): BAIZIK-ETA (evoluzioa)
  

• Altube (1951) vs. Altube (1929): BAIZIK-ETA (probatzen)
  

• Altube (1950): beste harribitxi bat

• Seber Altuberen sen garatzaile sintaktikoa
  

• Seber Altuberena!!!! (1959)
  

Azken sarrera horretan genioén:

Bai, aurreko sarreran galdetutako esaldia dá Seber Altube-rena berarena, 1959ko urtarrilean idatzia ki Euskaltzaindia:

Mojetan' baita Praille ta Apaiz askotan ere, eta geiago guzi oien goi-nagusi errespetagarrietan' bada siniste illun bezelako zer bat, zeiñek agintzen baitie, euskera eztutela erabili bear, ezin bestez baizik;... [Altube (1959), Euskaltzaindia-ri, an: Euskera, 4. libk., 43-56]

Errepikatuko dut: Seber Altube-rena!!!

Bai, agertzen zaigu Seber Altube ezezagun bat. [1566] [>>>]

Euskaran bertan ere, esaldi negatiboetan (SVO baitira) aditz laguntzailea kokatzen da aurré aditz semantikoa

Genioen hemen ze SOV sintaxietan aditz laguntzailea kokatu ohi da atzén bere aditz sematikoa, bitárten SVO sintaxietan, gehien-gehienetan, aditz laguntzailea kokatu ohi dén aurrén aditz semantikoa, eta gogoratzen genituen Greenberg-en datu hauek (1963):

Universal 16: In languages with dominant order VSO, an inflected auxiliary always precedes the main verb. In languages with dominant order SOV, an inflected auxiliary always follows the main verb. [Greenberg, 1963]

Akaso gaineratu beharko litzake ze, noiz ordena nagusia izán SVO (II motakoa), aditz laguntzailea ia beti kokatzen da aurrén bere aditz semantikoa.

Gauza da ze Greenberg-en laginean euskara dá 8 SOV hizkuntza horietako bat non auxiliary follows verb, eta azpimarratu nahi genuke ze, euskaran bertan ere, esaldi negatiboetan (SVO baitira), aditz laguntzailea kokatzen da aurrén aditz semantikoa. Ikus ondorengo aipua ti EGLU-I (1991):

Bai, euskaran ere existitzen da "aditz laguntzailea - aditz semantikoa" ordena neutroa an esaldi negatiboak. [1513] [>>>]

Ikus daigun zér gertatzen den an eredua on Hawkins (1994) noiz supósatu sujetu laburragoak zein objetuak (sujetuak: 1, objetuak 2)

Ikus daigun zér gertatzen den an eredua on Hawkins (1994) noiz supósatu sujetu laburragoak zein objetuak (sujetuak: 1, objetuak 2):

1) Baldin soilik aditzek eráiki aditz-sintagmak:

• SVO = OVS: %100
• VSO = OSV : %84
• SOV = VOS: %75       

2) Baldin bai aditzek eta baita objetuek ere eráiki aditz-sintagmak:

• SVO = OVS: %100
• SOV = VSO = OSV : %84 
• VOS: %75

Ikusten dugunez, noiz objetuak diren luzeagoak zein sujetuak (2 versus 1), SVO dá efizienteagoa zein SOV bai noiz aditzek soilik eráiki VPak, eta baita noiz aditzek eta objetuek eráiki VPak. [1488] [>>>]

Tepehua (Huehuetla) mintzairak ere probableki garatu dú SVO ordena nagusi alternatiboa (kin lehenagoko VSO)

Itzul gaitezen ki zerrendá on 13 mintzaira non díren existitzen bi ordena nagusi: VSO eta SVO (13ko zerrenda ganik Dryer eta Haspelmath an euren atlasa online). Zerrenda horretatik revisatu ditugu jada 6 sintaxi (3 austronesiko, 2 semitiko eta 1 berber) zeinen protosintaxietan ez zen agertzen SVO, halan-ze ulertu beharko dugu ze mintzaira horiek garatu duté bigarren ordena sintaktiko bat (SVO) zein dúen markatzen norabide bat, norabide asimetriko bat aldén ordena diskursiboki progresiboagoa.

Gaur bota nahiko genuke begiratu bat ki beste 13 hizkuntz horietako bat (zazpigarrena): Tepehua (Huehuetla), zein, nola ikusi ahal den an "The World Atlas of Language Structures Online" (Dryer, Matthew S. & Haspelmath, Martin 2013), dén mintzaira bat ti familia totonakoa:

Ikusten dugu, bestalde, ze familia Totonako-Tepehua dú orohar erakusten lehentasuna aldén ordena adizlehena, nahiz ordena hori izán, ohi denez, pragmatikoki flexiblea:

Eta gauza da ze flexibilitate pragmatiko hori dá ate zabal-ireki bat ki garátu SVO alternatiboa (kin lehenagoko VSO, zein dén kasu honetako ordena adizlehena), hola sórtuz egungo sintaxi mixtoa non ezin den erabaki ordena nagusi bat artén VSO eta SVO.

Bestalde ikusten dugu ze ordena orokorra artén S eta V (non sartzen diren esaldi intransitiboak ere) dú jarraitzen izáten VS (eta ez SV):

Horrek areago sostengatzen du gure ideia ezen mintzaira Tepehua-Huehuetla dú garatu bere SVO ordena abíatuz ti VSO ordena nagusi bakar bat, eta jarráiki norabide orokorra aldén ordena diskursiboki burulehenagoak. [1422] [>>>]

Gaur egun VSO/SVO estruktura mixtoak nagusiki etorriko lirake ti VSO, non SVO ordena alternatiboa gorantza ariko litzake (azpi baldintza gerota orokorragoak, orohar)

Mintzo zelarik Pagel (2016) burúz transizio rutinarioak ti SVO ki VSO, genioén atzo ze halako aldaketak gehiago ziruditén okasionalak azpi baldintza ez hain orokorrak zeinda rutinarioak. Horren harian, atzo mintzo ginen gain estabilitate intralinguistikoa zein nabari zén an SVO noiz konparatua kin ordena-alternantzia handiagoa an VSO eta VOS ordenak (biak ere kin SVO arten euren ordena alternatibo komunak):

Gainera, gogora daigun a tendentzia intralinguistikoak on Steele (1978): 

non VSOk (eta VOSk) bádu SVO nola ordena alternatibo komuna, bitárten alderantziz ez den gertatzen (are gutxiago VOS), halan-ze SVO litzake estableagoa zein VSO (eta VOS).

Horregatik, askoz zehatzago aztertu behako litzake zéin baldintzatan gertatu diren ustezko aldaketa rutinario horiek, zeren ez dirudite oso rutinarioak, baizik gehiago aski okasionalak azpi baldintza estruktural eta komunikatibo partikularrak eta zirkunstantzialak.

Horren inguruan, jo dugu ki Dryer-en atlasa on estruktura sintaktikoak, non aurkitu dugu ze gaur egun bádira 13 mintzaira non ezin liteken aukeratu ordena nagusi bat artén SVO eta VSO:

Dryer-ek dio ondorengoa gain mintzaira-mota hori, zeini deitzen dio Type 2:

Alegia-ze:

• Erlatiboki asko dira halako mintzaira mixtoen kopurua (SVO/VSO).

• Dio Dryer-ek: The high number of Type 2 languages relates to Universal 6 of Greenberg (1963): "All languages with dominant VSO order have SVO as an alternative or as the only alternative basic order". SVO ordenak ordea ez du izaten ordena alternatibo komunik (Steele, 1978).
  

• A number of the Type 2 languages occur in genealogical groups that also contain VSO languages, such as Berber, Semitic, and various subgroups of Austronesian.
  

nondik esan geinke ze gaur egun halako VSO/SVO estruktura mixtoak nagusiki etorriko lirake ti VSO, non SVO ordena alternatiboa gorantza ariko litzaken (azpi baldintza gerota orokorragoak, orohar). Nolabait esán, sintaxi mixto horiek izanen liraké lehengo VSO sintaxiak zeintan SVO ordena joango zen bihúrtzen hain alternatiboa non jada maiztasunean berdindu den kin VSO. Bai, horrek argiki apuntatzen dú ki transizioak ti VSO ki SVO eta ez ki alderantzizko transizioak, ti SVO ki VSO. [1412] [>>>]

SVO (estruktura diskursiboki koherenteena) dá estrukturalki oso-oso establea eta aurrikusgarria: mezu-jasotzaileak orohar ongi aurrikus daike ze esaldiko lehenengo elementua izanen dén S sintaktiko orohar-thematiko bat (oinárrituz esaldi koherentea)

Gogora daigun ze eredu teoriko aplikatuak ki linguistika ez dira baizik representazio sinplifikatuak on realitate linguistikoa, halan ze euren helburua ez da jasótzea realitate horretako zehaztasun guztiak kin euren kasuistika partikular guztiak (linguistikan kasuistika amaitezina izaten da), baizik soilik realitate horren ardatz nagusiak zeinekin, asmátuz gero, akaso azáldu realitate horren joera nagusiak, tendentzia nagusiak, orohar.

Eredu teorikoak dirá ikerbide deduktiboak non aztertu nahi den zéin dirén konsekuentzia logikoak zein diren segitzen ti supuesto batzuk, printzipioz ondo fundamentatuak. Gure ereduan, kasurako, abiatuz ti hierarkia diskursibo asimetriko bat, heldu gara ki ordenazio bat artén hitz-ordenak (aráuz euren memori kostuak) zein, esango genuke, ederki ajustatzen den ki behatutako maiztasun-tendentzia sinkroniko eta diakronikoak (abiatuz ti antzinako SOV ordena bat zeinen sorrera-baldintzak guztiz bereziak baitziren, oso partikularrak, ez orokorrak). 

Eredu horretan, ikusten dugu nóla koherentzia dikursiboak dakár, adibidez, rekursibitate funtzionala, non informazio rhematikoa joan ahalko den progresiboki zehazten erosoki bidéz konbinazioak artén perpausak eta sintagmak zein ondo arinki eta pausatuki joan litezké gehitzen barné estruktura koherente bat, non informazioa doan integratzen online an aurreko dikursoa.

Abantaila komunikatibo horiek ekarri beharko lioketé estabilitatea ki estruktura koherenteena, zein den SVO, halan ze, behin hortara helduta (baldin ahal bada, zeren ez da zuzeneko kontua), SVO estruktura bihurtuko zén ondo establea, ondo aurrikusgarria, aurrikusgarriena. Eta justuki horixe gertatzen da. Ikus an ondorengo taula (kin datuak ganik Steele, 1978) nóla SVO ordenean mezu-jasotzaileak orohar ongi aurrikus daike ze esaldiko lehenengo elementua izanen dén S sintaktiko orohar-thematiko bat (oinarrituz esaldi koherentea), bigarrena V transizionala, eta azkena O rhematikoena, luzeena, non espero dugun informazio expresiboena, akaso sorpresiboena, non erabili nahi genukén intonazio bereziena eta adierazgarriena (salbu an egoera pragmatiko-kontextual bereziak zein markatuko liraken bidéz intonazio berezia ere): 

SVO ordena dá aurrikusgarriena estrukturalki (halan ze ez du behar morfologia berezirik, nola dén kasu ergatiboa edo akusatiboa afin ezberdindu S eta O) barné bere estruktura koherentea, irekia ... [1404] [>>>]

Firbas (1979) burúz Mathesius (1911): "...word order as an outcome of an interplay of principles... These principles may differ in intensity an manner [...] from an stage to another in the historical development of a language"

Hori ideia ezen bádira zenbait printzipio komunikatibo zeinen arabera modu ezberdinean optimizatu ahal dirén munduko sintaxi partikularrak an etapa ezberdinak (akaso azpi baldintza ondo ezberdinak) ez da batere berria. Izan ere, ideia hori aurkitu ahal dugú jada an Mathesius (1911), zeintaz Firbas-ek dio (an bere "A functional view of 'ordo naturalis'", 1979):

Mathesius conception of word order as an outcome of an interplay of principles is in harmony with his endeavour to fully appreciate the tendencies that are at work in language (Mathesius 1911). These principles may differ in intensity an manner from language to language, or even from an stage to another in the historical development of a language. Language is therefore not viewed as a closed and perfectly balanced system. [Firbas, 1979]

Hor konsideratzen ari da ze sintaxiek etapa ezberdinetan izan ahal dituzté baldintza eta behar komunikatibo ezberdinak zeinen arabera modu ezberdinean optimizatuko dutén euren ordena an etapa diferente horiek barrén euren garapen historikoa.

Beste batzutan ere erabili da halako ideia on optimizazioa, baina askotan soilik konsideratuz bere alde sinkronikoa: hala egiten du adibidez Tomlin-ek (1986), nok proposatzen ditú zenbait printzipio funtzional zeintatik derivatuko litzakén gaur egungo hitz-ordenen banaketa sinkronikoa, zeintan argiki lehenesten dirén SOV eta SVO ordenak (ikus gure sarrera titulatzén "[#12] Tomlin (1964): "These principles derive from fundamental cognitive constraints on the processing of linguistic information."").

Hawkins bera ere, an bere "Efficiency and complexity in grammars" (2004), finean ari da formaltzen eredu bat xedé inplementatu Tomlin-en (1986) maiztasunen ordenazio sinkronikoa. Ikus ondoko pasartea aterea ti gure "Hizkuntza bere osotasunean" (2017), non ikusi ahal dugun zéin den Hawkins-en prozedimenduaren muina (alegia, bilátu supuesto egokiak afinda inplémentatu Tomlin-en banaketa estatikoa edo sinkronikoa):

Mathesius-en planteamendua, ordea, ez da soilik sinkronikoa, baizik ere diakronikoa, berdin nola Hoeks-ena (2016), edo berdin nola gurea ere noiz genioén (an gure "Sintaxia da ekonomia purua"):

Munduko hizkuntzen sintaxiak dirá momentuko emaitza puntualak zein diren sortzen ti maximizazio komunikatibo-ekonomiko konkretuak zein doazen garatzen diakronikoki an hizkuntzak segun zenbait irizpide orokor (zeinen relevantzia doán aldatzen), eta azpi zenbait restrikzio estruktural (zeinen indarrak ere aldakorrak baitira).

Bai, baldintza eta behar komunikatiboak erabat diferenteak dirá ...

... from an stage to another in the historical development of a language. [Firbas (1979) burúz Mathesius (1911)]

eta, dimensio diakroniko-funtzional hori dá kruziala. [1367] [>>>] [A1] [A2] [A3]