Azentu diakritikoak dirá gutxienik intonatiboak, eta hortaz, akustikoak

Zioén atzo Erramun Gerrikagoitiak: 

Azentua niretzat eta beste ascorentzat da zeozer daucana zerikusia kin acustica mundua. Beraz, niretzat hemen hobe da erabiltea zeinu (marca, seinale, ...) diacriticoa ze erabili azentua, zeren ez du zerikusiric zeinu horrec kin acustica mundua.

Diacritico verba grecoa da -διακριτικά- zerbait erabilten dena bereizteco "zehar critica" edo "arartez critica" (dia + critico = zehar + critico, bereizteco) ezen da zeinu bereizgarria zeinac ez du zerikusiric kin acustica mundua.

Gure azentuak dirá diakritikoak an zentzua ze balio dute arrén argitu nóla interpretatu nexu sintaktikoak, aditzak edo are perpaus osoak zein, bestela, gerta leizken anbiguo, edo sinpleki ez hain argi nola nahiko genuken. Jakina, irakurtzean (ahots goran edo ez), iluntasun sintaktikoa ez da batere ona, zeren dú eragiten duda eta nekea an irakurlea, nor, finean, amaitu ahal da uzten irakurketa. Behar argitzaile-desanbiguatzaile hori berretzen da an sintaxi desdoblatu bat (SOVO), zelangoa opa diogun ki euskara. Ikus zér esaten genuen an sarrera titulatzén "Azentu diakritiko tonikoa ere":

Sintaxi desdoblatu, eta hortaz bikoitz, batean (SOVO pre eta postpositibo batean), ondo lagungarria da markatzea zéin den norabidea, progresiboa edo regresiboa, zeintan irakurrí eta interpretatú sintagmak. Halako sintaxi jori batean berretuko dirá partikula eta erabilera potentzialki anbiguoak, zein, dudarik ez, komenikó geldi daitezen desanbiguatuak an ber instant noiz irakurri (mintzatuan intonazioak eginen du bere lana).

Esan nahi baita ze, halako sintaxi desdoblatu batean maiz askoan nahas litezké, demagun "zein..." erlatibo burulehen atonoa edo "nola..." konparatibo berdin atonoa, eta euren kide galdetzaile indirekto tonikoak, "...zéin..." edo "...nóla...", halatan ze, hor ere, lagungarria izanen litzake azentu diakritikoa, kasu honetan tonikoa, zein dún askatzen zalantza hori. Kasu horrexetan, azentua ez litzake jada intonatibo hutsa, nahiz, jakina, hor ere intonazioa ezberdina izanen zen, baizik, diogunez, tonikoa ere (zeren markatuko lirake aukera galdetzaile indirekto tonikoak eta ez atonoak).

Halako azentu diakritiko tonikoa orriotan erabili izan dugu ez gutxitan, nola, adibidez, an azken esaldia hen herenegungo sarrera:

Azentu progresibo hori dá ondo lagungarria an transizioa tikan sintaxi buruazken hutsa ki sintaxi desdoblatua (hala nola an sintaxi desdoblatua bera), afin lagundu interpretatzén, lehenengo kolpean, lehenengo begiratuan, zéin den norabidea e diskursoa.

Azken "..., zéin den norabidea e diskursoa" horretan agertzen zaigú "zéin" azentuatu hori, zeinen azentua dén diakritiko tonikoa, afin ezberdindu dezagun tikan "zein..." erlativo atonoa.

Bestalde, ohartarazi nahi dugu ze azentu diakritiko toniko hauek ez dira zertan kokatu gáin azken silaba, nola diren kokatzen azentu diakritiko intonatibo progresiboak.

Eta gauza da ze bi azentu akutu horiek dirudité ondo lagungarriak ki erraztú instanteko interpretazioa, nahizta, finean, azentua jartzea edo ez jartzea geldituko litzake eskú erabiltzailea.

Gauza da ze gure azentu diakritikoak beti dirá intonatiboak (eta batzutan tonikoak ere), eta hortaz bádute zerikusirik kin akustika. [⇶]

"cein" hori nekez lotuko zaio ki hasierako "buztina", nola interpretatzen ari garen

Atzoko sarreran Josu Lavin-ek aportatzen zigún ondoko versionea respektu esaldia zein Txopi-k proposatú hemen:

El pájaro se posó sobre el tejado de arcilla blanda y roja de los acantilados de la playa de Bakio. [Txopi]

Choria pausatu cen buztin guri eta gorrizco teilatuaren gainean cein baita sorcen Baquioco hondarçaco itsas labarretan. [Josu Lavin]

zein hasten dén askoz egokiago zein atzoko versione anonimoa, zein zén hau:

Bakioko hondartzako labarretako buztin guri-gorriaz eginiko teilatuan kokatu zen txoria. [Anonimoa]

izan ere, Josu-renak hasieratik kokatzen gaitu an marko interpretatibo egokia:

Choria pausatu cen...

Kontextualki ulertuko zen nóla "choria" dén mintzagaia (eta ez galdegaia, nola ulertuko litzakén aplikatuz a deslegea on galdegaia), baina, badaezpada ere, ez letorke hor txarto azentu desanbiguatzaile indikatibo bat, zeinekin ziúrtatu hasieratiko interpretazio zuzen eta zuzenekoa:

Choria pausatu cén...

Horrela argi gelditzen da nóla jarri beharko garen begíratzen aurrerantza bilátuz informazio rhematikoagoa, hola evitatuz interpretazio bereziki enfatikoak, zein ez diren gure oraingo helburua. Jarrai daigun:

Choria pausatu cen buztin guri eta gorrizco teilatuaren gainean cein...

Hor, lehenik, bitan zatitu da hori sintagma preverbal luze-luzea zein geneukan an versione anonimoa, halan-ze reordenatu dira bi azpisegmentu horiek an ordena progresiboagoa (azpisegmentu horiek mantentzen duté euren barruan a ordena buruazkena). 

Horrela, goragoko textu-zati horretan, interpretazionalki eta expresiboki daukagú ber arazo-klasea zein geneukan an versione anonimoa baina orain reduzitua ki sintagma laburrago bat, non  jasotzen dugún buztin guri eta gorrizco hori, aski sotilki matizatua, aurrén bere referentzia nominala ("teilatua"), hola zailduz a gozamena eta disfrutea on matiz horiek an euren expresio betea. Bai, zenbat-eta laburragoa izán sintagma buruazkena, arazoa txikiagotuko da, baina hortxe geldituko da bere etengabeko efektu txikiago hori zein metatuz joango den areanda irakurleak (irakurle askok) utzí irakurketa, adibidez. 

Bestalde, sintagma horren ordena buruazkena bera dá muga bat aúrka jarraitutasun ireki, libre eta erosoa, zailduz bidea buruzki pensamentu reflexiboa bezain matizatua eta efektiboa. Ez da, ez, gutxi. Adibidez, gure sintagma postposizional hori amaitzen da kin "-ren gainean" postposizio luzea, burútuz 17 silabako segmentu luzea ere, zein esan beharko den an modu aski bateratua, sintetikoa, xedé, ahal den neurrian, hobeki ulertua izan dadin (nahiz ez interpretatu hain ondo), fortzatuz horren ostean eten intonatiboa, edo are fonikoa, zein, aukeran izanda, ona baita, baina zein, noiz behartua, ez den interesgarria, ez baitu favoretzen a jarraitutasun sintaktiko-interpretatiboa zeinen bila ari garen, baizik-ze ari da islatzen desordena bat. 

Desordena horren ondorioz, "cein" hori nekez lotuko zaio ki hasierako "buztin" buruazkena, nola interpretatzen ari garen, baizik ki "teilatua", zein ez zen orain gure helburua. Gogora daigun honako hau, adibidez (ikus [1033]):

Txoria pausatu zén gain teilatua on buztin guri eta gorria ti itsalabarrak on Bakioko hondartza.

[Hor erabili dugú: "gain" prepositiboa (= "-ren gainean"), zein erabiltzen den an textuinguru matematikoa (ikus [354]); "on" genitiboa (ikus adibidez [219]), "zein" betikoa (ikus [60]) eta "ti" nondikoa. Ikus ere: "Mekanismo sintaktiko garatzaile propio bezain universalak"] [1037] [>>>]

Komak eta... azentuak

Genióen hemen ze hala komek nola koma garaiek gehiago sugeritzen dute pausa zeinda jarraitutasun fluitua:

Atzo azpimarratzen genuen nóla helburu diferenteek eskatu ohi dituzté soluziobide diferenteak ere, eta nóla gaur egungo puntuazioak ez luken bilatu behar sinpleki leuntzea zurruntasun buruazkena (horretarako zatítuz diskursoa an adreilu ez-horregatik gutxiago buruazkenak), baizik, kontrara, saiatu beharko litzakela bidératzen fluitate burulehena, argiki markátuz aurrerabideak nondik irakurketa ibil dadin seguru eta gustoso.

Zentzu horretan, iruditzen zaigu ze hala komek nola koma garaiek gehiago sugeritzen duté pausa ezenez jarraitutasun fluitua, eta, esan dugunez, ez da hori gure helburua. Hortaz, ez bata ez bestea ez lirake biderik egokienak afin provókatu irakurketa fluitu-gozotsuena, are gutxiago noiz existitzen den puntuazio bat gutxio agresiboa eta gutxio zatitzailea nola den azentua, zein den mekanismo ondo gardenagoa, ondo erabilgarriagoa, ondo orokorragoa, ondo erosoagoa, ondo fluituagoa, eta ondo egokiagoa

eta hemen ze azentuak ez lirake izan behar soilik desanbiguatzaileak, baizik laguntzaile hutsak ere:

Azentuen erabilera optatibo hori, bestalde, ez litzake egon behar baldintzatua ki existitu anbiguetate sintaktiko-interpretatiboa. Esan nahi baita ze, askotan, nahiz teknikoki ez existitu halako anbiguetaterik, arinago interpretatuko dugu textua baldin erábili azentu bat, ez afin desanbiguatu, baizik, sinpleki, nahizik lagundu deskodetzen textua azkarrago eta aisago.

eta azkenik hemen jartzen genuén adibide hau:

Axular-ek idatzi zuén ondoko esladia an bere "Guero" (1643):

Lehenbicico athea eta portale principala, da beguietaco vista. Visus. [Axular, XLI]

zein orobat idatzi litekén erabilíz azentu bat gain aditza:

Lehenbicico athea eta portale principala dá beguietaco vista. Visus.

hala eginez irakurketa akaso fluituagoa.

Azentuak aspalditik erabili dira euskaraz (ikus adibidez Leizarraga), eta gaur egun ere izan daitezké ondo erabilgarriak afin desánbiguatu edo sinpleki lagúndu deskodifikatzen textua arinago.

Bai, orohar, puntuazioa erabiltzen dugu asmóz desanbiguatu edo sinpleki lagundu deskodifikatzen textua arinago. Eta hor, euskaran, azentuek bádute zeregin bat, zein, jakina, landu behar den. [1029] [>>>]

Erlatibo restriktiboak, sistematikoki gabén koma (explikatiboak kin koma)

Zioen herenegun Gilen-ek respektu ondorengo koma:

Blessed are those servants, whom the Lord when he cometh shall find watching: verily I say unto you, that he shall gird himself, and make them to sit down to meat, and will come forth and serve them. 

edo respektu ondorengoa ere:

zein ager daitezken artén aurrekari erlatibo bat eta bere anafora restriktiboa:

Pausa prosodikoa markatzen du koma horrek, hau da, aurretik gorako intonazioa dakarren eten ' koma baino laburragoa. Bestelako signorik egon ez eta koma erabiltzen ohi zen, hala euskaraz nola beste hizkuntza batzuetan. Dakigunez, noizbait apostrofoa proposatu da eginkizun horretarako. Gaur egun, koma kentzen da maiz.

Ikus 21. mendeko King Jamesa:

Blessed are those servants whom the lord, when he cometh, shall find watching. Verily I say unto you, that he shall gird himself and make them to sit down to meat, and will come forth and serve them.

[Gilen]

Bai, koma horrek markatu nahiko luké pausa prosodiko bat, eten foniko bat, zeinen aurrean, aurrekari erlatiboak ("zerbitzari hek" edo "those servants") izanen lukén gorako intonazioa, iragarriz jarraipen bat.

Edonola ere, perpaus erlatibo restriktiboak modu ezberdinetan intonatu ahal dira: eten fonikoa eginda eta egiteke ere, modu enfatikoagoan edo modu lauean ere,... eta, kasu guztietan, oso komenigarria da hasieratik argi geldi dadin nóla perpaus erlatibo horren intonazioa, edozein izanda ere, izan behar dén restriktiboa. Horrela, gaur egun, inglesez edo gaztelaniaz adibidez, perpaus erlatibo restriktiboak idazten dirá sistematikoki gabén koma (eta explikatiboak kin koma). [1027] [>>>]

Montevideoko prensa (1842): "... nahis evitatu..." finala (ez konzesiboa)

Alberto Irigoyen eta Xabier Irujo ikertzaileek ezagutarazi berri duté (an bloga deitzén euskalkultura.eus) ondorengo textua, ustez Amerikako prensako euskal textu zaharrena (oraino):

Textu interesgarri hori aurkitu duté an Montevideko egunkaria deitzén "Le messager Français" (1842ko irailaren 4a), eta bere transkripzioa, dioskuenez, litzaké hau:

Hor, bereziki nabarmendu nahiko genuke nóla autoreak, normaltasun osoz, dún erabiltzen ha estruktura finala "nahíz evitatu...", zein, berriro azpimarratu daigun, ez den konzesiboa, baizik finala, antzekoa nola "nahizik evitatu..." zeintaz jada mintzatu ginen an ondorengo sarrerak:

• "nahiz + partizipioa + objektua" sortu da tikan mekanismo berbera zein "ustez + partizipioa + objektua"

• "nahizik-eta gorde..." = "...gorde nahizik"

• Modu guztietako nexu subordinatzaile burulehenak + partizipioa

Holako "nahíz evitatu..." final hori idatzi liteké kin azentua ("nahíz evitatu...") bitárten bere kide konzesiboa idatzi liteké gabén azenturik ("nahíz evitatu...") xedé idatzian bi estruktura horiek geldi litezén ondo desanbiguatuak, hola erráztuz irakurketa eta intonazio egokia. [1010] [>>>]

Gakoa dá sintaktikoa

Atzokoan Gilen-ek galdetzen zuén:

Zerikusirik ote du itzulpen penagarri horrek euskarazko irakurtze-maila apalarekin?

Dudagabe. Gakoa sintaktikoa da, eta datza an sintaxi buruazkena, nola genioen koméntatuz ondorengo hitzak ganik Juan Garzia (ikus hemen):

... (esaldian berriz atzera jotzera behartzen gaituzten halako egituren abusua da, hain zuzen, euskarazko testuen irakurgaiztasunaren gakoetako bat: Gakoa, maiuskula eta guzti). [Juan Garzia, "Joskera lantegi", 1997:286]

Bai, Gakoa sintaktikoa da, eta datza an sintaxi buruazkena. Hala ere, euskarazko testuen irakurgaiztasun hori ez da aipatzen beste foro honetan (zein baita mahai-ingurua titulatzén "Euskaratutako literaturaren harreraz zenbait gogoeta”, EHUko Udako Ikastaroak, 2013ko abuztua):

Mahaikideen iritziak entzunda begibistakoa da itzulpen askok espero baino irakurle gutxiago izaten dutela. Horren kausen bila, entzuleen artetik Juan Garziak diglosia aipatu zuen eta hori kontuan hartu gabe, beste literatur sistemetatik egindako edozein estrapolazio herren geratzen dela nabarmendu.
...
Juan Garziak publikotik hitza hartu zuen ostera: “Zenbat irakasle ezagutzen dituzue euskarazko liburuak irakurtzen dituztenak?”. Umeek heltzean erdarara pasatzeko duten joera esplikatzeko bitartekari horien portaera faktore garrantzitsutzat jo zuen. Helduak euskaraz irakurtzen ikusten ez badituzte, beraiek ere heldu izaten hasten direnean ez dute egingo “tontoak ez direlako”. [Boligrafo Gorria bloga ganik Gorka Bereziartua]

Juan Garzia-k zehaztu beharko luke zergátik hor ez duen aipatzen zéin den arazoaren Gakoa, maiuskula eta guzti, zein, gainera, dén bereziki nabaria an itzulpenak, hain nabaria non ez dugun beste inora jo behar afin azaldu zergátik euskal itzulpenek izaten duté irakurle gutxi.

Dio Juan Garzia-k burúz umeak: "... beraiek ere heldu izaten hasten direnean ez dute egingo “tontoak ez direlako”. Heldu-bitartean ordea, akaso irakurri beharko duté "Zaindari ikusezina" (berrikus atzoko sarrera). [833] [>>>]

Dá... absurdua

Atzokoan aipatzen genuen Dolores Redondo eta bere "Zaindari ikusezina" (2013), itzulia ganik Josu Zabaleta, non irakurri ahal dugún beste pasarte hau:

... Ia-ia zentzurik gabeko sentipen bat zen, bere hezkuntza katolikoaren ondorioa beharbada, baina, gorpu baten aurrean egon behar zuenean, hilerrietan sentitu ohi zuen baina hiltzaile baten lanaren protagonista bakarra zen eta hala ere izugarrikeria hartan mutu, isildu eta ahaztuta geratzen zen gorpu haren inguruan mugitzen zirenen presentzia profesional, hotz eta arrotzak bortxatzen zuen intimitate- eta bildutasun-premia nagusitzen zitzaion beti. [Josu Zabaleta-ren itzulpena, 1. kapitulua]

Ikus originala:

... Era un sentimiento rayano en lo absurdo que quizá procediera de su educación católica, pero invariablemente, cuando tenía que estar frente a un cadaver, le urgía esa necesidad de intimidad y recogimiento que la abrumaba en los cementerios y que se veía violada con la presencia profesional, distante y ajena de los que se movían alrededor de aquel cuerpo, único protagonista de la obra de un asesino y, sin embargo, mudo, silenciado, ignorado en su horror. [Dolores Redondo, 1. kapitulua]

Dá absurdua. [832] [>>>]

Diferentzia dá dramatikoa

Aurreko sarreran agertzen zitzaigún Dolores Redondo nola 2019ko autore irakurriena an inkesta telefonikoá "Hábitos de lectura y compra de libros (Año 2019)" (Federación de gremios de editores de España), zeintaz ari garen mintzatzen, eta non orobat ikusi ahal dugún ha trilogia on Baztan nola seigarren "liburu" irakurriena.

Gauza da ze Erein argitaletxeak euskaratu zuén misteriozko trilogia poliziako osoa, halatan ze euskaraz irakur daikegu adibidez "Zaindari ikusezina", itzulia ganik Josu Zabaleta. Har daigun 13. kapituluaren hasiera, nondik hartu dudán lehenengo esaldia:

Telebistaren nonahiko zurrumurruarekin nahasturik Jamesen eta Jonanen ahotsak iritsi zitzaizkion; izeba Engraxiren egongelatxoan ari ziren hizketan, kasino batean hobe egokitzen zen eta, arratsaldero euro batzuk eta ohorea jokatzeko, izebak Bordeletik ekarrarazi zuen tapiz berdeko mahaitxo hexagonalean pokerrean ari ziren sei atsoek sortzen zuten iskanbilari jaramonik egin gabe. [Josu Zabaletaren itzulpena, 13. kapitulua]

Hona hemen originala:

Mezclado con el murmullo omnipresente del televisor le llegaron las voces de James y Jonan, que charlaban en la salita de Engrasi, al parecer ajenos al alboroto que formaban las seis ancianas que jugaban al póquer en una mesa de tapete verde y forma hexagonal propia de cualquier casino y que su tía se había hecho traer desde Burdeos con el fin de que cada tarde se jugasen en ella algunos euros y el honor. [Dolores Redondo, 13. kapitulua]

Diferentzia dá dramatikoa. [831] [>>>]

Eta, bide batez, zéin dira inkesta horretan 2019-ko liburu eta autore gogoratuenak zatio irakurriak?

Aurreko sarreretako portzentajeak ikusita, indartuz doakigú ideia ezen irakurtzen dá ez-gutxi eta gerota gehiago. Bestalde, eta bide batez, zéin dira inkesta horretan 2019-ko liburu eta autore gogoratuenak zatio irakurriak? Ikus "Hábitos de lectura y compra de libros (Año 2019)" an Federación de gremios de editores de España):

Postu gorenetan aurkitzen ditugú Fernando Aramburu eta Dolores Redondo donostiarrak eta Eva García Sáenz de Urturi gasteiztarra. [830] [>>>]

Eguneroko irakurleak an aisia liraké ia populazioaren herena

Aurreko sarreran ikusten genuen nóla, jendeak dioenaren arabera, irakurle frekuenteak on liburuak an aisia zíren izanen asko eta gorantza arituko ziren, 2019an ailegatuz ki populazioaren erdia. Pitin bat gehiago enfokatuz gure lupatxoa, desglosatu daikegu populazioaren erdi hori an bi zati finagoak, non aurkituko genituzkén (ia) eguneroko irakurleak on liburuak zatio libertimendua, eta astean behin edo bitango irakurleak ( "Hábitos de lectura y compra de libros (Año 2019)"):

Hortaz, ikusi ahal dugu ze populazioaren ia herenak dio ze praktikoki egunero irakurtzen ditú liburuak xedé ondo pasatu bere denbora librea. Eta, genioenez, printzipioz Euskadi eta Nafarroan gehiago:

Portzentaje horien aurrean, Felipe Juaristi-k akaso revisatu beharko luke bere diagnosia ezen arazoa da jendeak ez duela irakurtzen, ezer (ikus diagnosi hori hemen). [829] [>>>]

Gorantza ere irakurle frekuenteak on liburuak an aisia

Antzeko baldintzetan eginiko inkesta telefonikoak bereziki erabilgarriak izan ahal dira afin antzéman zéin izaten ari den evoluzioa, gorantza edo beherantza, on irakurketa an sail diferenteak, zeren ematen dizkiguté urtez-urteko emaitza konparagarriak (hala izan ahal dira nahiz akaso euren urteroko balioak puztuak egon: suposatzen dugu ze ureroko puzketa hori antzekoa dela). Horrela, azken sarreran, bereziki adierazgarria zén antzematea nóla hazten ari zen irakurle-kopuru totala on liburuak hala-nola ere irakurle-kopurua on liburuak an aisia, eta antzekoa gertatzen zaigu orain kin irakurle frekuenteak on liburuak an aisia. Ikus ondoko grafikoa (an "Hábitos de lectura y compra de libros (Año 2019)"):  

Behe-ezkerreko koadrotxo horretan ikusten denez, ha irakurle frekuenteak on liburuak an aisia ailegatzen dirá ki populazioaren erdia, eta azken 6 urteetan hazi ei dirén %6,3. Beraz ez dira ari soilik egonkorki hazten irakurle totalak on liburuak eta irakurleak on liburuak an aisia, baizik ere euren irakurle frekuenteak ere (astean gutxienez behin irakurtzen baitute), zein den oinarrizko joera oso interesgarria. [828] [>>>] 

Eta gorantza doa irakurleen protzentajea

Aurreko sarreretan (adibidez hemen edo hemen) ikusi ditugu datu batzuk nondik segituko litzakén ezin dela ontzat hartu hori afirmazioa ezen ez dela ezer irakurtzen, nola zioskun Felipe Juaristi-k hemen. Areago, bádirudi ze irakurleen portzentajea gerota handiagoa da. Ikus ondoko grafikoa aterea ti dokumentuá "Hábitos de lectura y compra de libros (Año 2019)":

Argi denez, báda, irakurle portzentajean, goranzko joera bat, mantendua an azken 10 urteak, zeintan irakurle totalak igo dirá 8,2 puntu, bitartean eta aisia-irakurleak igo dirá 5,2 puntu (soilik jaitsi dira portzentualki ha irakurleak zatio lana edo ikasketak).

Hortaz, egoera ez litzake soilik aski pozgarria zatio kopuru ez-txikia on irakurleak, zeinek, gainera, irakurriko luketé dute ez-gutxi, baizik ere ondo esperantzagarria zatio evoluzio gorakorra on portzentajea on irakurle totalak (zein igo dén izugarri an azken hamarkada) hala nola ere zatio gorantzako tendentzia an portzentajea on aisia-irakurleak (zeinen igoera nabaria baita). [827] [>>>]   

Irakurle-portzentajean, egunkariak leudeke areta gorago zein liburuak

Aurreko sarrerako %68,5 hori dá portzentajea on personak zek irakurtzen dute hiruhilean gutxienez behin. Hortaz interesgarria litzake jakitea zéin portzentajek dio ze iraukurtzen du maizago zein hiruhilero, adibidez astero. Horixe agertzen zaigu an ondorengo grafikoa:

Hortaz, ikusten dugu ze maiz (maizago) irakurtzen dutenek (hots, astean gutxienez behin irakurtzen dutenek) suposatzen duté portzentaje handia respektu irakurle guztiak, hain zuzen euren %82,8, (ez %82,4 nola agertzen den irudiko tituluan), zein finean liraké populazio guztiaren %56,5. Eta berriro azpimarratu behar dugu ze Euskadi eta Nafarroako komunitate autonomoetan portzentaje horiek izanenliraké altuagoak.

Azkenik konstatatu ze, grafikoan ikusten denez, irakurle-portzentajeetan, egunkariak egonen liraké are eta gorago zein liburuak, hala irakurleetan nola maizko irakurleetan ere (azken hauetan 11 puntu gorago). [826] [>>>]

%70ak erdia irakurrita ere, ez litzake batere gutxi.

Atzokoan genioen ze saiatuko ginela emáten xehetasun gehiago burúz dokumentuá "Hábitos de lectura y compra de libros (Año 2019)", zeintaz mintzatu zén Teresa Abajo kazetaria (ikus herenegungo sarrera). Dokumentu horretan, eta zentratuz gure begirada soilik gain irakurketa on liburuak, ikusten dugu ze, Teresa Abajo-k esan bezala, Espainiako populazioaren %68,5ak dio ze, lanean edo aisian, irakurtzen ditu liburuak, eta irakurle horien arabera, irakurriko lukete batez beste ia 11 liburu urtean, dedikatuz ia 9 ordu astean ki irakurketa:

Gainera, gogora dezagun ze, genioenez, Euskadi eta Nafarroako komunitate autonomoak ez lirake prezeski gutxien irakurtzen dutenak, baizik ondo alderantziz. Zentzu horretan, demagun (ez baitugu ezagutzen datu zehatza) ze, biribilduz, bi komunitate horietan populazioaren  %70ak (%1,5 gehiagok) esaten duela ze irakurtzen ditú ber 11 liburuak urtean eta 9 ordu astean (0,3 ordu gehiago). Gauza da ze %70 horrek, batez beste, horren erdia irakurriko balu ere (5,5 liburu urtean eta 4,5 ordu astean), ez litzake batere gutxi. [825] [>>>]

Inkesta telefonikoak neurtzen du zér esaten den (eta ez, egitan zér den)

Atzokoan aipatzen genuén prensa-artikulu bat (Teresa Abajo, El Correo, 2020-2-22) non ematen ziren emaitza batuzk, akaso harrigarriak, hala nola ze:

En el conjunto de España, el 68,5 de los ciudadanos lee una media de once libros al año, ocho puntos más que en 2010. Si la pregunta se ciñe al tiempo libre, el porcentaje baja al 62,2%, aunque se mantiene la tendencia al alza. [Teresa Abajo, El Correo, 2020-2-22]

Jakina, artikulu periodistiko bat ez da izaten iturririk onena afin lórtu datu zehatzenak, eta are gutxiago, interpretazio matizatuak. Ondo egon ahal da lanean hasteko, baina gero, dakigunez, iturrietara jo behar da finéz zehazki valoratu metodologia eta emaitzak. Horrela, jo dugu ki web-orria on Federación de gremios de editores de España, eta konsultatu dugu ha dokumentua titúlatzen "Hábitos de lectura y compra de libros (Año 2019)", hau da, hori dokumentua zeini referitzen zaion Teresa Abajo an El Correo.

Eta hor, esan behar da ze datuak lortu dirá arartez elkarrizketa telefonikoa, non, jakina, edozeinek esan ahal duen justuki hura zein nahiko lukeen, ordezta hura zein den. Ikus metodologia:

Esan nahi baita ze, akaso ia denoi gustatuko litzaiguke irakurtzea ondo gehiago zein irakurtzen dugun, eta elkarrizketa telefoniko batean ez litzake askotan batere arraroa erantzulea oso optimista izatea respektu, adibidez, zénbat liburu irakurtzen dituen urtean. Hortaz, argi geldi bedi ze, goiko datu horiek azaltzen dute jendeak zér esaten duen buruz zénbat irakurtzen duen, zein izan ahal den aski ezberdina ti zénbat irakurtzen duen egitan.

Hala ere, interesgarria da jakitea jendeak zér esaten duen (nahiz gero datu horiek gurutzatu behar diren kin beste datu-iturri batzuk arrén finean izán ideia argiago bat burúz irakurketa reala), eta hortaz, datozen sarreretan saiatuko gara emáten zenbait xehetasun buruz inkesta telefoniko hori. [824] [>>>]

Euskadi es la segunda comunidad en compra de libros y lectura en tiempo libre (Teresa Abajo, El Correo)

Galdetzen genuen atzo ea ontzat eman genezaken hori baieztapena on Felipe Juaristi esánez ze:

Arazoa da jendeak ez duela irakurtzen, ezer. [Felipe Juaristi, Berria, 2020-2-18]

noiz eta, lau egun geroago, irakurtzen genuén ondorengoa (Teresa Abajo, El Correo, 2020-2-22):

Hortaz, Barómetro de Hábitos de Lectura y Compra de Libros horrek dio ze Euskadi eta Nafarroa dirá bigarren eta hirugarren komunitate autonomoak (lehenengoa Madrid) non gehien irakurtzen den aisian. Eta kontuan hartuta ze, ikerketa horren arabera:

En el conjunto de España, el 68,5 de los ciudadanos lee una media de once libros al año, ocho puntos más que en 2010. Si la pregunta se ciñe al tiempo libre, el porcentaje baja al 62,2%, aunque se mantiene la tendencia al alza. [Teresa Abajo, El Correo, 2020-2-22]

ez dirudi ontzat ematekoa goragoko baietapena on Felipe Juaristi zeinen arabera:

Felipe Juaristi: (...) Eta orain konturatu dira gure autoritateak irakurle gutxi dagoela euskaraz. Orain dela gutxi bilera eduki genuen hainbat eragilek Jaurlaritzako Kultura Sailekoekin, gai horri buruz. Nik nire diagnosia egin nuen. Arazoa da jendeak ez duela irakurtzen, ezer. Zergatik ez den irakurtzen, zergatik gaur egun katea hautsita dagoen, hori da kontua.

Amaia Gurrutxaga: Eta irakurtzen den gutxia erdaraz irakurtzen dela batez ere.

Felipe Juaristi: Bai, baina hemen bakoitzak bere gremioaren defentsa egiten du. (...) [Berria, 2020-2-18]

Ez, ez dirudi inondik inora ontzat ematekoa diagnosi hori ezen ez dela ezer ere irakurtzen. [823] [>>>]

Felipe Juaristi: "Arazoa da jendeak ez duela irakurtzen, ezer."

Duela egun batzuk Felipe Juaristi idazleak, erantzunez ki galderak on Amaia Gurrutxaga, zioen ondorengoa burúz irakurketa (Berria, 2020-2-18):

Felipe Juaristi: (...) Eta orain konturatu dira gure autoritateak irakurle gutxi dagoela euskaraz. Orain dela gutxi bilera eduki genuen hainbat eragilek Jaurlaritzako Kultura Sailekoekin, gai horri buruz. Nik nire diagnosia egin nuen. Arazoa da jendeak ez duela irakurtzen, ezer. Zergatik ez den irakurtzen, zergatik gaur egun katea hautsita dagoen, hori da kontua.

Amaia Gurrutxaga: Eta irakurtzen den gutxia erdaraz irakurtzen dela batez ere.

Felipe Juaristi: Bai, baina hemen bakoitzak bere gremioaren defentsa egiten du. (...) [Berria, 2020-2-18]

Bádirudi ze, Felipe Juaristi idazlearen diagnosian, euskaraz ez dela irakurtzen zeren orokorrean ez den irakurtzen ezer (ez euskaraz, ez gaztelaniaz, ez frantsesez,...). Baina, ¿ontzat eman ahal dugu baieztapen hori? Esan nahi baita, Euskal Herrian, orokorrean, ez dela ezer irakurtzen? Saiatuko gara erantzuten an hurrengo sarrera. [822] [>>>]

azentu zintzilikatzailea vs azentu progresibo hutsa

Atzoko sarreran galdetzen zuén Erramun Gerrikagoitia-k:

Zer da acentu acutu zintzilicatzailea eta simplequi indicatzailea?

Hemen mintzatu behar gara burúz "estruktura intonatiboa", edo nóla esaldia, zein dén azken finean unitate intentzional, expresibo, eta (hortaz) intonatibo nagusia (berdin nola ere sintaktiko edo informatiboa: ikus adibidez "Esaldi bakoitzak bere intentzioa" eta "Intentzio bakoitzak beharko luke bere esaldia") deskonposatu ahal den an azpiunitate intentzional, expresibo eta intonatibo txikiagoak, zeinen mugak ez diren beti hain argiak.

Diskursoa azpiunitate intonatibotan deskonposatzean, elementu objetibo bat dirá pausak, esan nahi baitá eten fonikoak, isiluneak, zein, esan bezala, gertatzen dirén arten esaldiak, baina zein orobat gerta daitezkén barnen esaldiak: artén perpausak, artén sintagmak, artén hitzak edota are artén silabak ere, hala nola noiz esaten den:

Hau dá... sas / ki / ba / loi / a

non "saskibalioa" hitza zatitu egin da an 5 azpiunitate foniko, banatuak ga isilunetxoak zeinen helburua den justuki expresiboa. Hitz hiperenfatizatu horren aurrean ere, agertuko litzake beste pausa bat artén "dá" eta "sas", justuki lehenago zein hási erakustaldi expresiboa ("sas / ki / ba / loi / a"). Halako kasuetan, "dá" horren ostean (pausa baino lehen) tipikoki erabiliko litzaké goranzko intonazio bat, hor goian zintzilik bezala geldituko litzakena, zek nahiko luke irágarri intentzioá on segitu esaldia, saiatuz mantentzen atentzioá on entzulea afin ederki jaso dezan informazio rhematikoagoa eta, finean, azken kolpe expresiboa non hiztunak nahi izanen duén biribildu bere mezua ("sas / ki / ba / loi / a"). Nolabait, intonazio hori esaten ari da: jarraitukó.

Gure azentu progresiboa, ordea, ez da zértan izan zintzilikatailea, nola genioen an gure sarrera titulatzen "Horrá  azentu intonatibo zintzilikatzailea on Juan Garzia":

Eta ez da oso desberdina gure azentua an "gabé...", nahiz gureak soilik nahi zuén apuntatu aurrera, gidatuz gure atentzioa eta intonazioa ki ondorengo hitzak, ez duelarik derrigor eskatzen zintzilikaziorik. Finean, gauza da ze gureak ez du deskribatu nahi nolako intonazioa egiten den: nolabait esan, gurea litzaké orokorragoa, norabide-seinale hutsa.

Azentu progresibo hori dá ondo lagungarria an transizioa tikan sintaxi buruazken hutsa aldé sintaxi desdoblatua (hala nola an sintaxi desdoblatua bera: SOVO), afin lagundu interpretatzén, lehenengo kolpean, lehenengo begiratuan, zéin den norabidea on diskursoa. [Balbula, 2019]

Beraz, azentu zintzilakatzaileak eskatuko luké zintzilikazioa, bitárten azentu progresiboak ez luke eskatuko zintzilikaziorik (nahiz ametitu zintzilikazioa), baizik soilik indikatukó norantza begiratu.

Hau dá saskibaloia.

zein, nahi izanez gero, eman litekén inolako pausarik gabe, inolako etenik gabe, inolako zintzilikaziorik gabe, baina argi utziz ze parte rhematikoena dá justuki "saskibaloia". [741] [>>>]

Hala komek nola koma garaiek gehiago sugeritzen duté pausa ezenez jarraitutasun fluitua

Atzo azpimarratzen genuen nóla helburu diferenteek eskatu ohi dituzté soluziobide diferenteak ere, eta nóla gaur egungo puntuazioak ez luken bilatu behar sinpleki leuntzea zurruntasun buruazkena (horretarako zatítuz diskursoa an adreilu ez-horregatik gutxiago buruazkenak), baizik, kontrara, saiatu beharko litzakela bidératzen fluitate burulehena, argiki markátuz aurrerabideak nondik irakurketa ibil dadin seguru eta gustoso.

Zentzu horretan, iruditzen zaigu ze hala komek nola koma garaiek gehiago sugeritzen duté pausa ezenez jarraitutasun fluitua, eta, esan dugunez, ez da hori gure helburua. Hortaz, ez bata ez bestea ez lirake biderik egokienak afin provókatu irakurketa fluitu-gozotsuena, are gutxiago noiz existitzen den puntuazio bat gutxio agresiboa eta gutxio zatitzailea nola den azentua, zein den mekanismo ondo gardenagoa, ondo erabilgarriagoa, ondo orokorragoa, ondo erosoagoa, ondo fluituagoa, eta ondo egokiagoa.

Gure helburutarako, bereziki interesgarria litzaké azentu akutua, zeintaz mintzo ginen an sarrera titúlatzen "Azentu (diakritiko intonatibo akutu) progresiboa":

Izan ere, gure azentu akutu ez-derrigor-hain-zintzilikatzaile horrek ez du exigitzen bere ostean galdegai bat, ezpada ze soilik markatzen du etorrerá on osagai rhematikoagoak, seinalatuz horrela norántza zuzendu behar den atentzio informatiboa (eta horrekin lotutako guztia).

Gure azentu akutuak, gainera, kokatu ahalko dira gáin edozein aditz, preposizio, konjuntzio edo bestelakorik zeintan nahi dugún zuzendu atentzio rhematiko-informatiboa aldé ondorengo elementuak. Zentzu horretan deitu ahal dirá azentu progresiboak, zeren markatu nahi dute norántza progresatzen den informazioa. [Balbula, 2019]

Nolabait esan, azentu akutua litzaké azentu progresiboa, nola genioen an sarrera titúlatzen "Konpatibleak dira azentu burulehenak (akutuak) eta azentu buruazkenak (graveak)":

Gauza da ze azentu akutuak, "progresiboak" deitu ditugunak, tipikoki kokatuko lirake gain buru sintaktiko bat afin bideratu atentzioa ki ondorengo osagarriak, esan nahi baita ze pasako ginake tikan buru sintaktikoak ki euren osagarriak, nola dagokion ki ordena burulehen-progresiboa.

Azentu graveak, berriz, kokatuko lirake an aditz subordinatu erlatiboak afin bideratu atentzioa ki ondorengo buru sintaktikoa, izen bat (justuki referente erlatiboa), zeinen osagarri sintaktikoa izanen dén hain justu irakurri berriko perpaus erlatiboa bera. Esan nahi baita ze, kasu horretan, alderantzizko bidea egingo genuke, pasatuz tikan (perpaus erlatibo) osagarria ki bere buru referente sintaktikoa, nola dagokion ki ordena buruazken-regresiboa.

Eta konpatibleak dira bi azentu horiek, gravea eta akutua, buruazkena eta burulehena, hain konpatibleak nola perpaus erlatibo buruazkenak eta burulehenak, hain konpatibleak, finean, nola sintaxi buruazkena eta sintaxi burulehena. [Balbula, 2019]

Azentu akutu ez-derrigor zintzilikatzaileak, baizik sinpleki indikatzaileak (indikatzen dute norabide bululehena eta, hortaz, intonazio-molde burulehena, zein ez den izan behar derrigor zintzilikatzailea). [740] [>>>]

Burúz azentuak euskaraz

Axular-ek idatzi zuén ondoko esladia an bere "Guero" (1643):

Lehenbicico athea eta portale principala, da beguietaco vista. Visus. [Axular, XLI]

zein orobat idatzi litekén erabilíz azentu bat gain aditza:

Lehenbicico athea eta portale principala dá beguietaco vista. Visus.

hala eginez irakurketa akaso fluituagoa.

Azentuak aspalditik erabili dira euskaraz (ikus adibidez Leizarraga), eta gaur egun ere izan daitezké ondo erabilgarriak afin desánbiguatu edo sinpleki lagúndu deskodifikatzen textua arinago. [738] [>>>]