Zioen atzo Josu Lavinek ze:
Euscal filologoec necrologo dirudite. Haiec eta ni planeta
differentetaco gara eta bethi içanen gara. Euscara classicoa haiençat
kiratsa darion gorphua da. Niretacotz, ordea, gorphutz vici-emaile
bethierecoa.
eta nahizta ados egón kin reflexionea ezen euskal filologo gehienak interesatuago daude kin gorpuak (mekanismo hilak) ezenez kin gorputzak (mekanismo biziak eta potentzialki sortzaileak), ez zait egoki iruditzen kritika hori egitea ki bi hizkuntzalari horiek (Alberdi-García) justukí noiz ari diren aztertzen eta zabaltzen zér-eta euskara klasikoa, edo zehazkiago, euskararen mekanismo klave bat, "zein" erlatiboak, zein garai hartan (1997) zeudén are ahaztuagoak eta baztertuagoak zein gaur egun.
Areago, bi autore horien bi artikuluok:
iruditzen zaizkit oso aportazio handiak ki normalizazioa e "zein" erlatiboak, non autoreok saiatzen diren ezagutarazten estruktura-molde bat zein, diogunez, urte horietan zegoén bereziki gainbeheran.
Beste kontu bat dá kritika egitea ki euren lana, legitimoki, eta emanez arrazoiak zergátik kritikatzen dugun, hala nola ere soluziobideak. Hori da eginbeharrá e zientzia. Jakina.
Bestalde, ez dut ikusten hainbesteko ezberdintasuna arten zure (Josuren) posizio orokorra respektu auzi zinez-zentrala e garapen sintaktikoa e euskara (eta munduko hizkuntza buruazkenak), eta Alberdi-García hizkuntzalariek erakusten duten posizioa an euren artikulu horiek. Hirurok ere erakusten duzué tope moduko bat, limite bat, zein baita iragana, esan nahi baita jada egindakoa (zure kasuan Leizarraga da hasiera eta bukaerá, alfa eta omegá e estruktura sintaktiko guztiak) noiz-eta ez dut uste klasikoek espero zutenik eurak izatea tope bat, baizik, zuk esan moduan, "gorphutz vici-emailea".
Klasikoak, eta oro har, iraganeko estruktura eta baliabide
sintaktiko eta morfologiko guztiak, izan behar dira iturrí e
inspirazio bizigarria,
inoiz ez tope hilgarria. [
⇶]
Etiketak: erlatiboak