Diskursoa arintzeko bide guztiz nagusia dirá estruktura burulehenak

Sarrera honetan genuen argudiatzen nóla hitz luzeak izaten dirén bereziki oztopagarriak an sintaxi buruazkenak, non estuasun sintaktikoek ez duten ondo ametitzen silaba-kopuru handiak aurrén euren gako sintaktiko-interpretatiboak, zein, izanki postpositiboak, aurkituko dirén justuki an bukaerá on multzo sintetiko potentzialki luzeak (zein praktikan ezin izanen diren izan luzeak, baizik ondo laburrak).

Justuki horregatik, estruktura burulehenak izanen dirá erreminta guztiz eraginkorrena afin, apárte irekí eta potentziatu diskursoa, erlaja daitezén estuasun sintaktiko pospositibo horiek eta, horrela, jaitsi dadín presioa on hitz luzeak gain praktika diskursiboa:

afin [... ... ...] egin dezagun → afin egin [... ... ...]

Bestalde, eta osagarriki, ondo egonen da erabil dadín edozein aukera ki laburtu luzera e-bloke sintetikoak, ahal delarik erabilíz hitz laburragoak, laburtuak edo kontraituak. Hortaz:

• Laburragoa dá "radiografia" respektu "erradiografia".
• Laburtutako hitza dá "zine" respektu "zinematografo". 
• Kontrakzio bat dá "abagune" respektu "abadagune", edo "abaune" respektu "abagune".

Orotariko Euskal Hiztegian aurkitu ahal dugú katalogo ederra e-forma lexikal kontraituak, nondik laburrenak beharko lirake baloratu.

Gainera, hizketan, saiatu beharko ginaké fonetikoki errazten gure jarioa, ez soilik hizketa kasualean, baizik formalean ere (hor beste neurri batean, baina hor ere bai, salbuespenak salbuespen), erabiliz "ohiko" kontrazio eta errazpideak, zein datozen ki koipeztatu diskursoa (adibidez, arinduz ohiko "g", "r" edo "d" intervokalikoak). Eta, halako zenbait kontrazio edo errazpide ere idatzira pasa litezke:

daitekeen → daiteken

Edonola ere, ez gaitezen ahaztu ze diskursoa arintzeko bide guztiz nagusia dirá estruktura burulehenak. [378] [>>>]

Elementu kimikoa, báda "radioa"

Post honetan azaltzen genuén komenientzia funtzional eta filologikoa e-erabiltzea "radiografia" hitza ordezta Euskaltzaindiak jasotako "erradiografia".

Baina, horretaz aparte, gauza da ze Euskaltzaindia-ren hiztegian bertan, non "radiografia" hitzari ukatu egiten zaión labela e-estandarra, jaso da "radio" hitza afin izendatu elementu kimikoá nondik datozén "radiografiak". Izan ere, hiztegiak bádakar "erradio" forma ere baina beste adieratan, ez adiera kimikoan.

Eta, izanki "radiografia" edo "radiazio" edota "radiodiagnostiko" halako hitz konposatu-derivatuak zeinen osaeran dén justuki "radio" izeneko metal hori, dirudi aski logikoa onar daitezén "radio"-konposatuak ere, besteak beste. [377] [>>>]

Hitz laburrak edota laburtuak: bereziki beharrezkoagoak an sintaxi buruazkena

Dio Gilenek hemen gáin komenientzia e-sustatu hitz laburtuak:

Ahantzi gabe, aipatu dituzun arrazoi berengatik, hitz laburtuak sustatzeko egokiera, zeinak kasu honetan eman baitezake, adibidez, "radio" (frantsesez erabilia; baina ez espainolez, eta hor dago koxka!).

Eta arrazoi du Gilen-ek noiz dioen ze argumentu funtzional berbera zek balio du afinda lehenetsi "radiografia" respektu "erradiografia", dú orobat balio ki lehenetsi "radio" aldaera laburtua (ti frantsesa) respektu "radiografia", zeinen 5 silabak ez diren batere gutxi an kontextu buruazken bat non, jarraian, gehitu beharko dirén kasu-markak, bestelako atzizkiak edota bestelako osagarriak ere, osatuz bloke sintetikoak zeinentzako jada 7 silabako luzerak hasiko lirakén izaten gehiegi.

Gauza da ze, orohar, dikursoaren haria hasiko litzakén korapilatzen noiz prozásatu behra dirén diskurso-bloke sintetikoak zein diren handiago ze 7-8 silaba (zeinen gako sintaktiko-interpretatiboak ezagutuko diren soilki an bloke-bukaera, eta zein ez gutxitan joanen dirén ilaran). Esan nahi baita ze hitz bat zek horrek berak ditú 5, 6 edo, zer esanik ez, 7 silaba, izanen litzake hasieratik bertatik ondo oztopagarri (an ordena buruazkena)

Esan nahi baita ze halako hitz luzeak daudé oso bereziki penalizatuak an sintaximolde buruazkenak, non estuasun sintaktikoek dutén oso bereziki eskertzen, premiatzen, eta ia agintzen eta exigitzen ze erabil daitezén ahalik-eta hitz laburrenak, ahalik-eta hitz laburtuenak.

Eta horregatik, sintaxi buruazkenetan oso bereziki, hitzak aukeratzeko irizpide inportante bat izan beharko dá euren luze-laburra, landuz forma laburragoak, bilatuz aldaera sinpleenak, onartuz kontrazio egokiak, hala mintzo landuan nola idatzi landuan ere, zeinen ostean etor litezkén forma estandar laburragoak. [376] [>>>]

"erradiografia" vs "radiografia"

Aurreko sarreran genuen nabarmentzen nóla baztertzeá "numero" hitza dén galera kultural bat zein nekez justifikatu ahal den (jakina, "zenbaki" hitza ere hor legoke erabilgarri). Ikustagun, orain, kasuá on beste hitz bat: "radiografia", zein, agertzen delarik an Orotarikoa, ez den agertzen an Euskaltzaindikoa, non bai dugun "erradiografia," zein ez den agertzen an Orotarikoa.

Horrela, jatorrizko hitz konposatu luze bati ("radiografia" 5 silaba) gaineratu diogú beste silaba bat, zeini gehitu behar zaizkión kasu-markak edo, akaso, beste atzizki potentzialki metagarri batzuk, halatan ze multzo osoa batzuetan gertatuko litzaké aski inpraktikablea.

Nire ustez, aukera funtzionalago batek onartu beharko lituzké hala "erradiografia" (hala nahi bada) nola "radiografia" (duda gabe) afin erabiltzaileek aise erabaki ahal dezaten momentu bakoitzean zéin erabili. [375] [>>>]

Zergátik pobretu kulturalki edota funtzionalki euskararen lexikoa eta sintaxia?

Azpimarratzen du hemen Erramun Gerrikagoitiak ze, baztertutako rekurso sintaktikoak mordoa badira, baztertutako rekurso lexikoak myriadea direla, eta berak jarritako adibideen artean daukagú numero hitza, zein, egonik ere an Orotariko Euskal Hiztegia, berdin nola dagoen ere bere kidé zenbaki, ez den lehenengoa agertzen an Hiztegia e-Euskaltzaindia, non soilik dugun bigarrena.

Eta gauza da ze, euskararen garapen lexiko eta sintaktikoan, hasteko, onartu beharko lirake hitz eta estruktura sintaktiko guziák zein diren jasotzen an Orotariko Euskal Hiztegia, zein den euskararen referentzia lexiko eta sintaktiko nagusia; esan nahi baita, onartu beharko lirake hala zenbaki nola numero. Ondo da Euskaltzaindia-k balora ditzala kuestio formalak burúz hitzak eta estrukturak, baina ez dirudi oso egokia bazter ditzala hitzak edo estrukturak eurak, eta are gutxiago hitz internazionalak nola numero edo estruktura burulehenak nola afin....

Zergátik pobretu kulturalki edota funtzionalki euskararen lexikoa eta sintaxia? [374] [>>>]

Egun ere burua atera ezinik

Dio Erramun Gerrikagoitiak hemen:

Salatzen du hor Eider Rodriguez-ec implicituqui edo explicituqui edo bietara ostracismoa e hitz hori particularqui orain hemen. Ba dira baina hitz edo ostracismo guehiago, ascoz guehiago.

Bai, dudarik gabe. Oraintsu arte existitu da giro sintaktiko bat ondo gaiztotua, non estruktura burulehen sinpleen eta usuenak ere, nola datekén erabilera e-galdegai posverbalak, izan diren xeheki zuzenduak eta, hortaz, derrigor ordezkatuak kin estruktura buruazken ustez ortodoxoagoak, nola gertatzen baitzen an publikazioak e-Euskal Herriko Unibertsitatea.

Giro sintaktiko (linguistiko) gaizto bezain hertsi horren poderioz, dozenaka konta daitezke estruktura burulehenak zein, agertzen zirelarik non-nahi an izkribu zaharrak, izan dirén kondenatuak ki ostrazismoa, hasieran agerianago edo explizitukiago (hor Seber Altube-ren "Erderismos" dá referentziá, ondo ezaguna), eta gero ezkutukiago edo inplizitukiago (adibidez, Seber Altube-ren beraren beste referentzia eta erabilera aintzindari bezain ikoniko batzuk ahazturik utzita), zenbaitetan zuzenean ekinez aurká baliabide jada ondo instalatuak an euskal tradizio idatzia (galdegai posverbalak kasu), bestetan zeharka moztuz hegoak ki edozein erabilera sintaktiko zein etor litekén ki sendotu eta garatu tendentzia garatzaile zaharrak (demagun erabiliz, "noiz... + infinitiboa" denboral bat edota "afin... + infinitiboa" final bat), eta, ez gutxitan, esku (eta mingain) batez goréstuz idazle klasikoen joera sintaktikoak baina beste esku (eta beste mingain) batez zapúztuz edozein saio zein, erarik ñimiñoenean ere, etor liteken ki praktikatu, naturaltasun apur batez, baliabide eta mekanismo zahar horiek, zein, ez dezagun ahantzi, dirén euskararenak (hor bereziki azpimarratzekoa iruditzen zaigú a-ariketa jarraitu bezain influientea e-Juan Garzia respektu adibidez eta preseski galdegai posverbalak, edo respektu erlatibo anaforiko murriztaileak, edo...).

Halatan, gaur da eguna non baliabide burulehenek jarraitzen baitute burua atera ezinik. Edonola ere, zoriondu behar gara zeren azken aldion, eta eskerrak ki liburuak nola horiek e-Amuriza, Altonaga eta Sarasola ondo influienteak hauek ere,  nabari da beste giro bat, zabalagoa, oxigenatuagoa, non hasi gaitezke pentsatzen ze egin ahal dira epe aski laburrean ere aurrerapausu handiak. [373] [>>>]

Eider Rodriguez: "Esan nahi dut neuri ["zein" partikula] ez didatela eskolan irakatsi,..."

Zioén Eider Rodriguez-ek an deklarazio batzuk ki Felix Ibargutxi kazetaria (2015):

«Ez dut Altonagaren liburua oraindik irakurri, baina Xabier Amurizaren tesiak interesgarri askoak iruditzen zaizkit, batez ere pragmatismoaren ikuspegitik, eta euskal hiztunok ez gara superheroiak, eta ez dugu izan nahi. Iruditzen zait bai Altonagak eta bai Amurizak a priori epikarik gabeko hizkuntza baten aldeko apustua egiten dutela; gero norberak egin dezala nahi duena hizkuntza horrekin. Alde horretatik, 'zein' partikulak nire aldeko botoa dauka; non, noiz eta nola erabili da gakoa. Nik neuk duela ez hainbeste deskubritu nuen partikula hau (hamar bat urte?). Esan nahi dut neuri ez didatela eskolan irakatsi, ... [Eider Rodriguez an deklarazio batzuk ki Felix Ibargutxi, 2015]

Oso argigarria. [372] [>>>]

Akaso nahikoa izan liteké ukitu fonetiko genitibo bat aurrén osagarri genitiboa

Dio Erramun Gerrikagoitiak an hemengo komentario bat::

Orduan

Emilianoren ama

litzateque

ama e-Emiliano.

Phoneticoqui ez daquit corritzen duen asqui ongui claru, esateraco entzunic radiotic.

Akaso nahikoa izan liteké ukitu fonetiko genitibo hori aurrén osagarri genitiboa afin interpreta ledin osagarri horren zentzu genitiboa. Edo akaso izan liteké interesgarria an modu konplementarioa respektu "on" ("o" + "-n" = "on" adverbio zaharra) genitibo akaso orokorra ("-on" postpositiboa báda genitiboa ere). Praktikak esanén. [371] [>>>]

"-e" dá marka genitibo zaharra (akaso fosildua an "en-e"), zeinen kontraparte naturala dén "e-" (hau ere, akaso fosildua an "e-ne")

Hizkuntzen ibilbidean, askotan, erabilera sintaktiko zaharragoak gelditzen dirá fosilduak an morfosintaxia on zenbait hitz edo esapide zein, izanki erlatiboki laburrak eta maiz erabiliak, ez diren hain errazki aldatzen.

Hala gertatu zen kin "-ai" inesibo indoeuropar zaharra, zein denbora batez geldituko baitzen fosildua an esapide latinoá "Romae = in Roma", nola aipatzen genuen hemen; eta antzekoa gertatu da kin "-cum" soziatibo latino postpositiboa, zein aurkitzen dén fosildua an estruktura morfologikoa on gaztelaniazko esapideá "contigo", zein, ezaguna denez, datorren ti esapide zaharragoá "ticum", non soziatiboa bikoiztu baita pre eta postpositiboki.

Antzera ere gerta zitekén kin "-e" marka genitibo zaharra, nondik sortuko zén "-en" modernoagoa. Ikus, puntu horretaz, zer dioten Miren Azkaratek eta Patxi Altunak an euren "Euskal morfologiaren historia" (2001:95):

Atzizki honek dituen bi formen artean, -(r)e eta -(r)en, Mitxelenak ez du zalantzarik -(r)e dela forma zaharra,...

Etxeparegan (1545) aurki dezakegu oraindik -(r)e zaharraren aztarna:

Mossen Bernat Echaparere cantuya

[Azkarate-Altuna, 2001:95]

Hortaz, "-e" dá marka zaharra on genitibo postpositiboa, zeini gerora gehituko zitzaion "-n" itxuran inesiboa, emanez "-en", akaso afin eman preseski gorputz fonetiko handiagoa ki "-e" marka genitiboa. Baina, nolabait esan, ideia genitiboa bázen justuki an "-e" marka, zeinen kontraparte prepositibo naturala dén "e-" partikula, zein izan zitekén prepositibo genitiboa, eta zein ager litekén an "e-ne" ondo zaharra ere (akaso hor ere bikoiztuta, "ene", berdin nola an "contigo"), eta zein izango litzakén (partikula genitibo prepositibo hori) euskararen beste harribitxi bat, noizbait landu beharrekoa. [370] [>>>]

"e(-)" partikula: euskararen aukera genitibo prepositibo bat

Dio Erramun Gerrikagoitiak an aurreko sarrerako komentario batean:

Arras importantea da topatzea particula egoqui eta funcional bat tzat genitivo casuac. Orain zuc Jesus darabilzu hortaraco "e" particulá, esateraco adierazteco

Iruineco Sanferminac

ordez ahal litzatequela erabili (nahi luenac)

Sanferminac e Iruinea.

Commentatu du ere Josu Lavinec baina ethorri izan zait niri ere burura eze hori "e" hori da lar sobera laburra, auqueran laburreguia. Eta beguiratuz efectivitateari pensatzen dut sortu ahal litzatequela hybrico bat, "ne". Honec ne-c corrituco luque niretzat hobe ze e soilac, bai entzuteracoan radioan edo nonnhai eta berdin visualqui ikusteracoan textualqui. Nic ere sentitzen dut naturalago "ne" ezi "e".

Halan goico exemplua gueratzen litzateque honela

Iruineco Sanferminac

nola

Sanferminac ne Iruinea.

Mezu betheagoa auditivoqui eta ere visualqui.

Gauza da ze, nola genioen hemen, "e-" partikula genitibo prepositiboak báditu zenbait ontasun, zeinen artean daudén bere gardentasun derivatiboa, bere existentzia previoa an euskal morfologia, akaso an erabilera genitiboa ere, eta baita bere arintasun fonetikoa, zein, printzipioz, gehiago dén abantaila ezez arazo, nahiz arazo ere bihurtu ahal den. 

Behar da praktika gehiago, baina, edonola ere, egia da ze aipatutako arintasun hori dá arrazoia zergátik nahiago izaten dudan apoiatu  "e-" partikula prepositibo garden hori gáin bere ondorengo osagarri genitiboa arartez gidoi bat, harekin fonetikoki bat-eginez ("Sanferminak e-Iruinea").

Hortaz, ni ere aritu naiz behin baino gehiagotan gogoetatzen nóla indartu fonetikoki oinarri genitibo garden hori, pixkat bada ere (arina izaten jarraitu behar baitu), eta hortxe sar litezke "ne" partikula edota "on..." edo "en..." partikulak ere, zein, finean, ez diren baizik "o" eta "e" eurak baina fonetikoki gorpuztuagorik kin "n" tipikoki genitiboa. Praktikak esanen. [369] [>>>]

"e-ne" = "ni-(r)e"

Aurreko sarreran aipatu dugú euskararen baliabide prepositibo bat, "ki", zeinen aplikazio-esparrua ondo zabaldu liteke ki eman datiboak, adlatiboak, destinatiboak eta finalak ere. Oraingoan, hona ekarri nahi dugu euskararen beste baliabide prepositibo bat, "e-", zein, formalki bederen, den kontrapartea on genitibo postpositibo zaharra, "-e", eta zein dén oso aukera naturala ki eman genitibo prepositiboak progresiboki, kateatuak ere.

Ikus ondorengo sarrerak non komnetatzen baitira ontasunák e-baliabide genitibo hori:

• "e" genitiboa: gardenki azaleratua, arina eta aise erabilgarria
• Justuki horrexegatik... ("e-" versus "on")
• Gilen: [inglesezko] "e-" aurrizkiak erabide artifiziala badu ere, azken urteetan naturalizatu da...

Idatzi liteke:

• isolaturik (gidorik gabe), 

• eman liteke gidoi batez loturik ki bere osagarri genitiboa, 

• eta baita eman liteke prefijatua ere, hala nahiko balitz. 

Kontua da ze baliabide horrek eskaintzen digú aukera genitibo burulehen erosoa, printzipioz funtzionala (gehiago landu behar da), eta oinarritua an baliabide prepositibo zahar bat zeinen esangura posibleen artean aurki litekén esangura genitiboa ere:

• "e-ne" = "ni-(r)e"

Edonola ere, eta genioenez, "-e" postpositiboaren kide naturala da. [368] [>>>]

Euskaran da "ki" prepositiboa

Aurreko sarreran ikusi dugu zéin den diferentzia artén hizkuntza fusionalak, non kasu-markak dirén fusionatzen ki izenak an modu aski irregular eta nekez isolagarria, eta hizkuntza aglutinatzaileak, non kasu-markak itsasten diren an modu regular ondo analizagarria.

Euskara aglutinatzailea delarik, ez dateke hain zaila aurkitzeá arrastoak ti morfema interesgarriak, nola dén adibidez "ki" morfema, zein den bereziki interesgarria zeren dén prepositiboa. Ikus ondoko sarrerak non aipatzen den "ki" prepositiboa:

• Espekulatzen burúz euskara zaharra
• Bi morfema datibo prepositibo: "-ki" eta "-ts"
• Nola sinplifikatu aditza, aldiberean birsortuz baliabide prepositibo zahar bat
• Eta ez da dudarik eze asmatu zuten 

"ki" morfemak, aditz-forma erabilienetan, dú erakusten tendentzia ki fusionatu kin ondoko morfemak, eta halatan transformatu an "i" soila, zein litzakén datiboaren kasu-marka nagusia:

zaizu = za(k)izu

Eta gauza da ze hor daukagu, garden, "ki"  prepositiboa, zeinen marka nagusia, "i", dá justuki berbera zein den aurkitzen an bere kide pospositiboa "-i". Nolabait esan, "ki" dá kontraparte prepositibo naturala on posposizioá "-i" (edo naturalena bederen). Eta, euskaran da. [367] [>>>]

"Deklinabidea" versus "kasu-markak"

Erramun Gerrikagoitiak, bere hemengo komentarioan, dio:

Halan "declinatu" hitza zein dathorren grecotic nahi du esan "clinatzen" edo declinatzen edo okertzen dela hitza, inclinatzen. Declinatu, inclinatu. Ezen hitza okertzen edo cambiatzen dela tik original propioa, halan hitza bada latines lupus dela okertzen edo declinatzen, makurtzen ti lupi.

Baina harturic euscaraz itsaso hitza dugu ikusten ze guc declinatzen dugunean hitza (itsaso) ez dela cambiatzen, makurtzen edo inclinatzen edo declinatzen ezen bethi da itsaso plus particula adjuntuac guc orain deitu ohi ditugunac declinationeac edo declinationeco casuac.

Bai, etimologikoki zehatzago izanen litzaké erabiltzea deklinatibo edo flexibo terminoak noiz ari garen referitzen ki hizkuntza nagusiki fusionalak, non, Erramunek dioenez, hitza dá cambiatzen, makurtzen, inclinatzen edota, bestela esanda, modifikatzen, flexionatzen, bihurritzen, deformatzen, usually shortening the word or providing easier pronunciation (Wikipedia), bitartean-ze, bide beretik, etimologikoki hobe litzaké reservatzea aglutinatibo terminoa ki hizkuntza nagusiki aglutinatiboak, non, hala hitza bera nola hitzari erantsitako morfemak ere ez diren aldatzen, baizik soilik elkarri itsasten: all of these morphemes (including stems and affixes) remain, in every aspect, unchanged after their unions (Wikipedia):

An agglutinative language is a type of synthetic language with morphology that primarily uses agglutination. Words may contain different morphemes to determine their meanings, but all of these morphemes (including stems and affixes) remain, in every aspect, unchanged after their unions. This results in generally more easily deducible word meanings if compared to fusional languages, which allow modifications in either or both the phonetics or spelling of one or more morphemes within a word, usually shortening the word or providing easier pronunciation. Agglutinative languages have generally one grammatical category per affix while fusional languages have multiple. The term was introduced by Wilhelm von Humboldt to classify languages from a morphological point of view. It is derived from the Latin agglutinare, which means "to glue together".

Non-agglutinative synthetic languages are fusional languages; morphologically, they combine affixes by "squeezing" them together, drastically changing them in the process, and joining several meanings in a single affix (for example, in the Spanish word comí "I ate", the suffix -í carries the meanings of first person, singular number, past tense, perfective aspect, indicative mood, active voice.).

[...] The agglutinative and fusional languages are two ends of a continuum, with various languages falling more toward one or the other end. [Wikipedia]

Hortaz, eta euskara izankí nagusiki aglutinatiboa (báda bere sintaxian fusio-gradu bat ere, adibidez an hitzak zein bukatzen dirén an "-a", non: "a+e=e"), etimologikoki egokiagoa litzaké deitzea sinpleki kasu-marka eta kasu-marken paradigma ki lehengo deklinazioa eta deklinabidea (nola Euskaltzaindiak ere egiten baitu). Ikus nóla azaltzen duen Euskaltziandiak zér den deklinabidea, eta zér diren hizkuntza malgukariak (flexiboak) eta hizkuntza eranskariak (aglutinatiboak)

Deklinabidea zer den

Perpausen osagaien artean izen sintagmak aurkitzen dira, perpausaren egitura aurkeztu denean seinalaztatu dugun bezala. Izen sintagma hauek gramatika edo leku-denborazko funtzioak adierazten dituzte, horretarako halako kasu-marka batzuk edo, hartuz. Izenak, izenordeak edo adjetiboak (komunztaduragatik, hizkuntza batzutan) har dezakeen kasu-marken multzo hori deklinabidea deitzen dugu. Hau dela eta, deklinabidea da, hain zuzen ere, izen, izenorde edo -izatekotan- adjetiboek hartzen duten kasu-marken paradigma.

Bestaldetik, jokabidea erabiliko dugu aditzak di tuen aldaki desberdinetako paradigma seinalatzeko. Jakina denez, aldaki hauek pertsona, numeroa eta bestelako kategoria batzutan oinarritzen dira. [Euskal Gramatika. Lehen urratsak. I, Euskaltzaindia, 211 or.]

Hizkuntza malgukariak eta hizkuntza eranskariak

Hizkuntza klasikoak, neurri batean, hizkuntza malgukariak dira, hau da, hondarkian ematen zaizkigun adierazkien morfemak baturik daude, osatzen dituzten elementuak elkarren artean bereizteko biderik ez dugula. Beste hizkuntza batzutan, eta euskera ere hor tartean, elementu horiek errazago bereizten dira analisi egoki bat dela medio. Hizkuntza hauek aglutinatzaile edo eranskariak deitzen ditugu, hiztegiko hitzari erasten baitizkiote funtzioetarako behar diren elementuak banan banan. Euskaraz morfema guzti horiek hondarkian bi1tzen dira, kasuaren atzizkia ere bamean dagoela. Atzizki hau kasu-marka deitzen dugu. [Euskal Gramatika. Lehen urratsak. I, Euskaltzaindia, 213 or.]

Bai, teknikoki egokiagoa da Euskaltzaindiaren beraren kasu-marka edo kasu-atzizkia ezenezta deklinazio, deklinabide edota atzizki deklinatiboa. [366] [>>>]

Zénbat eta pospositiboki sintetikoagoa izan elementu sintaktiko bat, hainbat zailagoa bere dislokazio prepositiboa, logikoki

Berriki (herenegungo sarreran) aipatu dugu "dislokazio" terminoa afin azaldu evoluzio sintaktikoa zeintan "in" adverbioa hasiko zen lótzen estukiago kin izenak, hala pre nola postpositiboki, eta kin aditza, prepositiboki:

Una frase como speluncam in currunt significaba “corren adentro, a la cueva”, con el tiempo, sin embargo, se produjo una dislocación relacionándose el adverbio in ya con el verbo, con lo cual surgió el compuesto incurro, ya con el sustantivo del cual se convirtió en un determinante, asumiendo, pues, el papel de posposición (speluncam in) o, y es el caso más frecuente en latín, de preposición (in speluncam). Así, pues, una misma partícula podía usarse como adverbio, preverbio y preposición [M. Bassols de Climent, "Sintaxis Latina", 1992:144-145]

Gauza da ze adverbioak, hitz aski independenteak izanik, aski aise mugitu edo dislokatu ahal dira ki posizio ezohikoak afin bukátu bilakatzen adibidez preposizio. Antzera ere, beste maila batean, aditz-osagarriak hasi ahal dira dislokatzen ki posizio posverbalak eta bukatu sortzen VO ordenamendu sintaktikoa:

• F1 -> dislokatua -> F2, baina nekez alderantziz 

• ...there isn't a simple mechanism which favors that change (OV->VO) ... [Jon Aske]

• SVO: estrategia ahaltsu baten gramatikalizazioa

Beraz, modu ezberdinetako dislokazioak ager daitezke an hasierá on evoluzio sintaktiko ezberdinak eta oso interesgarriak. Baina, gauza da ze lehenengo urrats hori (dislokazioa) ez da izanen erraza noiz behar den dislokatu elementu bat zein dagoen, nolabait esan, fusionatua ki beste zerbait, nola gertatzen den kin atzizki deklinatiboak (eta, zenbat eta fusionatuago, zailagoa dislokazioa).

Latinean, adibidez, bádira arrastoak on inesibo pospositibo indoeuroparra ("-ai") zein existitu baitzén lehenago ze orokortu zedin "in" preposizio inesiboa:

La partícula “...-ae” del genitivo latino originalmente fue “...-ai”, es decir el antigüo locativo I. “Rey de Roma” expresado por “Rex romae”, significa en realidad “Rey en Roma”. [Azkue, R.M. Diccionario Vasco-Español-Francés]

Izan ere, aurreneko latinean aurkitu ahal da "...–ae" atzizki lokatiboa, nahiz izan fosildua an osagarri oso motz eta errepikatuak nola Romae.

Gauza da ze preposizio inesibo berria ez zen etorriko ti dislokazioa on "-ai" atzizki inesiboa. Ez. Hizkuntza indoeuroparrak hor egokituko zuén beste material bat, beste partikula bat independenteagoa, hain justu "in" adverbioa, afin garátu bere preposizio inesibo ezaguna, bitartean-ze "...–ae" lokatiboak jarraituko zuen azpi erabilera fosilduak harik-eta, finean, deságertu.

Izan ere, zenbat eta postpositiboki sintetikoagoa izán elementu sintaktiko bat, hainbat zailagoa bere dislokazio prepositiboa, logikoki. [365] [>>>]

Erroteta: "... Nork uka liro hori?"

Xabier Erroteta-k dio noiz erántzun ki nire aurreko arrapostu bat (ikus hemen eta baita adibidez hemen ere):

Orobat diozu: “Baina, behin jakinda zer den, ez da dudarik eze "an" partikula izanen litzateke ikaragarri ona ki euskal diskursoa. Antzera nola "gain", "aurka", "alde", "arten", "zein", "zeren"...”. Eta bai! Hots, baldin bagenitu baliabide prepositivo anitz eskura, puskaz aisago eta oparoago kurriaraziko genituzke perpausak eta diskursoa euskaraz, ez dea hala? Prefosta! Nork uka liro hori? [Xabier Erroteta]

Horrá gakoa. [364] [⇶]

Nóla sortu zen "in" preposizioa, nondik etorriko ziren "in..." edo "en...". Eta antzera ere "an..."

Jaso genuen an gure "Euskararen garabideak" (2002:58-59) ondorengo aipua non Bassols de Climent hizkuntzalari latinistak deskribatzen zuén a-mekanismoa edo prozesua nondik "in" adverbio indoeuroparra bihurtuko zén preposizio indoeuroparra aurrén pasátu ki hizkuntza germanikoak edota latinoak an forma diferenteak nola"in" edo "en" (ikus adibidez atzoko eta herenegungo sarrerak gain "an" preposizioa):

Las preposiciones son palabras invariables por medio de las cuales se determina y precisa el significado de los casos. En las lenguas en que, como la española, no existen declinaciones, las preposiciones tienen una acepción más amplia, pues se utilizan para señalar el oficio que las palabras desempeñan en la oración. Existe pues una proporción inversa entre el número de preposiciones y el de casos. Los puntos extremos aparecen representados por el indo antiguo (no existen preposiciones) y las lenguas romances (no existen casos). El latín ocupa una posición intermedia.

La lengua latina heredó del i. e. (indoeuropeo) las preposiciones ab, ante, de, ex, in, per, pro, s-ub, s-uper. Derivó de adverbios i. e. (indoeuropeos) las preposiciones post, praeter, subter, contra, y de adverbios propios prope, pone, clam e intus. Pero no sólo los adverbios, sino también formas nominales y verbales pueden, despojándose de su significado material y concreto, convertirse en preposiciones. Pertenencen a esta categoría formas como circa, causa, gratia, beneficio, trans, adversus, etc.

Según hemos ya indicado, la mayoría de las preposiciones incluso las heredadas del i. e. (indoeuropeo) derivan de adverbios. Para comprender este proceso conviene recordar que en un principio los adverbios, que con el tiempo se convirtieron en preposiciones, dependían directamente del verbo y no regían ningun caso. Una frase como speluncam in currunt significaba “corren adentro, a la cueva”, con el tiempo, sin embargo, se produjo una dislocación relacionándose el adverbio in ya con el verbo, con lo cual surgió el compuesto incurro, ya con el sustantivo del cual se convirtió en un determinante, asumiendo, pues, el papel de posposición (speluncam in) o, y es el caso más frecuente en latín, de preposición (in speluncam). Así, pues, una misma partícula podía usarse como adverbio, preverbio y preposición. En latín, sin embargo, quedan sólo tenues vestigios del uso adverbial de las preposiciones. También se restringe hasta casi desaparecer el uso libre de preverbios para modificar el verbo. En realidad sólo subsiste con fuerza el uso de estas partículas como preposiciones o posposiciones. [M. Bassols de Climent, "Sintaxis Latina", 1992:144-145]

Bistan da ze, gerora, latineko postposizioak ere preposizio bihurtuko ziren an hizkuntza romantzeak nola frantsesa edo gaztelania. Hortaz, bidea litzaké, labur bilduta, hauxe:

• speluncam in currunt → non daukagún "speluncam" kin bere kasua (dirudienez, "-m" akusatiboa), "in" adverbioa, zeinen esangura litzakén "barru"; eta "currunt" aditz jokatua, alegia "corren".
• "in currunt" edo "in speluncam" edo "speluncam in" → Hor gertatu zén halako prozesu edo mekanismo sintaktiko bat zeingatik "in" lehengo adverbio hutsa estukiago lotuko zén kin aditza ("in currunt", nondik etorriko zén "incurren") edota kin izena (prepositiboki: "in speluncam"; edo postpositiboki: "speluncam in"). 
• Gero, inglesez edo gaztelaniaz, kasua galduko da (alegia, "-m"), emanez "in..." edo "en...".

"an" preposizioaren sorrera edo derivazioa antzeko bidetik datorkigu (ikus "an: inesiboa (non)"):

• etxe hán egon zen → Ustezko protoforma, non "hán" adverbioa den.
• etxean egon zen → Hortxe da sorrerá on kasu inesiboa an bere forma estandar buruazkena.
• hán etxean egon zen edota egon zen hán etxean → Forma hau existitzen da an euskara (hán etxean), non "hán" den tonikoa. 
• egon zen an etxea → Azken geltokia e-bidea dá "an" atono bihurtzea eta kasu inesiboa galtzea, emanez "an...".

Horra nóla sortu zen "in" preposizioa, nondik etorriko zirén, adibidez, inglesezko "in..." edo gaztelaniazko "en...". Eta antzera ere "an...". [363] [>>>]

Mekanismo sintaktiko garatzaile propio bezain universalak

Atzoko sarreraren bukaeran mintzo ginen gain universalitatea on mekanismo sintaktikoak, zeinen azpian dagó, ezin bestela izan, logika komunikatibo orokorra, universala. Horrekin lotuta, gogora gaitezen, adibidez, nóla munduko hizkuntzetan zehar erabili izan diren zeharkako galderak afinda haietatik derívatu tresna erlatibo murriztaile burulehenak. Ikus:

• Mekanismo propioak: zeharkako galderak an sorrera on zenbait eraikuntza erlativo

• "Zein" erlatiboa: zer hintzen eta non hago!

Edota orobat gogora gintezke kin ondorengo bi sarrerak gain "(e)ze" erlatiboa, murriztailea ere, zeinen zorioneko sorrera ahal den igarri jarráiki logika interlinguistikoa: 

• Mekanismo propioak: "ze" erlatiboa (harribitxi bat)

• "Ece" erlatiboa

Euskarak bere historian erabilitako (edota erabiltzen ari diren) beste mekanismo sintaktikoak ere ez dira baizik plasmazio partikularrak on tendentzia komunikatibo (interlinguistiko) orokorrak. Horrela, munduko hizkuntzen erdiak joan dira mugitzen ki estruktura "VO" komunikatiboki potenteagoa:

• SVO: estrategia ahaltsu baten gramatikalizazioa

• "Tily (2010): "...as the needs of language users become increasingly complex, other pressures (…) begin to favor a shift to SVO...""

Eta antzeko indar eta bide orokorrak aurkituko dira azpín beste evoluzio partikularrak nola:

• Altube (1951) vs. Altube (1929): BAIZIK-ETA (evoluzioa)

• "n gain r" ordezta "n, r-ren gainean" 

Atzo aipatutako "an" preposizioa ere derivatzen da jarráiki bide sintaktiko orokor bat nondik adverbioak bihurtzen dirén preposizio, eta zintatik euskara ere abiatua baitzen (ikus a-sarrera titulatzén "an: inesivoa (non)", non jasotzen baitira esapide realak nola "hán etxean"), nondik soilik falta dén azken bulkadatxoa ki sortu/derivatu "an" preposizio distiratsua, gardena eta... propioa. [362] [>>>]

"in" preposizio latinoa ez da baizik "in" adverbio indoeuroparra preposizio bihurtuta

Irakurtzen dut nóla Errotetak (bere hemengo arrapostu batean) dú zehazten ze berak esandako arazoa (ikus hemen) ez dela velcro-efektu bat, nola nik interpretatu nion, baizik eta sinpleki berak ez duela jakin zer adiera eman behar zaion “an” prepositioneari (esan nahi baita: inesiboa?, soziatiboa?...):

..., erraiten duzu Erramunen esaldian ere badela velcro efektu bat. Nik ez dut hori hala ikusi ez sentitu, nire arazoa izan baita ez dudala jakin zer adiera eman behar zaion “an” prepositioneari. Zuk diozu ez duzula ikusten “nóla nahastu liteken [‘an’ prepositionea] kin kasu inesivoa”, baina enetzat hautu aski naturala da hori esaldi jakin horretan: [...] "Baldin jaquin izan baguenu eraiquitzen estatuac, ikusico hintuzque guizaqui asco an [< in] erpe zorrotzac e lehoiac". Hots, hori irakurri-eta, nik aisa uler nezake: “ikusiko genituzke gizaki asko lehoinen erpe zorrotzETAN (txirtxikatuak, xehakatuak…)”. 

Horixe ba! Soilik gainératu ze nik nire erantzunean ez nuen esaten bázela hor velcro-efekturik, baizik justuki kontrakoa; nire hitzak izan baitzirén: "Nik, ordea, ez dut ikusten arrisku hori [velcro-efektua] inondik inora (areago, justuki baliabide prepositiboak izaten dira soluzioa ki velcro efektuak)".

Errotetak jarraitzen du:

Gizaki bat “lehoin baten erpe zorrotzETAN gatibu eta preso” irudia gauza aski normala da, ene ustez, eta hortakoz da probablea irakurle batek identifika dezan “an” hori marka inesivoarekin, kasu horrekiko formakidetasunaz baino ez izanik ere.

Hortaz, nahizta Errotetak ez jakin zéin adiera eman behar zaion ki "an" prepositione gardenki derivatu hori (ikus goragoko lehen aipua), dio ze preposizio horrentan aisa uler lezakeela adiera edo marka inesiboa, eta probablea dela irakurle batek identifika dezala "an" hori marka inesiboarekin.

Azken buruan, gauza da ze "an" preposizioa ez da baizik "(h)an" adverbioa bera baina preposizio bihurtuta (hain gardena da bere derivazioa), berdin antzean nola "in" preposizioa ez den baizik "in" adverbio indoeuroparra baina preposizio bihurtuta. 

Zeren mekanismo sintaktikoak, propioak izanik ere, hain izaten baitira universalak nola logika komunikatiboa bera. [361] [>>>]

Velcro-efektuaren sakoneko soluzioa dá sintaktikoa, eta baliabideak eskura izanez gero...

Sarrera honetantxe aipatu genuén velcro-efektua, erabiliz izendapen hori zein Xabier Aristegietak jarri zion an bere artikulua titulatzén "Euskarazko testuen komunikagarritasun-problema larriak" (Senez, 2009), eta bestalde, sarrera honetan aztertu genuen nóla Xabier Aristegietak berak azaltzen zuen zér den velcro-efektua. Horretaz, hemengo komentario batean, Xabier Errotetak dio ondorengoa gain nóla soluzionatu velcro-efektua (noiz erántzun ki beste komentario hau): 

Ordean hori erran ondoren ez du neholako alternativa ortotipografikorik eskaintzen salatzen duen arazoa konpontzeko, iduri ta agortuak direla komekin ateka horretatik ateratzeko bideak. [Xabier Erroteta]

Gure ustez ordea, Aristegietak proposatzen dú soluziobide hau:

Nik uste dut komak euskaraz oraingoz esleituta daukan erabilera-eremua zertxobait zabaldu beharko litzatekeela, aipagai dauzkagun pausaldi berezi hauek ere, kasu batzuetan, koma bidez adierazteko. [Xabier Aristegieta, "Euskarazko testuen komunikagarritasun-problema larriak", Senez, 2009]

Eta gauza da ze hala komek nola koma garaiek (halaber deitu baitirá arrastak edota apostrofoak) agerianago utziko dituzté estuasun horiek zeintan mugitu behar den prosa buruazkena. Gure ustez, soluzioak jo beharko luke ki izán sintaktikoa, ez grafikoa, zeren hori izanen litzake seinale argia eze sintaxia ari den irabazten jarraitutasun irekia, zein baita azken helburua.

Gauza litzake erabiltzeá baliabide burulehenak noiz-ere ikusten den egoki, horiexek baitira sakoneko soluzioa ki velcro efektuak, zein ez diren baizik zuzeneko ondorioa ti inkoherentzia sintaktiko-interpretatibo buruazkena. Norberak ikusi beharko luke nóiz zér erabili, baina euskal tradizio idatzi edo mintzatuan ahalko balira aurkitu aukera sintaktikoak zeinekin joan soluzionatzen akaso kasu gehienak, gure ustez hori litzake biderik zuzenena.

Adibidez, goragoko aipuan dio Errotetak:

Ordean hori erran ondoren ez du neholako alternativa ortotipografikorik eskaintzen salatzen duen arazoa konpontzeko,...

Hor ez dago velcro-efektu puru bat, baina bi aditz-forma horiek jarraian emanda, duda sor dakiguke zér ari garen irakurtzen. Hor báda soluzio sintaktiko bat askoz eraginkorragoa ezen koma edo apostrofoa, zein jada existitzen den an euskal textugintza, gutxitan agertua bada ere: "afin(-eta) = afinda" nexu burulehena:

Ordean hori erran ondoren ez du neholako alternativa ortotipografikorik eskaintzen afin konpóndu salatzen duen arazoa,...

non, "konpondu salatzen" horretan, berriro ageri zaigú velcro-efektu bat, zein berriro konpondu ahalko dugun erabiliz a-erlatibo prepositibo "zein":

Ordean hori erran ondoren ez du neholako alternativa ortotipografikorik eskaintzen afin konpondu arazoa zein salatzen duen,...

Velcro-efektuaren sakoneko soluzioa dá sintaktikoa, eta baliabideak eskura izanez gero... [360] [>>>]

Beraz, finean, soilik erabili ahal dugu ezezko esaldietan? A ze desbidea!

Justuki publikatu berri genuelarik atzoko sarrera, zeinen atzeneko bi hitzak dirén gutxiago potentea, hara non ikusten dugún Luis Lauzirikaren ondorengo komentarioa (hemen):

Possible izango da inoiz honelakoak erabiltzea euskaraz:

- gutiegi effizientea.
- oso guti radiactivoa.
- gutiago zuria, gehiago zuria. [Luis Lauzirika]

Eta gauza da ze posible, posible... báda, izan ere Euskaltzaindia-ren gramatikak (EGLU-k), behin esan duen ze:

Arazoa, hortaz, aditzondo baten edo izenondo baten mailaz ari garenean sortzen da. Hemen desberdintasuna gehiagotasunezkoa dela besterik ezin esan daiteke. Horrela, *etxe bat bestea baino gutxiago garestia dela esatea debekatua badago, ... [Euskal Gramatika. Lehen Urratsak V, 274. or.]

eta ikusiz nóla idazle zaharrek erabili izan dituztén molde horiek, amaitzen dú esanez, aski desgogara, eze:

Dena dela, arazo honen aurrean gomendioren bat eman behar balitz, hau izango litzateke: modu guztiz mugatuan erabiltzea horrelako esamoldeak, zehaztasuna beste bideren batetik ezin salba badaiteke. [Euskaltzaindia, "Euskal Gramatika. Lehen Urratsak V", 275. or.]

Eta gure galdera da: zergátik ebaki horrela hegoak ki estruktura sintaktiko bat zein, eurek diotenez, behar dugun? Ez al litzake egokiagoa hegaldi librean uztea estruktura beharrezko hori afinda hiztunek erabaki dezatén, modu askoz askeagoan, nólatan eta zénbat alditan erabili? Zéin irizpide komunikatibo ari dira erabiltzen hor afin horrela mugatu erabilera hori? Zergátik ibili beharko ginake gu, edo beste edozein, murriztuz gure erabilerá on estruktura bat zein iruditzen baitzaigu hain beharrezkoa nola ondo ekarria?

Horrela, estruktura geldituko dá ondo ez-normalizatua lehenda ailega dadin ki normalizatu, nola akaso gertatuko zen jarraitúz bidea on "Orotariko Euskal Hiztegia", non estruktura hori normaltasunez jasotzen baitzen, justuki ber normaltasunez nola jasotzen baitzen Azkueren iritzi personala burúz erabilera hori: lo considera barbarismo:...:

- (Con adj. o part.). Espiritua izanen duzu idekiago, gutiago nahasia eta freskoago. Phil 92. Beste hortz batzü gütiago xuriak. "Moins blanches". Arch Gram 144. Gutiago gizon bihurtu naiz. SP Imit I 20, 2.

- (En oraciones negativas, con adj. o predicado). No es menos. Azkue, que cita el ejemplo de He Phil, lo considera barbarismo. Ez naiz hargatik gutiago iustu. Ch III 30, 5. Bertze bat ez gutiago ederra. He Phil 60. Neglijatzia ezta gutiago bekatu mortal. CatLan 4. Handia balinbazaitzu ere, ez da gutiago egia. Dv Lab 361 (v. tbn. ezta gutiago egia en Hb Egia 117, Jnn SBi 89, HU Zez 76s, JE Ber 66). v. tbn. Gutiago: Mih 105. Dh 112. JesBih 21s. Elsb Fram 176. Arb Igand 104.

- (Precediendo al sust.). Gutiago bazka emanik ere, garbitik emanez. Dv Lab 119. Aita hemen baginu, gutiago oinhaze ginuke! Laph 200.

"Euskaltzaindiaren Hiztegi" (arautzaile) berrian aldiz, ikusi dugunez, "Orotarikoa"-ren hiru erabilera horietatik soilik utzi digute horixe zein Azkuek konsideratzen zuén barbarismo (ezezko esaldietakoa), kendu dituztelarik beste biak:

- (Ezezko esaldietan, izenondoaren ezkerrean). Beste bat, ez gutxiago ederra.

Beraz, finean, soilik erabili ahal dugu ezezko esaldietan? A ze desbidea! [359] [>>>]

Bistakoak dira diferentziak

Atzoko "El Correo" egunkarian ahal dugu irakurri editorial bat dedikatua ki euskara batua (seguruena idatzia ganik norbait ondo lotua kin euskal kultura), zeinen hasiera eta bukaera diren hauek:

El euskera comenzó a unificarse como lengua literaria hace 50 años, cuando Euskaltzaindia resolvió en Arantzazu que esa era la vía más segura para su pervivencia como referencia común de los vascohablantes ante un mundo que ya entonces se adivinaba global. Nada hubiera sido igual ni para el euskera ni para el desarrollo de una cultura compartida si la Real Academia de la Lengua Vasca se hubiese limitado a contemplar la situación precedente, deleitándose con la variedad dialectal como fuente indiscutible de riqueza lingüística y expresión de la diversidad. [...] El euskera batua fue una reclamación expresa de quienes a finales de los 60 del pasado siglo escribían en esa lengua siguiendo cánones de universalidad. Pero el logro no hubiera sido posible sin el magisterio indiscutido y, sobre todo, la claridad de ideas y el tesón de Koldo Mitxelena; de un sabio que pensaba en el país.

"El Correo"-n bertan, Isabel Ibáñez kazetariak sinatzen dú artikulu bat gain euskara batua, zeinen lehenengo paragrafoa doakizun jarraian:

Sería interesante poder mirar por un agujero en el tiempo y en la pared para poder contemplar a los expertos de Euskaltzaindia discutiendo un proceso que había comenzado en 1918 con la propia constitución de la Academia de la Lengua Vasca: el de la unificación de los distintos dialectos del batua en uno solo, el batua, presentado al mundo hace justo 50 años. Como suele suceder en cualquier revisión de una lengua, aquellas sesiones, lejos de sucederse en aguas calmas, tuvieron lugar en medio de una tempestad provocada entre otras cosas por una letra, la "h", que lejos de quedarse muda -eso querían los puristas con su desaparición- aspiraba a sobrevivir, como sucedió.

"Berria" egunkarian ere Garikoitz Goikoetxea kazetariak ber gaia erabiliko du an artikulu bat zeinen lehenengo bi paragrafoak diren hauek:

Egindako bideari bai, baina batez ere etorkizunari erreparatu nahi izan diote Euskaltzaindiaren hamazazpigarren biltzarrean: euskara batuak zer erronka dituen. Euskara batuaren adierazpena sinatuta amaitu da Arantzazuko kongresua, eta etorkizunari begira jarri dira dokumentu horretan ere: transmisioari heldu diote. Kezka agertu dute euskara batuari buruz zabaltzen ari diren aurreiritzi ezkorrekin, eta estandarizazioak ekarritako aurrerabidea goraipatu dute: «Euskaldun oso izateko modua ekarri digu euskara batuak». Erronkatzat jarri dute sortutako oinarria belaunaldi berriei transmititzea: «Haiei dagokie eskuratu dieguna osatu, hobetu eta hurrengoei transmititzea».

Hiru eguneko kongresua egin du Euskaltzaindiak Arantzazun. Oraintxe dira 50 urte 1968ko biltzarra egin zutela; euskara batuaren oinarria jartzeko bilkura nagusia izan zen. Horregatik bildu dira Arantzazun, 1968an bezala. Ekitaldia ixteko, familia argazkia egin zuten atzo; euskaltzainekin batera izan ziren erakundeetako eta euskalgintzako ordezkariak.

Bistakoak dira diferentziak an fluentzia, aberastasuna, koherentzia sintaktiko-interpretatiboa, irekitasuna, eraginkortasuna... zeinen atzean dagó... sintaxi buruazkena, gutxiago potentea. [358] [>>>]

Baliabide funtzionalak gradualki

Euskarak behar ditú baliabideak ki ahalbidetu sintaxi burulehen potente eta efektiboa (gero bakoitzak erabil ditzala horiek-baliabideak zein nahiago). Euskal Herritik agerikoa da, guztiz evidentea, eze hizkuntza burulehenak nola inglesa (edo frantsesa) dirá askoz ere funtzionalago ze hizkuntza buruazkenak nola japonesa (edo euskara buruazken estandarra).

Pare bat urte daramatzat japonesa ikasten eta, ia egunero entzuten ditudalarik adibidez irrati japonesak, ia egunero ere harritzen naiz gehitxoago kin izugarrizko falta e-fluitate expresiboa on hiztun japoniar tipikoak noiz ez duten irakurtzen (asko-askotan egiten dituzte etenak, modu guztietakoak, errepikapenak...), hala nola kin euren izugarrizko falta e-expresibitatea noiz irakurtzen duten (gero, entzuten dituzu inglesez eta beste batzuk dira komunikatiboki). Eta arrazoia ez da hizkuntza japoniarra artifiziala denik, baizik hizkuntza japoniarra buruazkena dena, buruazken zurruna, are zurrunago ze euskara buruazken estandarra, inkluso askoz zurrunagoa ere.

Zenbat eta zenbat hobeto biziko lirateke komunikatiboki japoniarrak baldin hasiko balira gradualki garatzen baliabide burulehenak! Hainbesteraino non ez den dudarik eze noiz edo noiz hasi beharko direla egiten bide hori (akaso milurteko bat beharko da evidentzia linguistiko hauek euren bidea egin dezaten, baina noizbaiten oso argi egonen dira gauza hauek). Edonola ere, bide hori ez da erraza, eta ikusitakoak ikusita, esango nuke ondo zaila dela, nahiz izán zentzuzko bide bakarra.

Gainera esan behar da ze beharrezko baliabide burulehen horiek ezin dira izan edozein, eta ezin dira inplementatu edonola. Halako sintaxi burulehen eraginkor bat ezin da inplementatu mediante baliabide burulehen motelak, kaskarrak edo astunak zek ez dute ondo betetzen euren funtzio diskursibo fluizante eta askatzailea. Ez horixe. Aurkitu behar dira baliabide egokiak, funtzionalak, euren funtzio diskursiboa ondo betetzen dutenak.

Behin aurkitutakoan, eta gorago genioenez, baliabide horiek ezin dira denak ere inplementatu kolpez eta batera. Ez, inplementatu beharko dira gradualki, prozesu batean, non zorioneko hiztun erabiltzailea joango den egokitzen eta ohitzen ki aukera burulehen berri horiek pausuz pausu, halatan ze, behin lehenengo pausua eginda, bigarren pausua askoz errazagoa izanen baita, zeren existitzen dira efektu sinergiko-osagarriak arten baliabide burulehen guztiak.

Lehenengo pausu batean, saiatu gintezke normalizatzen erabilerá on tresna prepositibo guztiak zein noizbait erabili diren, behin bada ere eta edozein kontextutan delarik ere. Hor sartuko lirake, jakina, "zein" familiako erlatiboak, baina baitare "(e)ze" erlatiboa, edota "noiz", "nor", "afin", "aurka", "gain" edota "bitartean-eta" besteak beste, eta euren derivatu hurbilak nola "bitartean-ze", "bitarten" edo "arten A eta B". Ez da dudarik eze, hasteko, baliabide sorta horrek eginen zuen lan ederra.

Eta behin lehenengo pausu hori emanda, hurrengo pausuak liraké ondo errazagoak. [357] [>>>]