asteartea, ekaina 13, 2023

Markinan ere oinarri bera: "hark hura hiri (d)euk/(d)(e)un" (regularragoa eta zaharragoa)

Genioén an:

nóla:

Bai, itxura guztien arabera, hala da. Lehenagoko 

  • (derauk →) deuk

zaharragoa eta regularragoa (singularra) bihurtu dá formalki plurala nahiz segitzen duén izaten semantikoki singularra, honela:

  • deuk → deusk

bidéz analogia kin:

  • deust (Azkue-k ber garaian jaso zuén "deust" eta "deusk")
  • deusku (Azkue-k ber garaian jaso zuén "deusku" eta "deusk")

Horrela, Lekeition, XX. mendearen hasieran erabiliko zirén:

  • "hark hura hiri deusk/deuná

abiatuz ti:

  • "hark hura hiri deuk/deun"

eta justuki azken forma regularrago eta zaharrago horiek aurkituko ditugú an Markinako hizkera an ber garaia (XX. mendearen hasiera), nahiz Markinan báziren beste aldaera batzuk ere jarráituz beste ibilbide fonetikoak:

  • hark hura hiri (d)euk / (d)(e)un
zeinen oinarrian aurkitzen dirén ber "hark hura hiri (d)euk/(d)(e)un" zein aurkitzen ditugun an Lekeitio, nahizta puntu batetik aurrera jarraitu dituztén prozesu fonetiko divergenteak. [2020] [>>>]

Etiketak: , ,

astelehena, ekaina 12, 2023

Gerora, hikako 2. personako forma horietan ere joanen zirén sartzen forma pluralak kin esangura singularra, tipìkoki adizki maskulinoetan lehenago zein femeninoetan.

Atzokoan bukatzen genuén gure sarrera esanez ze: 

Gerora, hikako 2. personako forma plural horietan ere joanen zirén sartzen forma pluralak kin esangura singularra, tipìkoki adizki maskulinoetan lehenago zein femeninoetan.

Horren inguruan gogoratu nahi genuke beste sarrera hau ere:

Genioén atzo ze ...

... "deuat/deutzat" bikote regularra uler liteké nola "hiri (mask)" eta "hari", halan-ze akaso anbiguetate horrek lagunduko zuén leku batzuetan aukeratzen "hiri deuat" oposatua ki "hari deutzat > deutsat" (baita egonen zirén "hari deukot", zeinen zentzu datiboa joan zén galtzen, eta "hari deutzot > deutsot", zein akaso leku batzuetan oso gutxi erabiltzen zen, edo ez zen erabiltzen).
Eta atzo ere ikusi ahal genuen nóla Antzuolan bái sartu dela jatorri pluraleko "-z- > -s-" hori an "hi"-ri zuzendutako forma objetu-singularrak (adizki horiek berdin erabiltzen dirén an plurala eta singularra), nahiz soilik an erabilera maskulinoa: "dostat/donat", bitarten Plazentzian orobat sartzen hasi da an femenino singularrak ere (suposatzen dugu ze bidéz betiko analogia):

Esan nahi baita ze Antzuolan genero femeninoa mantendu dá an bere forma singular regularragoa eta ustez zaharragoa (gabé "-z- > -s-", zein bái sartu den an maskulinoa: "dostat/donat"), bitárten, ezberdinki, Plazentzian adizki femenino pluralak sartu dira an erabilera objetu-singularra ere: "donat/dostanat" (pluralean soilik "dostanaraz").

Ohar gaitezen ze forma maskulino regular plurala izanen litzaké "deutzat/deutsat" ("dotzat/dotsat"), baina nola forma hori jada hartua baitzén an 3. personako "hari" singularra, akaso desanbiguatzearren, sortu dá "deuztat/deustat" ("dostat"), zein libre baitzen

"deuztat/deustat/dostat" horretan, agertzen zaigu jatorri pluraleko "-z- > -s-" hori, eta haren ostean "-t-" bat ("dostat"), zein kasu horretan dén betegarri epentetiko hutsa.  Berriro ere gure "-t-" epentetiko zaharra.

Bai, herenegungo adibidean ere (Lekeitiokoan) arinago sartzen ari zen "-s-" pluralgile analogikoa an adizki maskulinoak ("deusk") respektu femeninoak ("deuná"). [2019] [>>>]

Etiketak: , ,

igandea, ekaina 11, 2023

Akaso 2. personako hika (hik, hiri) mantendu zén an bere forma zahar singularra arrén evitatu anbiguetateak kin 3. personak

Atzokoan amaitzen genuén gure sarrera esánez ze...

...hikako 2. personako adizki horietan (hik, hiri) ez ziren hasieran sartu forma pluralak ki emán singularrak, baizik ze jarraitu ziren erabiltzen forma singular zaharrak, akaso zeren hikako 2. personako adizki pluralak erraz konfunditzen ziren kin 3. personakoak:

  • deuat → deutzat/deutsat (berdinak nola 3. personakoak)
Hala ere, hikako 2. personakoak ere pixkanaka joan dira bihurtzen formalki gerota pluralagoak, bilatuz analogia ez-anbiguoak, nola gertatu bide dén an goragoko adibidea.

Puntu horretaz gogoratu nahi genuke ondoko sarrera (zein jasoko dugún osorik):

Atzokoan komentatzen genuen ze ...

... existitzen dira mendebaldeko adizkiak non akaso gorde diren forma singular regularrak, eta non beraz ez den agertzen "-z- > -s-" printzipioz pluralak. Eta aipatzen genituén honako bi adizki printzipioz singular regularrak:

eta hiri?

  • deuat
  • deunat
zein bái erabiltzen baitira an euren forma regular sigularra.

eta gauza da ze "deuat/deutzat" bikote regularra uler liteké nola "hiri (mask)" eta "hari", halan-ze akaso anbiguetate horrek lagunduko zuén leku batzuetan aukeratzen "hiri deuat" oposatua ki "hari deutzat > deutsat" (baita egonen zirén "hari deukot", zeinen zentzu datiboa joan zén galtzen, eta "hari deutzot > deutsot", zein akaso leku batzuetan oso gutxi erabiltzen zen, edo ez zen erabiltzen).

Modu horretan, "hiri deuat" adizkirako hasiko zén erabiltzen "hiri deuadaz" plural berriagoa, nola agertzen dén adibidez an beheragoko taula (Pedro de Yrizar (1980): "Sobre las formas verbales vizcaínas con objeto indirecto de segunda persona"):

Modu batera edo bestera (eta akaso faktore ezberdinek lagunduta) hizkera batzuetan geldituko zén "hiri deuat/deuadaz" (edo euren aldaeraren bat) eta "hari deutzat/deutzadaz" (edo euren aldaeraren bat), edo sinpleki "deutzat" (edo bere aldaeraren bat) hala an sigularra nola an plurala, zeren jatorriz pluralekoa baitzen.

Gerora, hikako 2. personako forma plural horietan ere joanen zirén sartzen forma pluralak kin esangura singularra, tipìkoki adizki maskulinoetan lehenago zein femeninoetan. [>>>]

Etiketak: , ,

larunbata, ekaina 10, 2023

"(derauk → ) deuk→ deusk" bidéz analogia kin "deust" eta "deusku"

 Galdetzen genuén atzo:

..., "deusk" adizkia ez da forma zaharrena, baizik ze. horren aurretik, forma hori zén "deuk" regularragoa, zein mantendu dén adibidez an Eibarko hizkera (ikus sarrera hau). Hala ikusten genuén an ondorengo mapa ti Euskararen Herri Hizkeren Atlasa (Euskaltzaindia, EHHA):

*EDUN [+pres., hark-hura-hiri (giz.)] 

Eta, nóla pasatu zén ti "deuk" ki "deusk"?

zeini Josu Lavin-ek erantzun honela:

derauk = > deuk

deusk horrec S < = Z pluralguile bat daducala emaiten du.

derautzu (pl) batec deutsu (sg) bat eman duen modura.

Bai, itxura guztien arabera, hala da. Lehenagoko 

  • (derauk →) deuk

zaharragoa eta regularragoa (singularra) bihurtu dá formalki plurala nahiz segitzen duén izaten semantikoki singularra, honela:

  • deuk → deusk

bidéz analogia kin:

  • deust (Azkue-k ber garaian jaso zuén "deust" eta "deusk")
  • deusku (Azkue-k ber garaian jaso zuén "deusku" eta "deusk")

zeren hikako 2. personako adizki horietan (hik, hiri) ez ziren hasieran sartu forma pluralak ki emán singularrak, baizik ze jarraitu ziren erabiltzen forma singular zaharrak, akaso zeren hikako 2. personako adizki pluralak erraz konfunditzen ziren kin 3. personakoak:

  • deuat → deutzat/deutsat (berdinak nola 3. personakoak)
Hala ere, hikako 2. personakoak ere pixkanaka joan dira bihurtzen formalki gerota pluralagoak, bilatuz analogia ez-anbiguoak, nola gertatu bide dén an goragoko adibidea. [>>>]

Etiketak: , , ,

ostirala, ekaina 09, 2023

Eta nóla pasatu zén ti "deuk" ki "deusk"?

 Ikusten genuén hemen nóla heldu zen ti:

  • deusk / deuná

harik eta:

  • dxeutzúk / dxeutzuná?

baina, "deusk" adizkia ez da forma zaharrena, baizik ze. horren aurretik, forma hori zén "deuk" regularragoa, zein mantendu dén adibidez an Eibarko hizkera (ikus sarrera hau). Hala ikusten genuén an ondorengo mapa ti Euskararen Herri Hizkeren Atlasa (Euskaltzaindia, EHHA):

*EDUN [+pres., hark-hura-hiri (giz.)] 

Eta, nóla pasatu zén ti "deuk" ki "deusk"? [>>>]

Etiketak: ,

asteartea, maiatza 30, 2023

hark hiri deuk/deun

Aipatzen genuén atzo Yrizar-en pasarte hau, zeinen ostean egiten genuén galdera bat:

Ikusten denez, objetu indirektoa2. persona singularrekoa. Eta, zéin izanen litzaké forma regularra?

Ari gara gain:

  • hark hiri dxeutzuk

eta bere forma regularra izanen litzaké hau:

  • hark hiri deuk/deun
zein gorde da an Eibarko hizkera, nola konprobatu ahal dugu an ondorengo taula:

Bai, hortxe dauzkagu bi forma zaharrago horiek: "hark hiri deuk/deun. Eta hortxe agertzen zaizkigú "nik hiri deuat/deunat" ere, jada aipatuak adibidez an gure sarrera titulatzén:

[2006] [>>>]

Etiketak: ,

osteguna, maiatza 04, 2023

Garai zaharretan izanen zirén bi partizipio ezberdin: '*e - i - za - n > i - za - n = izan' (singularra) versus '*e - i - la - n > *e - i - ra - n > i - ra - n = iran' (plurala)

Jarraituz kin atzoko haria, gaur egungo "izan" aditzean (partizipio bakarra), garai zaharretan izanen zirén bi partizipio ezberdin:

  • *e - i - za - n > i - za - n = izan (singularra)
  • *e - i - la - n > *e - i - ra - n > i - ra - n = iran (plurala)

non izanen zirén bi erro zahar ezberdin:

  • za
  • la/ra

biak CV, nola ere "da" fosila izanen zén CV.  

Honek gogoratzen digu ze aditz-morfologian bádaude arrastoak ti partizipio transitibo singularrak eta plurarak ere, nola genioén an ondorengo sarrera, zein gogoratzen dugun osorik:

J. Oregi-k (1972:367) egiten ditú ondorengo referentzia eta komentarioak an bere "Otxoa-Arinen 'Doctrina' - (1713)" (artikulu interesgarri hori jada aipatua dugu adibidez an sarrera hau):

non ezberdintzen ditú hiru flexio laguntzaile aktibo hauek:

dio/dizkio; derauka/derautza, drauzkio; deutso/deutsoz

Hortik bigarrenak, akaso zaharrena baita, bádu aldaera kin "-o":

  • derauka/derauko (sing.) / derautza/derautzo (plur.)

zeinen parean jar geinké ondoko kide formalak ere:

  • eduki /edutzi 

Iruditzen zaigu oso paralelismo formal azpimarragarria, bide emánez ki pentsatu ze akaso jatorriz azken bi  partizipio horiek izan litezké aditz beraren partizipio singular bat (kin "-k-" epentetikoa) eta partizipio plural bat (kin "-t-" epentetikoa).

Gero partizipio eta adizki guzti horiek joanen ziren berrantolatzen an paradigma berriak, non, adibidez, 

  • "*e - i - la - n > *e - i - ra - n" partizipio intransitibo plurala desagertuko zén, nahiz ez bere adizkiak, zein integratuko zirén an "izan" partizipioa (lehenago soilik singularra),
  • eta beste adibide azpimarragarri bat jartzearren (eta gure analisian), "e(ra)dutzi" partizipio transitiboaren adizkiak (nola "de(ra)utzo" plurala) bihurtuko zirén mendebaldeko laguntzaile transitibo singularrak (nola "deutso" singularra). 
[1980] [>>>]

Etiketak:

igandea, otsaila 12, 2023

"dohatzo" ordea bai agertzen da, oso interesgarriki: "doako/doatzo" versus "derauko/derautzo" versus "deuko/deutso edo deutzo"

Atzokoan ikusten genuen nóla ez "doazka" ezta ere "doatza" datiboak ez diren agertzen an literatura te lapurtera ("Euskal Klasikoen Corpusa"). Herenegun, ordea, ondokoa ikusten genuen gain "doazko" eta "doatzo" (non referentzia datiboa dén azken "-o" hori):

Ikus daigún orain "doazko" eta "doatzo" forma analogoak. Horrá "doazko":

eta "doatzo":

non "doatzo" adizkia soilik erabili dá behin an XIX. mendeko lapurtera, bitartean ze "doazko" forma askoz gehiago erabili dá an XIX. mendeko lapurtera (noiz agertzen den lehenengoz) eta an XX. mendekoa ere.

Hor, datu-basean, agertuko zaigú Lafitte erábiliz "doazko" (hari) 5 aldiz, eta baita erábiliz "doazkote" (haiei), zein, nolabait esanda, izanen liraké forma regularrak an garai hortako lapurtera (XX. mendea). Baina, oso interesgarriki, hor agertzen zaigú "doatzo" forma ere (behin bada ere), Zaldubi-k erabilia an bere neurtitz bat (XIX. mendea: 1879) 

Aurreko hori dá eskuizkribua, eta agertzen da "dohatzo" datibo hori (beste bi referentzia aurkitu ditugu non Zaldubi-ren esalditxo horretan agertzen dén "doazko" ordezta "dohatzo").

Eta, gorago esan dugunez, "doatzo" plural hori (haiek hari) iruditzen zaigú oso interesgarria zeren oso ondo uztartzen da kin "doako" singular zaharra (hura hari), halatan non berriro elkartzen dira bi bukaera kide horiek, "-ko" eta "-tzo", non "-k-" eta "-t-" diren epentetikoak:

  • doako / doatzo  (joan)

antzera nola an bikote zahar hura:

  • derauko / derautzo  (*eradun)

nondik finean derivatuko zirén mendebaldeko:

  • deuko / deutso  edo deutzo (*eradun berrinterpretatua)
non "de(ra)utzo / de(ra)utso" formak berrinterpretatuko zirén nagusiki nola singularrak an mendebaldeko laguntzaile aktibo tripersonala (baita singular-pluralak), bitarten "de(ra)uko" moduko forma prinztzipioz singularrak ez ziren gehiago erabili nola laguntzaileak (salbu an zenbait adizki nola "deuat/deunat", zein, zenbait hizkeratan, mantendu ziren an euren erabilera singular originala: ikus "Oraindik zuzen-zuzenean ikusten ari gara nóla adizkiak kin "-z-/-s-" doazén progresiboki irabazten erabilera regular-singularrak, eta itxura guztien arabera zaharragoak"). [1899] [>>>]

Etiketak: ,

asteazkena, urtarrila 18, 2023

... non, gure analisian, "deutso" singular horren jatorria izanen litzaké justuki "de(ra)utzo" plurala, reinterpretatua nola singularra

Genioén atzo nóla ezberdindu ahal dirén:

... hiru flexio laguntzaile aktibo hauek:

dio/dizkio; derauka/derautza, drauzkio; deutso/deutsoz

Hortik bigarrenak, akaso zaharrena baita, bádu aldaera kin "-o":

  • derauka/derauko (sing.) / derautza/derautzo (plur.)

zeinen parean jar geinké ondoko kide formalak ere:

  • eduki /edutzi 
Iruditzen zaigu oso paralelismo formal azpimarragarria, bide emánez pensátzeko ze akaso jatorriz azken bi partizipio horiek izan litezké aditz beraren partizipio singular bat (kin "-k-" epentetikoa) eta partizipio plural bat (kin "-t-" epentetikoa).

Eta Josu Lavin-ek zioén:

Eta halaber deuco eta deutso.

non, gure analisian, "deutso" singular horren jatorria izanen litzaké justuki "de(ra)utzo" plurala, reinterpretatua nola singularra. [1874] [>>>]

Etiketak: ,

ostirala, azaroa 18, 2022

"deutsat/deutzat" (formalki pluralak) deriva daitezke ti 'eutsi', baina "deuat/deunat" (formalki singularrak) ez

Jarraituz kin atzoko ildoa, gauza da ze nahizta "deutsat/deutzat" (formalki pluralak) deriva daitezke ti 'eutsi' (edo ti "*eradun": ikus sarrera hau), "deuat/deunat" (formalki singularrak) ez.

Hortaz gogoratu nahi genuke honako sarrera:

Atzokoan komentatzen genuén ze existitzen dira mendebaldeko adizkiak non akaso gorde diren forma singular regularrak, eta non beraz ez den agertzen "-z- > -s-" printzipioz pluralak. Eta aipatzen genituén honako bi adizki printzipioz singular regularrak:

eta hiri?

  • deuat
  • deunat
zein bái erabiltzen baitira an euren forma regular sigularra.

Hortaz, esan daigun ze Pedro de Yrizar-ek (1980) jasotzen ditú bi forma horiek an bere "Sobre las formas verbales vizcaínas con objeto indirecto de segunda persona", azpi honako azpititulua:

Clasificación de las formas familiares  [mendebaldekoak] con objeto indirecto de segunda persona, de acuerdo con la ausencia o presencia de '-st-' en ellas [Yrizar, 1980:86]

Hortxe daudé, adizki batzuk kin "-z- > -s-" printzipioz plurala, eta besteak gabé "-z- > -s-" hori, zein akaso dirén jatorrizko singularrak.

Genioenez, "deutsat/deutzat" (formalki pluralak) deriva daitezke ti 'eutsi', baina "deuat/deunat" ez dira formalki pluralak, (baizik formalki singularrak), halan-ze ez lirale "eutsi" aditzekoak. [1813] [>>>]

Etiketak:

osteguna, azaroa 17, 2022

Bestalde, esango genuke ze "eutsi" aditzaren forma datibo regularra zén (eta dá) "dautso" (bere erabilera propio aski murriztuan) eta ez "deutso" laguntzailea

Mintzo ginen atzo gain ondoko evoluzioa:

  • dirauzku > *diuzku > diusku ~ deusku
Gauza da ze azken "deusku" plural regular hori joanen zén progresiboki okupatzen erabilera singularra, an oposizioa ki "deuskus" plural berria (zenbait hizkeretan erabiliko zén ber "deusku" an singularra eta plurala).

Bestalde, "eutsi" aditzak, bere erabilera propioan, egin ohi ditú forma datiboak kin "-a-", nola an "dautsa". Horren inguruan, irakur daigun ondorengo artikulu ondo interesgarria ganik "Iturriko" (2017), titulatuá:

Aditz batzuk euren aditz-jokoa guztiz galtzera, edo joko murriztua izatera edo adizki zaharkitu batzuen bidez euren errastua ixtera ailegatu dira hizkuntzaren ibilian. Aditz batzuen adizki zaharkitu batzuen gainean argibide batzuk emotera gatoz oraingoan.

Aditz zahar batzuen joko trinkoa modu normal batez heldu da gaurdaino, batez be oraineko jokoan, gitxiago iraganekoan, eta hainbat urriago alegiazkoan. Baina beste aditz batzuen jokoari jagokozan adizkiak berez aditz-jokoaren paradigma osorik edo ia osorik beteteko gaitasuna dabenak, mintzairan, hiztunen berbeta bizian hitz izoztu izatera etorri dira, fosilizatu bihurtzera, hitz lexikal aldakaitz bilakatzera. Ez beharbada euskerearen hizkera guzti-guztietan, baina bai euskera-eremu zabaletan. Adizki fosilizatuok aditzaren joko diranik be ez da sarri hiztuna konturatzen; era lexikalak dira hiztunarentzako soilik, lexiko-errepertorioko hitz autonomoak. Hala eta guzti be, hiztegietan ez ohi dabe gehienetan sarrerarik, arau mailan autortzen ez jakelako lexikalizazino gradu hori.

Adizki gitxi batzuetara mugatuko dogu oraingo jarduna: dautsala, dariola eta nakion.

Eutsi aditzaren jokoa ez aditz laguntzaile legez emon deutsut edo eroan deustazu moduko aditz perifrasietan sartalde euskeran darabilguna, ezpada bere esangura propioaz aditz autonomo edo beregain gisa dogunekoa era murriztuan baino ez da entzuten, hondino bizi edo erdi-bizi dan lekuetan be: dautsala. Ermitea txorretxeari dautsala dago. Txarritokia etxeko hormeari dautsala dago izan leitekez gaur egun hondino entzun leitekezan erabileren adibide. Dautsala egon lokuzino bihurtu da, bat eginda, erantsita edo inkauta dagoala esateko.

Baina badauka beste adizki bat be, finkaturik iraun zain dauena: Autso! esaten da hitanoz hainbat lekutan, zuka Eutsi! esaten danerako, gipuzkera eremuan Tori!. Zer dan kontua, gero! Autso eta Tori, biak dira sortzez hi edo to tratamentukoak. Biak inperatiboak, aginte erako formak.

Autso edo autsa adizki zaharren azpian agarrar, sujetar esangurea dago, honako errefrau zaharrean argi agiri dana: Autso Txordon artz orri, ta nik ies daida (RS 422).

Eutsi aditz trinkoaren joko zaharra intransitiboa zan: nor/zer-nori/zeri erakoa. Eta autso aginteera-adizki horren egitura hori da, hain zuzen: hi hari autso. Mogelen denporan be ez egoan guztiz hilda adizki trinko honen argumentu-egitura zaharra: Korkamistea ta oni dautsazanak.

Mogelek bere alegietariko baten beste pasarte hau darabil: Autsa ogi zati bat!, hartu, eutsi, tori esangureaz. Bigarren honetan nori-nork egiturako bihurtu da aditzaren erregimena: hik autsa ogi zati bat.

Txakurra norbaiten kontra xaxatzeko be, txakur horri otxa! edo otsa! esatea be hondino entzuten da hainbat lekutan: Otxa hori ez da besterik, autsa aginteerako adizki zahar berbera baino, harean desitxuratuta.

Erion edo jarin aditzaren jokoaz sortua da dariola adizki adberbiala, eta berori da dirauen bakanetarikoa, sarriroen isurkari edo erdi isurkari izaerako izenakaz (negarra, malkoa, odola, bitsa, izerdia, txiza, mukia, kaka), gasezko edo usaimenezko izaerakoakaz (kea, hatsa, uzkerra, kiratsa, usaina) edota osterantzekoakaz. Gaitzespen esangurako izenakaz sarriago, baiespen zentzunekoakaz baino (poza, irribarrea).

Denporan atzerago joan ahala, beste adizki batzuk be loratzen dira, batez be herri literaturako generoan. Dario adizki soila, 3. perts. sing., Kandelarioetako errezitadu ezagunean: Kandelario, lario, hatxari ura dario Balada azpigeneroan be, harako Orbelak airez aire dalakoan, erion iraganekoa gorde da ondoko koplan: Ha ez zan ulia, / ezpazan urria, / ulondo bakotxeko / erion perlia (Orozkoko bertsino bat). Zeanuriko bertsino baten erion hori erinoz desitxuraturik kantetan eban lekukoak; adizki zuzenaren esangurea lausoturik egoan seinale.

Literatura idatzian beranduagora arte iraun dabe, oraineko ez eze, iraganeko adizkiok, baina 3gn pertsonakoak ia beti. J. Mateo Zabalaren hau lekuko: ta begi bietatik zara-zara eriozan negar anpullu [malko] gozoak.

Dariola hau, balio figuratiboan erabilitako hainbat izenegaz bihurtu da emonkor, dana dalakoa dariola egotea, persona batek larregiz edo ugariegi isurtzen dauen edo daukan zerbait adierazoteko. Adierazkortasun apartekoa irabazi dau dariola honek balio figuratiboz erabilitako izenekin batera. Eta ez bakarrik literatura idatzian; ahozko berbetan gehiago aurreratu dala esango neuke. Izen materialak dira batzuetan: dirua, urrea, baina inmaterialak sarriago: sua, haserrea, berbea, lotsea, guzurra.

Zerinakio da aditz jatorriko beste hitz bitxietariko bat. Zerinakio egon, zer egin jakin barik, zeri edo zein zeregini heldu edo oratu jakin barik adierazoteko erabilten dan hitz adberbiala da. Hitz konposatu horren oinarrian zeri nakion mende-perpausa dago, zeri ekin edo zeri ekin deiodan (ez dakidala) adierakoa, baina nakion lehen pertsonako adizki trinkoaz eregia. Azkuek Gernikan entzundakotzat dakar bere hiztegian: Ementxe naukazu, zeri nakio (V-ger), geroago itzulita eskeini ebana (Euskera 1934 (II): aqu me tiene usted sin saber qu hacer, litm. a qu me dedico. Gernikaldean neuk ez dot entzun, baina Bermeoko erabileraren lekukotasun bardinbagea eskeini deusku Begoa Bilbao biltzaileak: zeri nakion hasi ta gero dana akaba, zeri nakion zeri nakion, jan eta jan eta biberak akaba, hemen zagozan arte, zeri nakion jertsea egingo deustazu, aiuntamentuan be halan egoten dira, zeri nakion (Bermeoko euskara. Lexikoa eta esamoldeak, 2002). Eta bizkaierarik sartalderengoan be J. Manu Etxebarriak lekukotasun bikainak eskeini deuskuz Zeberio aldetik: Zeri nakio dagozala, norantza hartu ez dakiela, katu bat ikusi euden pago baten adapoan miau baten (Gorbeiako Ipuinak 1), Mariano zaharra be etorri jakun tartera han etxean zeinakio egon barik arrasti guztian (Gorbeiako Ipuinak 2). Nakion adizkia n menderagailu barik finkatu da lexikalizatu danean. Adizki honetan ohargarria da, bestalde, lehen pertsonaren gainean izoztu dala; hiztunak bere buruaz balihardu lez gorde dala hitz lexikala.

Ekin aditzaren adizkiak aginteera eremuan gorde dira batipat. Nakion horretan be agindu-mezu hori dago norbere buruari buruz: hasi naiten, ekin deiodan.

Azkuek Tolosan jasorikotzat eskeintzen deusku beste adizki bat, 3. pertsonakoa: Dakiola, gaztelaniaz honetara itzulita: «Dakiola, que siga trabajando».

Denporan atzera eginda, Mogelek behin darabilen gakiozan adizkia be gogoan hartzekoa da; hau be, aginteerakoa eta 1. pertonakoa, baina pluralez emonda: nakion singularraren plurala: Gakiozan aurrera! darabil idazle markinarrak, segidu daigun aurrera gaur esango gendukena adierazoteko.

Hakio aginteera adizki soila dogu azkenik: hi pertsonari zuzenduriko agindua. Denporan XVI. mendera atzeratuta, birritan gitxienez bai agiri da errefrau zaharretan, beti be agindu balioaz: Ar ezak maiatzean auntz baltzaren eznerean, / ta akio beti betsegien eznerean. (RS 411), Adin onari akio. / Emprende lo razonable (Garibai).

Eta amaitzeko, Mogelek bere Nomenklatura-n, hitz-zerrendan berezitzat dakarren berba bat gogorarazo. Honetara dakar: Sarrakijua sartu: Meterle el judo en el cuerpo. Sarrakioa, sekulako bildurra adierazoteko, ez da besterik, sar hakio aditzaren nominalizazinoa baino: bildurra, izua, ikarea sar hakio. Kasu honetan hakio ez da adizki trinkoa; aditz laguntzaile gisa erabilirik dago, baina aditz bera funtsean. Ez beki sarrakiorik gorputzean sartu behintzat eta ez gaitezan laudardar jarri.

Iturriko
2017-09-15

Gauza da ze, gainera, "eutsi" aditza dá, bere esangura propioan, erabilera aski murritzekoa. [1812] [>>>]

Etiketak: , , , , , ,

asteazkena, azaroa 16, 2022

Ariztimuño (2020): "-irau- (> -iau- > -iu-)" [an adizkiak nola 'dirautzut' > 'diutzut']

Jarrai daigun kin haria zeintan ari ginén lehenda agértu Irulegiko eskua. Eta ari ginen gain evoluzioa tika "*eradun"-en forma plural regularrak ki erabilera irregularra on adizki berberak an interpretazio singularra, zein oraindik ari den nagusitzen an mendebaldeko hizkerak. Horretaz genioén hemen:

Ikusten genuen atzo nóla erabiltzen zirén flexio transitibo-datiboak an 1713ko gipuzkerá on Otxoa-Arin.

..., J. Oregi-k (1972:359) beste artikulu batean ("Otxoa-Arinen 'Doctrina' - (1713)") komentatzen ditú justuki Otxoa-Arinen adizkiak (1713ko gipuzkera), zeinen artean agertzen zaizkigu ondoko formak (ezkerrekoak dirá oraingo batukoak, eta eskuinekoak orduko gipuzkerakoak):

Adizki-sorta horretan, oso iradokigarria iruditzen zaigu noláko paralelismo handia existitzen dén arten gipuzkera hartako flexio plural horiek eta mendebaldeko flexio singularrak, halan ze inkluso hipotetiza liteke erlazio estu bat artén bi adizki-sorta horiek:

  • dirautzut > diutzut (diutzudan) ~ deutsut/deutzut
  • dirauztazu > *diuztazu ~ deustasu
  • dirautza > *diutza ~ deutsa/deutza
  • dirauzku > *diuzku ~ deusku
  • ...
Esan nahi baita ze batek inkluso pentsa leike ze mendebaldeko amaiera singular horiek datoz ti ekialderagoko amaiera pluralak, non "-z-" bihurtu dén "-s-", halan ze behin zentzu plurala galduta, gehituko zén pluraletako azken "-s" hori ("deustasus").

Eta gaurko kontua da ze Ariztimuño (2020) mintzo zaigú gain goragoko evoluzio hori:

  • dirautzut > diutzut (diutzudan)

noiz dioen (an bere "Gipuzkoako euskara zaharre(ta)tik erdialdeko euskarara", 2020):

-irau- (> -iau- > -iu -) N-N-N indikatiboko laguntzailea objektu pluralekin. [Ariztimuño, 2020:63]

Ariztimuño-k ere aipatzen ditú bi adizki plural hauek:

  • diraust 'dizkit'
  • diusku 'dizkigu'

nondik:

  • dirauzku > *diuzku > diusku ~ deusku
Gauza da ze azken "deusku" plural regular hori joanen zén progresiboki okupatzen erabilera singularra, an oposizioa ki "deuskus" plural berria (zenbait hizkeretan erabiliko zén ber "deusku" an singularra eta plurala). [1811] [>>>]

Etiketak: , , , , , , ,

astelehena, azaroa 14, 2022

Oraindik zuzen-zuzenean ikusten ari gara nóla adizkiak kin "-z-/-s-" doazén progresiboki irabazten erabilera singularrak

Atzoko taula honetan:

ikusten genuen nóla Eibarren erabiltzen dirén "deuat/deunat" adizki objetu-singular regularrak (eta itxura guztien arabera, zaharrak), bitartean eta Antzuolan daukágun: "dostat/donat", eta Plazentzian "dostat/donat-dostanat), non forma singular-regular zaharrak doaz desagertzen aldé beste forma batzuk kin "-z- > -s-", zek, adibidez Antzuolak, berdin balio duté an forma singular eta pluralak. Genioenéz:  

Esan nahi baita ze Antzuolan genero femeninoa mantendu dá an bere forma singular regularragoa eta ustez zaharragoa (gabé "-z- > -s-", zein bái sartu den an maskulinoa: "dostat/donat"), bitárten, ezberdinki, Plazentzian adizki femenino pluralak sartu dira an erabilera objetu-singularra ere: "donat/dostanat" (pluralean soilik "dostanaraz").

Beste era batera esanda, oraindik zuzen-zuzenean ikusten ari gara nóla adizkiak kin "-z-/-s-" doazén progresiboki irabazten erabilera singularrak. Gure ikuspegitik honek zeharo aldezten dú gure atzoko hipotesia ezen mendebaldeko singularrak derivatu dirá ti ekialdeko pluralak

Ikus serie hau:

[1809] [>>>]

Etiketak: , , ,

igandea, azaroa 13, 2022

Atzoko "dostat (deuat)" horretan, "s" hori dá jatorri pluralekoa, eta lehenengo "t" hori betegarri epentetikoa

Genioén atzo ze ...

... "deuat/deutzat" bikote regularra uler liteké nola "hiri (mask)" eta "hari", halan ze akaso anbiguetate horrek lagunduko zuén leku batzuetan aukeratzen "hiri deuat" oposatua ki "hari deutzat > deutsat" (baita egonen zirén "hari deukot", zeinen zentzu datiboa joan zén galtzen, eta "hari deutzot > deutsot", zein akaso leku batzuetan oso gutxi erabiltzen zen, edo ez zen erabiltzen).
Eta atzo ere ikusi ahal izan genuen nóla Antzuolan bái sartu den jatorri pluraleko "-z- > -s-" hori an "hi"-ri zuzendutako forma objetu-singularrak (adizki horiek berdin erabiltzen dirén an plurala eta singularra), nahiz soilik an erabilera maskulinoa: "dostat/donat", bitárten Plazentzian sartzen hasi den an femenino singularrak ere (suposatzen dugu ze bidéz betiko mekanismo analogikoa):

Esan nahi baita ze Antzuolan genero femeninoa mantendu dá an bere forma singular regularragoa eta ustez zaharragoa (gabé "-z- > -s-", zein bái sartu den an maskulinoa: "dostat/donat"), bitárten, ezberdinki, Plazentzian adizki femenino pluralak sartu dirá an erabilera objetu-singularra ere: "donat/dostanat" (pluralean soilik "dostanaraz").

Ohar gaitezen ze forma maskulino regular plurala izanen litzaké "deutzat/deutsat" ("dotzat/dotsat"), baina nola forma hori jada hartua baitzén an 3. personako "hari" singularra, akaso desanbiguatzearren, sortu dá "deuztat/deustat" ("dostat"), zein libre baitzen

"deuztat/deustat/dostat" horretan, agertzen zaigu jatorri pluraleko "-z- > -s-" hori, eta haren ostean "-t-" bat ("dostat"), zein kasu horretan dén betegarri epentetiko hutsa.  Berriro ere gure "-t-" epentetiko zaharra.  

Ikus serie hau:

[1808] [>>>]

Etiketak: , , , , , ,

larunbata, azaroa 12, 2022

"deuat/deutzat" bikote regularra uler liteké nola "hiri (mask)" eta "hari"

Atzokoan komentatzen genuen ze ...

... existitzen dira mendebaldeko adizkiak non akaso gorde diren forma singular regularrak, eta non beraz ez den agertzen "-z- > -s-" printzipioz pluralak. Eta aipatzen genituén honako bi adizki printzipioz singular regularrak:

eta hiri?

  • deuat
  • deunat
zein bái erabiltzen baitira an euren forma regular sigularra.

eta gauza da ze "deuat/deutzat" bikote regularra uler liteké nola "hiri (mask)" eta "hari", halan-ze akaso anbiguetate horrek lagunduko zuén leku batzuetan aukeratzen "hiri deuat" oposatua ki "hari deutzat > deutsat" (baita egonen zirén "hari deukot", zeinen zentzu datiboa joan zén galtzen, eta "hari deutzot > deutsot", zein akaso leku batzuetan oso gutxi erabiltzen zen, edo ez zen erabiltzen).

Modu horretan, "hiri deuat" adizkirako hasiko zén erabiltzen "hiri deuadaz" plural berriagoa, nola agertzen dén adibidez an beheragoko taula (Pedro de Yrizar (1980): "Sobre las formas verbales vizcaínas con objeto indirecto de segunda persona"):

Modu batera edo bestera (eta akaso faktore ezberdinek lagunduta) hizkera batzuetan geldituko zén "hiri deuat/deuadaz" (edo euren aldaeraren bat) eta "hari deutzat/deutzadaz" (edo euren aldaeraren bat), edo sinpleki "deutzat" (edo bere aldaeraren bat) hala an sigularra nola an plurala, zeren jatorriz pluralekoa baitzen.

Ikus serie hau:

[1807] [>>>]

Etiketak: , , , , ,

ostirala, azaroa 11, 2022

Yrizar (1980): "Clasificación de las formas familiares [mendebaldekoak] con objeto indirecto de segunda persona, de acuerdo con la ausencia o presencia de '-st-' en ellas"

Atzokoan komentatzen genuen ze existitzen dira mendebaldeko adizkiak non akaso gorde dirén forma singular regularrak, eta non beraz ez den agertzen "-z- > -s-" printzipioz plurala. Eta aipatzen genituén honako bi adizki printzipioz singular regularrak:

eta hiri?

  • deuat
  • deunat
zein bái erabiltzen baitira an euren forma regular sigularra.

Hortaz, esan daigun ze Pedro de Yrizar-ek (1980) jasotzen ditú bi forma horiek an bere "Sobre las formas verbales vizcaínas con objeto indirecto de segunda persona", azpi honako azpititulua:

Clasificación de las formas familiares  [mendebaldekoak] con objeto indirecto de segunda persona, de acuerdo con la ausencia o presencia de '-st-' en ellas [Yrizar, 1980:86]

Hortxe daudé, adizki batzuk kin "-z- > -s-" printzipioz plurala, eta besteak gabé "-z- > -s-" hori, zein akaso dirén jatorrizko singularrak

Ikus serie hau:

[1806] [>>>]

Etiketak: , ,

osteguna, azaroa 10, 2022

nik hura hiri "deuat/deunat", zein bái erabiltzen baitira an euren forma regular singularra

Atzo ikusten genuén a oposizioa artén "deu(k)ot" objetu-singularra eta "deutzat/deutsat" objetu plurala:

Eta gauza da ze "deu(k)ot" horren kide plurala izanen zén "deutzot/deutsot", halatan non hauxe litzaké sorta plural osoa:

  • deutzut / deutsut
  • deutzot / deutsot
  • deutzuet /deutsuet
  • deutzet / deutset
zein, formalki bederen, bat datoz kin egungo mendebaldeko singularrak (zeini, leku eta adizki gehienetan, ez guztietan, gehitu zitzaieken "bukaerako "-z(a) > -s" pluralgile bat).

Baina, zéin izanen lirake azken adizki plural horien forma "regularrak"? Printzipioz, hauek:

  • deuzut/deusut
  • deuot
  • deuzue/deusue
  • deue 

eta hiri?

  • deuat
  • deunat

zein bai erabiltzen direla an euren forma regular sigularra, are gehiago indártuz gure herenegungo hipotesia ezen mendebaldeko singularrak derivatu dirá ti ekialdeko pluralak.

Ikus serie hau:

[1805] [>>>]

Etiketak: , , , ,