[#2] Eta azalpen sendoa: sujetua dá izaten 'thema' diskursiboa (markoa, informazio referentziala, zeri buruz), bitarten predikatua izaten dén 'rhema' (mezuaren muina, zér esaten den buruz tema)

Herenegun ikusten genuen nóla Lakak zioskun ze : 

...  prozesamendu-lanetan ia aho batez onartzen dela subjektuak hasieran dituzten hurrenkerak prozesatzeko errazagoak direla hizkuntzan. [Laka]

Baina, bá al da azalpenik horretarako? Ikuspuntu komunikatibo-funtzionaletik bai, oso azalpen sendoa: izan ere, sujetua, baldintza orokorretan, gehientsuenetan izaten dá thematikoa (zehaztuz zértaz mintzo den), eta halako referentzia informatiboa, noiz behar den, komunikatiboki hobeki joango da hasieran zeinda ez beste edonon, nola an OSV. Honela genioen an "Buruz hizkuntzen garapen sintaktikoa" (2014:135):

Ikuspuntu biologiko-formaletik (adididez, Laka) ez dira saiatu ere egiten bilatzén azalpenik. Ikus honetaz zér genioen an sarrera titulatzén "XK2: Irresponsabilitate handia" (Balbula, 2007):

Sintaxiari buruz, existitzen dira bi hurbilketa linguistiko nagusi: bata da hurbilketa formala (zeinen referentzia nagusia den Chomsky), eta bestea da hurbilketa funtzionala (non akaso Givón aipatu beharko genuke).

Hurbilketa formalak ez ditu azaltzen logikoki bere printzipioak: printzipio horiek hor daude (biologikoak dira), eta parametroak funtsean arbitrarioki banatuta egonen lirateke:

Another issue involves explanation: there has been little interest in even asking the "why" question in formal grammar and principles of ordering have been stipulated in an explanatory vacuum . [John A. Hawkins (funtzionalista)]

Korronte funtzionalistak, berriz, jartzen du bere analisiaren zentroan honako galdera hau:

fundamental question: Why is language structure the way it is? [Martin Haspelmath (funtzionalista)]

Ez dugu egin behar oso buruketa sakona afin konturatu ezen hurbilketa funtzionala da zientifikoki osoagoa ezi hurbilketa formal hutsa (gauza da ze hurbilketa funtzionalak sistematikoki galdetzen du: "Zergatik?"). Haspelmath doa haruntzago noiz dioen:

Are functional explanations compatible with generative analyses?

In principle, yes, but often generative analyses are made redundant by functional explanations, so ignoring functional explanations is irresponsible. [Martin Haspelmath (funtzionalista)]

Guztiz ados: da irresponsabilitate handia. Datuak ari dira exijitzen azalpen (serio) bat.

Orain eta hemen, irresponsabilitate bikoitza: zientifikoa eta soziala. [⇶]

[#1] [#2] [#3] [#4] [#5] [#6] [#7] [#8] [#9] [#10] [#11] [#12] [#13]

...el enfoque correcto es considerar EL DISCURSO como el producto de un número de capacidades generativas paralelas e interactivas, ZEIN ARIAN-ARIAN DOAZ GAUZATZÉN DISKURSO KONKRETU BAT...

Ikusi dugú an azken sarrera zéin izan zen erantzuná ti Chomsky noiz beste hizkuntzalari generatibista batzuk saiatu zirén integratzen elementu semantikoa an Comsky-ren Sakoneko Estruktura, non, euren ustez, finkatuko baitzén ez soilik oinarrizko estruktura sintaktikoa, baizik-ere esanahia bera. 

Chomsky, ikusi dugunez, zuén refusatu ikuspegi hori, nahiz gerora (1981), sartuko zuén beste osagai bat an bere eredu linguistiko-kognitiboa: Forma Logikoa, non, behinda egín mugimendu sintaktikoak gain oinarrizko estrukturak, emaitza sintaktikoari emanen zitzaion representazio semantiko bat, hau da, esanahi bat (antzera nola an Forma Fonetikoa emanen zitzaion representazio foniko bat). Dio Jackendoff-ek:

A partir de ese momento, el aparato técnico de la gramática generativa cada vez más abstracto ya no interesaba más que a una minoría de científicos cognitivos, y casi nada al público en general. (Jackendoff, 2003:207.208)

Bistan denez, Chomsky joan zén modifikaten bere eredua (Jackendoff dú ezberdintzen nagusiki hiru etapa hauek: "la teoría de Aspects, la de Principios y Parámetros y el Programa Minimista"), baina báziren kontu batzuk zein ez ziren aldatzen (Jackendoff, 2003:210):

Guk esango genuké: "...el enfoque correcto es considerar..." el discurso (eta ez soilki "la estructura sintáctica") "... como el producto de un número de capacidades generativas paralelas e interactivas, ..." zein arian-arian doaz gauzatzén diskurso konkretu bat segun aukerak zein dauden eskura (dakigunez, aukera horiek izan ahal dirá funtzionalki diferenteak: adibidez, aukera sintaktikoak izan ahla dira irekiagoak edo itxiagoak). Horixe da planteamendu funtzional-diskursiboa. [⇶]

Sintaxia vs esanahia (edo: teoria hori ez da baizik espekulazio hutsa)

Ray Jackendoff, zein (berak esango digunez) izan zén Chomskyren ikaslea, dú kontatzen nóla parte hartu zuen an debatea respektu nóla konektatzen zirén Sakoneko Estruktura eta esanahia (Sakoneko Estruktura dá ustezko maila hori non generatuko zirén estruktura preliminar batzuk zein gero transformatuko ziren an esaldi definitiboak) an "Un nuevo armazón para la gramática generativa" (2003):

Goragoko bi adibide horiek [(1) eta (2)] ikusita, bistan da ze, Jackendoff, versione ahul horretan, ari da referitzen ki "esanahia" an zentzu oso erlajatu bat, non, adibidez, esanahi berdinekoak izanen ziren galdera direkto bat nola "¿Qué Martini se bebió Harry?", eta bere erantzuna non zehazten den zéin Martini edan zuén Harryk: "Harry se bebió ese Martini".

Bestalde, sartu al gintezke an "la esencia de la naturaleza humana" soilik suposatuz transformazio sintaktiko batzuk zein gertatuko ziren gain ustezko estruktura previo batzuk? Niri behintzat, pizten zaizkit argi gorri guztiak. 

Jackendoff dú jarraitzen kontatzén zer gertatu zen gero, aspaldiko kontuak badira ere: 

Gauza da: zergátik hizkuntzalari previoki generatibista aurreratu horiek ahal izan zuten baztertú gramatika generatiboa (bere Sakoneko Estruktura, bere innatismoa,..) hain errazki? Ba, zeren ez baitzegoen evidentzia sendorik aldé teoria hori. Zeren, finean, teoria hori ez baitá baizik espekulazio hutsa, zein onartzen edo baztertzen den segun komenientzia. Hori bai, dá espekulazio bat ze-gaitún desbideratzen ti arazo linguistiko nagusiak, nabari direnak, evidentzia sendoa dutenak, baina zein ez diren ikusten (bádakizue, nola elefantea), esan nahi baitá, arazo funtzionalak, zeinen efektuak sufritzen dirén egunero. [⇶]

Chomsky et al. (2019): '...this entails that the nominal is displaced from its original position...'

Mintzo ginén atzo gain diferentzia nagusia arten planteamendu generatiboa (non estruktura eta eduki komunikatiboak aurregeneratu behar dira an oinarrizko modu sintaktikoak nondik joango diren derivatzen esaldi finalak via adibidez desplazamendu sintaktikoa) eta planteamendu diskursiboa (non hiztuna joango da arian-arian hautatzen arten aukera estrukturalak zein dituen eskura afin moldatu ahalik eta hobetoen bere mezua).

Planteamendu diskursiboan, bilatuko dirá baliabide sintaktikoak zein diren hobetoen moldatzen ki ordena zein interesatzen zaigun komunikatiboki, horrela ez daitezen egon inkoherentzia sintaktiko-interpretazionalak.

Ikus dezagun, orain, nóla Noam Chomsky, Ángel J. Gallego eta Dennis Ott hizkuntzalariek komentatzen digutén atzo erabilitako alternantzia arten estruktura aktiboak eta pasiboak ("Generative Grammar and the Faculty of Language: Insights, Questions, and Challenges", 2019:232):

Ikuspuntu generatibotik, hor ikusten da desplazamendu sintaktiko bat:

..., this entails that the nominal is displaced from its original position... [Chomsky et al. 2019:32]

Ikuspuntu funtzional-diskursibotik, ordea, soilik ikusten da sekuentzia bat zein aztertu daiteke ti ikuspuntua e bere efektibitate komunikatiboa. [⇶]

Eredu linguistiko generatiboa versus eredu linguistiko funtzional-diskursiboa

 Genioen atzo nóla gramatika generatiboa (chomskyarra) dá...

...saiatzen deskribatzén ustezko prozedimendu generatibo sintaktiko batzuk, zeinekin, adibidez, estruktura pasibo batera heltzeko, lehenago pasatu beharko zén, haren (momentuko) generazioan, ti estruktura oinarrizkoago bat, previoa, zeini aplikatuko zitzaion arau-multzo bat, osatúz transformazio bat, edo derivazio bat. Baina, estruktura pasibo bat emateko, zergátik pasatu beharko nintzake ti estruktura aktibo bat?

Esan nahi baita ze, noiz-ere nahi dugun emán estruktura pasibo bat, gure burmuninean, previoki, generatu beharko zén estruktura aktibo bat, kin bere sujeto transitiboa eta bere osagarri zuzena, ondo definituak, afin gero gure burmuinak burutu ahal dezán transformazio estruktural bat non oinarrizko ordena aktibo hori alderantzizkatuko zen. Eta hala izanen zen aldioro noiz sortu edo generatu nahi dugun esaldi pasibo bat.

Atzo aipatutako Crystal-ek, liburu berean, dio ("The Cambridge encyclopedia of language", 1987:97):

The link between active and passive sentences, for example, could be shown - such as the horse chased the man (active) and the man was chased by the horse (passive). The kind of formulation needed to show this is:

NP1 + V + NP2 → NP2 + Aux + Ven + by + NP1

(...) If this formula were to be translated into English, four separate operations would be recognized:

(i) ...

(ii) The second noun phrase in the active sentence (NP2) is placed at the beginning of the passive sentence.

(iii) ...(iv)

This rule would generate all regular active-passive sentences.

Hortaz, esaldi pasiboaren sujetua (hots, NP2 an NP2 + Aux + Ven + by + NP1) dá lehenago sortu nola bukaerako objetua e esaldi aktibo regular bat (hots, NP2 an NP1 + V + NP2), nondik desplazatu baita afinda pasiboa derivatu dadin. Hori, sorbide itxia da, ez-diskursiboa, ez-irekia, an zentzua ze hiztunak hasieratik ere jakin eta transformatu behar du hala estruktura nola edukia e esaldia zein eman behar dun (soilik horrela burutu ahal izanen du desplazamendu hori). Bistan denez, prozedimendua (eredua) itxia da, eta ondorioz, kostutsua gana giza-garuna eta komunikatiboki ere.

Ikuspegi diskursibotik, aldiz, hiztuna sinpleki hasiko litzake kin sujeto tematiko bat, zeintaz mintzatu nahi den ("the man"). Behin hori esandakoan, hiztunak erabakiko du nóla jarraitu aukeratuz arten posibilitate teknologiko komunikatiboak zein hizkuntza bakoitzak ematen dizkion:

The man ...

The man was exhauted.

The man was chased by the horse.

The man, which was chased by the horse, entered the house when he got exhausted.

The man, exhausted, was chased by the horse.

The man became exhausted when he was chased by the horse that I like so much.

Sinpleki, hiztuna arian-arian, diskursiboki, doa hautatzen arten aukerak zein hizkuntzak ematen dizkion afinda ahalik eta hobekien adierazí bere mezua, zeinen estruktura (eta edukia bera) joango den erabakitzen arian-arian ere (jakina, aurretik ere pentsa dezake). Hiztunak thema ematen duenean, bádaki zertaz mintzo nahi duen, baina ez du zértan erabaki hasieratik zér esan behar duen eta nóla. Dá arian-ariko jarduna, zein ez datorren ti estruktura previo bat, previoki guztiz definitua, zein transformatzen den. [⇶]

Estruktura pasibo bat emateko, zergátik abiatu beharko ginake ti estruktura aktibo bat?

Diskursoa lineala da. Hitzak, adibidez, doaz agertzen linealki barné estruktura sintaktiko konkretuak zeinen ordenamenduak lagundu dezaké linearizazio informatibo horretan, edo kontrarioki, oztopatu dezake diskursoa (ezin liteke berdin ibili noiz begiratzen atzera edo aurrera). Estruktura progresiboak dúte laguntzen sortzén diskurso lineal arina, ondo interpretagarria, ondo efektiboa zeren doaz aldé norabidea e diskursoa, ez kontrá. Estruktura burulehenak dúte bilatzen xehetasuna ondorenda eman zeri dagokion xehetasun hori, halan-ze xehetasuna ulertu eta, batez ere, interpretatuko baitá plenoki. Estrukturek axola dute afin hobekiago edo txartoago deskodifikatu eta interpretatu mezua, jakina axola dutela; areago, dirá fundamentalak.

Gramatika generatiboa, nahiz dún jartzen bere enfasia gain estruktura sintaktikoak, azken finean dá deskriptibo hutsa, ez explikatiboa: ez da saiatzen explikatzen zergátik estruktura sintaktikoak dirén nola diren (azaltzeko, behar da aztertu funtzionalitatea), baizik soilik deskribatzen arauák zeinekin derivatu litezken hizkuntzak. Zioén David Crystal hizkuntzalariak an 1987 ("The Cambridge encyclopedia of language"):

The history of generative syntax since 1957 is the study of the most efficient ways of writting rules, so as to ensure that a grammar will generate all the grammatical sentences of a language and none the ungrammatical ones. ("The Cambridge encyclopedia of language", 1987:97)

Bai, eta holaxe jarraitzen du. Jarraitzen du saiatzen deskribatzén ustezko prozedimendu generatibo sintaktiko batzuk zeinekin, adibidez, estruktura pasibo batera heltzeko, lehenago pasatu beharko zén, haren (momentuko) generazioan, ti estruktura oinarrizkoago bat, previoa, zeini aplikatuko zitzaion arau-multzo bat, osatúz transformazio bat, edo derivazio bat. Baina, estruktura pasibo bat emateko, zergátik abiatu beharko ginake ti estruktura aktibo bat? [⇶]

Josu Lavin (2003): "...sinpleki ahoskaezinak eta praktikan erabili ezinak."

Gilenek jarraitzen du:

Euskal aditza matematikoa da, oso logikoa, eta denbora laburrean ikas daiteke ahalegin relativoki txikia eginda.

Hori oso ondo dago, baina forma ez da funtzioa. Ezin da egin ohiko nahasketa linguistiko-ortodoxoa arten forma eta funtzioa, arten erraztasun konstruktibo formala eta erraztasun praktiko funtzionala, berdin nola ezin diren parekatu zenbaki arabigoak eta zenbaki erromatarrak noiz egitén operazio matematikoak, edo sistema numeriko dezimala eta binarioa noiz erabiltzaileak dirén burmuin humanoak (eta ez ordenagailu elektronikoak), edota, finean, sintaxi buruazkena eta burulehena, zein baitira geometrikoki simetrikoak an kontrako norabideak (ezkerretara eta eskuinetara), baina ondo asimetrikoak funtzionalki noiz mugitzen informazioa eta moldatzen expresioa.

Esan nahi baita ze, batek defenda lezaké, erabiliz irizpide matematikoak eta logika konstruktibo gardena, nóla "zeniezazkigukete" den aski formazio regularra, zein, hortaz, "oso denbora laburrean ikas daiteke ahalegin relativoki txikia eginda", baina horrek ez dio kentzen bere desegokitasun funtzionala (bereziki barné sintaxi buruazken bat). Ikus Josu Lavinek, ondorenda aipatú atzoko hitzak ti Salaburu (2002), zér zioskun burúz "zeniezazkigukete" eta antzeko hiperadizki polisilaboak (Sustatu, 2003-11-26):

Egiatan ereduzko 87 liburu horietan behin ere ez da erabilia izan testuinguru natural batean [ari da gain "zeniezazkigukete"].

Berdin egin genezake gure seme-alabek eta ikasleek ikastera derrigortuta dauden hiperadizki polisilabiko guztiekin eta ikusiko genuke ezen inork ere inoiz ere ez dituela erabili, ez ahoz ez eta idatziz.

Google bilatzailean zeniezazkigukete bilatzen baduzue ikusiko duzue aditz paradigmetan besterik ez dela agertzen.

Euskaltzain maiteok, euskara euskaldunontzako hizkuntzarik zailena bihurtu duzue.

Zuen paradigmetan adizki fantasma hauek, agertzekotan, marka bat eraman behar lukete erabiltzaileak jakin dezan ezen ez dituela ikasi behar, eta irakasleek gure seme-alabak torturatu ez ditzaten.

Gure idazle klasikoek sekulan ez dituzte erabili hain adizki luzeak, zeren sinpleki ahoskaezinak eta praktikan erabili ezinak baitira.

Adizki horiek inork erabiliko baditu, laburtu beharko dira egiazko euskararen arabera, edo bestela paradigmetatik kendu eta kito! [Josu Lavin, Sustatu, 2003-11-26)]

Halako hiperadizki polisilabiko horiek guztiak guztiz regularrak balira ere, euren logika konstruktiboa matematikoa balitz ere, eta formalki denbora laburrean ikasgarriak balira ere, berdin jarraituko lukete izatén funtzionalki, Josuren hitzetan, sinpleki ahoskaezinak eta praktikan erabili ezinak. [⇶]

"Kultur hiriburua" vs "kultura-hiriburua" vs "kultura hiriburua": zergatik?

Martin Rezolak (komentario batean) ondokoa dio burúz hitz-elkartuak noiz konparatzen halako forma laburtuak nola "kultur hiriburua" eta forma osoak nola "kultura-hiriburua" edo "kultura hiriburua":

Nire ustez forma laburrek abantaila nabarmena dute besteen aldean. “Kultur politika” berehala harrapatzen da; “kultura-politika” nekezago (idatziz bai; ahoz, zer esanik ez).

Irudipena dut (guztiz intuitiboa, aitor dut) eremu “formaletan” “a”-dunak finkatuago daudela (Kultura Saila), baina eguneroko argitalpen, hedabide, liburuetan eta abarretan, aldiz, forma laburrak nagusi direla. Ez dut uste kasualitatea denik, gainera, lehen esan bezala hobeto funtzionatzen dutelako (“literatur uzta”, “natur baliabideak”, “kultur industriak”…).

Horretaz, bi puntu.

Lehenegoa dá: zergátik? Esan nahi baita: Zergátik du abantaila funtzionalik "kultur hiriburua" gain "kultura-hiriburua"?

Azter dezagun hitzen sekuentziak: baldin entzun edo irakurtzen badugu "kultura...", ez dakigu hitz-elkartua dan edo ez dan (normalean suposatuko dugu ez dala hitz-elkartua, baizik izen-sintagma baten nukleo semantikoa, baina hori iragarpen bat besterik ez da). Gero, noiz aurkitu "hiriburua", zuzendu beharko dugu gure iragarpen okerra, eta berrinterpretatu funtzioa on "kultura..." an bere izen-sintagma (ez baita nukleoa, baizik osagarria on sintagma bat kin 8 silaba). Baina baldin entzungó "kultur", segur egon gaitezke hasiera horretatik hori hitz-elkatua dala.

Bistan da, forma ez-laburtuak dú sortzen inseguritate estruktural eta interpretatiboa, zein dan nabaritzen inkluso an esparrua on halako izen-sintagma bat. Zénbat eta luzeagoak izan elkartutako hitzak (edo sintagmak edo dana dalakoak), orduan eta nabariagoa izango da efektu nahastailea on hitz-ordena insegurua.

Bestalde, ordena buruazkenak dú potentziatzen sintesia on aurreko osagarriak kin geroko burua (horregatik ordena buruazkenak dira izaten sintetikoagoak ze burulehenak), zeren hasierako osagarriak ez dute zentzurik non-eta ez den lortzen klave semantikoa on azken burua, zeini saiatuko diran sintetizatzen. Hori dala-ta postposizioak dúte joera askoz handiagoa ze preposizioak ki izan postposizio atxikiak: alegia, atzizkiak. Eta hain zuzen, horregatik "kultur hiriburua" integratuagoak dú funtzionatzen hobeki ze "kultura hiriburua" gutxiago integratu horrek. Eta horrexegatik ere, idatzian "kultura-hiriburua" dú hobeto funtzionatzen ze "kultura hiriburua".

Bigarren puntua dá azpimarratzea nóla Martin Rezolak dún erabiltzen arrazoi funtzionalak afin azaldu zergátik egiten diran zenbait aukera linguistiko (ez kasualitatez). Eremu formaletan (zuzentzaileak nonahi) forma "disfuntzionalena" ariko litzake nagusitzen, bitarten eremu gutxiago-formaletan iruditzen zaion ze akaso ari da gertatzen alderantziz. Puntu horretan berdin nola bestetan ere. [179] [⇶]

XK2: Irresponsabilitate handia

Erantzunez a Xabier Kintana (ikus XK1).

Sintaxiari buruz, existitzen dira bi hurbilketa linguistiko nagusi: bata da hurbilketa formala (zeinen referentzia nagusia den Chomsky), eta bestea da hurbilketa funtzionala (non akaso Givón aipatu beharko genuke).

Hurbilketa formalak ez ditu azaltzen logikoki bere printzipioak: printzipio horiek hor daude (biologikoak dira), eta parametroak funtsean arbitrarioki banatuta egonen lirateke:

Another issue involves explanation: there has been little interest in even asking the "why" question in formal grammar and principles of ordering have been stipulated in an explanatory vacuum . [John A. Hawkins (funtzionalista)]

Korronte funtzionalistak, berriz, jartzen du bere analisiaren zentroan honako galdera hau:

fundamental question: Why is language structure the way it is? [Martin Haspelmath (funtzionalista)]

Ez dugu egin behar oso buruketa sakona afin konturatu ezen hurbilketa funtzionala da zientifikoki osoagoa ezi hurbilketa formal hutsa (gauza da ze hurbilketa funtzionalak sistematikoki galdetzen du: "Zergatik?"). Haspelmath doa haruntzago noiz dioen:

Are functional explanations compatible with generative analyses?

In principle, yes, but often generative analyses are made redundant by functional explanations, so ignoring functional explanations is irresponsible. [Martin Haspelmath (funtzionalista)]

Guztiz ados: da irresponsabilitate handia. Datuak ari dira exijitzen azalpen (serio) bat. [102] [⇶]